Muziek: Sweet Dreams, van het album Life in Stereo van Ryan Farish
9 September 2021
Verfilmingen, opnames en de laatste Montalbano
Schermloze Avond Negen en Vijftig: Mission Control, we hebben een priemgetal.
Keek op de Week: BWM deze week. BWM? Is dat een nieuwe anti-discriminatie protestbeweging? Nee: Bewust Weinig Media. Geen actualiteiten deze week.
Wat gebeurde er dan wel?
We kwamen terug van een weekje vakantie bij Orvelte. Ook al had ik thuis ook nog vrij, het was even wennen. Het is een vreemd idee, dat deze vakantie de laatste werkonderbreking wordt. Volgend jaar pensioen.
Kleindochter Iris komt een nachtje logeren. Ze verheugt zich daar ontzettend op en kan niet wachten tot we haar ophalen. We begonnen met een Kinderbox (patatje met attributen) bij de snackbar in de buurt, thuis maakten we hapjes tomaat, komkommer en kaas en vonden we een aardige kinderfilm op Netflix die ze dan helemaal af mag kijken onder genot van chipjes zodat ze pas tegen tienen naar bed hoeft. Dan is het voorlezen geblazen door Oma en Opa voor het slapen gaan.
De volgende ochtend komt ze ons netjes op tijd wakker maken voor het vermaaksprogramma: Croissantjes bakken, spelletjes doen en onze oude Legodoos omkeren om de Piratenboot uit de vorige eeuw te reconstrueren. Eigenlijk wilde ze ook nog een baantje bouwen met de elektrische trein, maar daar was het te mooi weer voor. Een ijsje op een terras met speeltuin in de buurt sluit het logeerpartijtje af.
Ik heb weer eens een paar films bekeken, we hebben Netflix toch niet voor niks. Ditmaal de verfilming van De Hobbit van Tolkien, ik heb de eerste twee afleveringen er op zitten, de derde volgt later deze week.
In de vorige eeuw kreeg ik als tiener De Hobbit voor het eerst onder ogen. Mijn vader had de Tolkienboeken van Midden-Aarde allemaal gekocht en in een adem uitgelezen. Dat waren in die tijd nog de oude Prisma paperbacks. Een mooi verhaal dat op mijn verbeelding werkte.
Tolkien schijnt de avonturen van twee generaties Hobbits ooit als kinderboek begonnen te zijn. De Hobbit verschilt qua toon behoorlijk van het vervolg In de Ban van de Ring. In De Hobbit zitten nog niet de zwaarmoedige gedachten die zijn geïnspireerd door de verschrikkingen in de loopgraven van Vlaanderen in de Eerste Wereldoorlog.
Zowel De Hobbit als In de Ban van de Ring zijn verfilmd, beiden in drie delen. Van In de Ban van de Ring kan ik dat begrijpen, de boeken omvatten al drie delen en in de verfilming is zelfs het een en ander weggelaten.
Het boek De Hobbit is echter niet erg dik, de helft tot driekwart van een enkele aflevering van In de Ban van de Ring. Weinig materiaal voor drie afleveringen van een film. Niet getreurd, de filmmakers hadden een regiment tekstschrijvers in dienst die met het boek als leidraad de film over drie edities hebben weten te rekken. Dat zie je trouwens alleen als je het boek van tevoren gelezen hebt.
Allereerst was er wat aansluiting met de verfilming van In de Ban van de Ring. Daarnaast schreven ze er een romance tussen een elfenmeisje en een dwergenjongen in die in het boek niet voorkomt, bij mijn weten in hele Tolkiens werk niet, trouwens. Oké, een onbestaanbare liefde die in verlies eindigt, brengt wat drama voor de kijker. Ook de scene van Gandalfs ontmoeting met Sauron in Dol Guldur komt niet in het boek voor, net zoals de ontmoeting van Gandalf en Thorin Eikenschild in Bree. Dat zijn fragmenten uit de Nagelaten Vertellingen. Op zich een slimme vondst waardoor Elrond een grotere rol krijgt dan in het boek en Galadriel ook nog even ten tonele verschijnt, een kleine reünie van een aantal sterren van In de Ban van de Ring.
Veel van de verfilming werd opgevuld met special-effects. Het aardmannenrijk (de Orks) onder de berg werd gigantisch groot, het dwergenrijk in de berg Erebor werd enorm uitgebreid.
Ik heb het boek gelezen, het is een leuk avontuur waar je gemakkelijk een eigen beeld bij opbouwt. In de tijd dat ik Tolkien voor het eerst las, kon dat niet anders. Het heeft me geholpen bij mijn eigen fantasie ontwikkelen.
Eerlijk gezegd wordt dat beeld nu een beetje geweld aangedaan door de plotwijzigingen en de special-effects. Wat niet zegt dat ik niet kan genieten van de technologische fantasie in de film, zoals de ietwat wrakke looppaadjesconstructie in het Orkenrijk in de Nevelbergen en de ingenieuze hoogoveninstallaties om goud te smelten in het dwergenrijk Erebor. Echt knap gemaakt, die truc om gesmolten goud over de draak heen te gooien, wat overigens niet tot het gewenste resultaat leidt: De draak Smaug gooit zijn gouden jasje van zich af en vliegt oververhit richting Meerstad om wraak te nemen op de mensen die samengespannen zouden hebben om een troep dwergen in zijn berg te smokkelen.
Het meest opvallende is de snelheid van de scenes. Het verhaal in de boeken De Hobbit en In de Ban van de Ring heeft een (heerlijk) laag tempo. Je hebt als lezer alle tijd om in het verhaal te groeien, ook door de talloze vertellende verklaringen in de tekst.
Wel, dat mag tegenwoordig niet meer: Show don’t tell is het credo. Dat heb ik zelf gemerkt bij de afwijzing van mijn eigen Fantasyverhalen die qua tempo niet meer zouden voldoen aan de (uitgevers- en publieks)eisen van deze tijd.
Dat zie je duidelijk terug in de verfilmingen die net zo’n hoog tempo krijgen als boeken in bijvoorbeeld het young adult genre. Het tempo is gruwelijk, dat verkoopt. Knap gedaan allemaal, maar je raakt als kijker buiten adem. Er komt zo veel spectaculaire actie op je af dat op gegeven moment alles hetzelfde lijkt. Sensory overload noemen de Anglicisten dat.
Kortom, ik kijk met gemengde gevoelens naar De Hobbit. Evenveel afleveringen als In de Ban van de Ring, maar met beduidend minder inhoud. Wat niet wegneemt dat ik geweldig kan genieten van de opnames in het landschap. Veel materiaal is opgenomen in Nieuw-Zeeland en de ruige landschappen daar zijn prachtig. Goed, ik heb nog een aflevering te gaan: De Slag van de Vijf Legers. Een episode die wordt behandeld in de laatste vijf hoofdstukken van De Hobbit. Ik ben benieuwd.
Muziek in de Luie Stoel: Ik stuit wederom op Life in Stereo van Ryan Farish, me er niet van bewust dat ik die cd al een keer eerder behandeld heb. Strakke Techno met heel soms iets te veel drukte. Desondanks val ik bijna in slaap tot ik wakker schrik van de deurbel. Het is een duvelse toer om snel uit een luie stoel te komen die helemaal in de relax-stand staat. Nee, het is geen pakje, het is een collectante van het Kankerfonds. Ik geef liever iets aan een collectant dan aan een bankrekening, omdat door hun motivatie ook het geven meer inhoud krijgt. Zodoende ben ik even bezig met een zoektocht naar losse munten in alle portemonnees van het huishouden.
Als achtergrond voor dit blog een van de weinige rustige nummers van de cd: Sweet Dreams.
Gitaar op Schoot: Ik neem een aantal stukjes op uit Schule für die Gitarre van Mertz. Voor de verandering bespeel ik mijn Contreras studiegitaar. Gitaren moet je regelmatig bespelen, anders worden ze nukkig en lui. Vandaar dat mijn oude gitaar nu een keer de voorkeur krijgt boven mijn Kwakkel.
Tijdens mijn opnames hoor ik irritante bijgeluiden van een klussende buurman verderop, het gegier van een schuurmachine. Tot mijn opluchting blijkt die herrie in de opname niet prominent hoorbaar. Gelukkig maar, want we hebben van die buurman dit jaar al genoeg last gehad en het feit dat zijn overlast mijn opnames verijdelt, zou me niet blij maken.
Boek op Schoot in combinatie met Verhaal voor het Slapen gaan: Ik ben bezig met de laatste Montalbano, Sporen in het Zand. De voorraad is uitgeput, ik moet op zoek naar nieuwe ontspanningsliteratuur. In dit laatste verhaal gaat onze commissaris op zoek naar de daders van een paardendiefstal, ontmoet een uiterst aantrekkelijke amazone die hem wel ziet zitten en komt in aanraking met een illegaal paardenrace- en gokcircuit. Uiteraard ontbreken de copieuze maaltijden niet, zodat ik me werkelijk afvraag waarom in het verhaal een paar mooie vrouwen op hem uit zijn. Met al die zware lunches moet je toch een enorme pens hebben gezien het gebrek aan lichaamsbeweging van onze Italiaan. Tja, dat is dichterlijke vrijheid!