Muziek: Cancion uit Sonata 3, van Manuel Ponce, gespeeld door Irina Kulikova
15 September 2021
Medische Apartheid en Daarheen en weer Terug
Schermloze Avond Zestig, we zitten een maand in de nieuwe jaargang.
Keek op de Week: Tussen 1948 en 1990 kenden we Slegs vir Blanke, de Zuidafrikaanse Apartheid. Een duidelijk voorbeeld van geïnstitutionaliseerde discriminatie. Iedereen sprak er schande van, getuige de protestposter tegen het sinaasappelmerk Outspan met de uitgeperste negerkop met de titel bloedsinaasappels.
Wij hebben hier in Nederland nu ook net zo’n duidelijk voorbeeld van Apartheid: Slegs vir Geïmmuniseerte.
Duo Spic & Span verklaarde het Coronapaspoort verplicht voor toegang tot cultuur en horeca. Een droeve mijlpaal voor het vrijheidsbeperkende beleid van de overheid. Dat alles onder de noemer “stimuleren tot vaccinatiebereidheid”. Nee, we hebben geen vaccinatiedwang, dat is discrimineren, dat is ongrondwettelijk. Ik denk dat het Kabinet de Van Dale nog eens moet lezen: verwerpende onderscheiding, achterstelling, negatieve beoordeling en behandeling van iets, iem. of een groep op grond van bepaalde, niet ter zake doende kenmerken. Voilà, daar hebben we hem.
We hopen op een duidelijke opstand in de horeca. We gaan daarnaast naarstig op zoek naar horeca en cultuur met minder dan vijfenzeventig zitplaatsen… Kleinschalig en overzichtelijk, veilig en effectief.
Muziek in de luie stoel: Ditmaal Laureate Series, Irina Kulikova, guitar. Ik hoorde haar live spelen op het Scharpach Concours van het Twents Gitaarfestival in 2008, dat ze tevens won. Terecht naar mijn smaak. Het was een historisch concours, trouwens, van de vijf finalisten waren er vier vrouwen, waaronder Kulikova en de flamboyante maar helaas door een ongeluk overleden Sabrina Vlaskalic. Dit aandeel aan dames is daarna nooit meer voorgekomen.
De cd is een prettige mix van stukken van Manuel Ponce, Alexandre Tansman, Leo Brouwer en Antonio José. Vooral in de vierdelige Sonate van José laat Irina Kulikova horen dat ze een dijk van een gitariste is met een duidelijke en transparante interpretatie.
Als achtergrondmuziek voor dit blog kies ik het rustige Chanson uit de derde Sonate van Manuel Ponce.
Boek op Schoot en Verhaal voor het Slapen Gaan: Het kijken naar de films van De Hobbit heeft me geïnspireerd om gewoon het boek van Tolkien weer te pakken. Op deze laatste vakantiedag laat ik me onderhouden door de alwetende verteller in dit boek. Alwetend: Hoe ik dat weet? Tja, hij grijpt soms een beetje vooruit zonder veel te verklappen.
De alwetende verteller wordt in veel moderne cursussen creatief schrijven verguisd als uit de tijd en slechte praktijk. Niet vertellen, maar tonen is het dogma, meestal verwoord met de anglicistische managementkreet Show, don’t tell. Eerlijk gezegd vind ik die verteller in De Hobbit een verademing. Als iets een dogma wordt, moet je juist gaan twijfelen aan het nut ervan. Dat is de dynamiek van cultuur.
Dus reis ik in een rustig tempo met hier en daar commentaar van de verteller van Hobbitstee naar de Nevelbergen, worstel ik me in tunnels en grotten daar onderdoor, doorkruis ik het Demsterwold en waag ik me in de Woestenij van Smaug. In de taal van de zestiger jaren!
Gitaar op Schoot: Ik heb weer een les afgesproken. Zodoende wijd ik me aan Picking in the Rain en Valse Bohème van Tisserand en Andantino en Mélancolie uit de Recreation van Coste. Lekker gespeeld.