Muziek: Fantaisie Elegiaque van Fernando Sor, gespeeld door Alice Artzt op gitaar
3 November 2021
Terug bij Af, Nagelaten Spullen en Politiek vs Gerechtigheid
Schermloze Avond 67, wederom een priemgetal. Het is ook een getal dat velen die naar hun pensionering toeleven bekend voor zal komen. Een wonderlijke ontwikkeling, van geaccepteerde prepensioenleeftijd van 55 tot een gehate pensioenleeftijd van 67 en hoger.
Keek op de Week: Na een maandje relatieve vrijheid, zij het met discriminatie van niet-gevaccineerden, zijn we weer terug bij af. Inclusief dat vermaledijde vervloekte mondkapje. Ondertussen blijft dat stiekeme registratiemechaniek om ons allen te registreren en te volgen gewoon in bedrijf, ook al bleek het blijkbaar niet gunstig te werken op de cijfers. Wat men ooit complotdenken vond, is nu plots praktijk geworden.
Mijn grootse woede deze week betreft de opmerking van De Jonge dat hij een QR-code voor toegang van patiënten in de zorg zou willen invoeren. Een waarlijk duivels voorstel. Een moord met voorbedachten rade. Eerst aantonen dat je “gezond bespoten” bent voordat je behandeld kunt worden voor ziek zijn. En dan nog verbaasd zijn over complicaties die door vaccins veroorzaakt worden die verdere genezing verijdelen. Respect voor de ziekenhuizen die zich hiertegen verzetten.
Tja, en van woede word je niet vrolijk en blijf je niet rustig.
Muziek in de luie Stoel: Ik heb behoorlijk behoefte aan iets rustigs en ik kies Fantasias van Fernando Sor (1778 – 1839).
Fernando Sor was een Spaanse componist met een grote betekenis voor de klassieke gitaar. Hij liet een enorm repertoire na dat door vele gitaristen nog steeds wordt gespeeld. Sor’s composities hebben een duidelijke melodieuze boodschap zonder tot slechts een etalage voor vaardigheid en virtuositeit te verworden, zoals bij een aantal tijdgenoten het geval is. Zelfs de relatief eenvoudige etudes krijgen een aangename melodie mee.
Een Fantasie, de naam zegt het al, is een vrije muziekvorm. Sor maakt daar vaak een sonate van met diverse delen, waarmee je wel even onder de pannen bent. Hij schreef er een zestiental.
De achtergrondmuziek voor dit blog is een speciale: Fantasie Elegiaque Op. 59, opgedragen aan Charlotte Beslay, een van zijn leerlingen, die in het kraambed stierf. Het is een verhalend stuk dat de trieste realiteit van haar dood afwisselt met passages die goede en weemoedige herinneringen weerspiegelen.
Ik heb de versie gekozen van Alice Artz. Ik hoorde het stuk namelijk voor het eerst op haar elpee Guitar Music by Fernando Sor, die ik destijds begin tachtiger jaren kocht. Er is nooit een CD van deze plaat gemaakt, dus ik was blij om op Youtube een mooi stukje integer gespeelde nostalgie te vinden. Neem de tijd, het stuk duurt bijna 17 minuten.
Boek op Schoot: Ik kreeg gisteren een mailtje van uitgeverij De Correspondent over hun nieuwe boek Wat doen we met de Spullen? van Dick Wittenberg. In dit boek behandelt hij de nalatenschap van een Brabantse vrouw door haar zeven kinderen. Je komt met niks en gaat zo ook weer. Derhalve blijven alle bezittingen die je in je leven hebt verzameld achter. Wat gebeurt daarmee? Hoe sta je daar als nabestaande tegenover? Wat betekent emotionele waarde dan, ook in samenhang met rouw? Een gegeven waar ik wat meer over wil lezen. 😉 Een e-book is snel gekocht.
Tijdens het lezen krijg ik een integer inkijkje in het leven van de overleden vrouw en dat van de kinderen in relatie tot haar. Van lief en leed tot oud zeer, alles komt langs. Nee, het is geen boek dat je in een adem uitleest. Maar het is ook goed om het te lezen, want ik kom op een leeftijd waarop duidelijk is dat een leven niet eeuwig is.
Gitaar op Schoot: Ik was een tikkie opgefokt door de zoveelste persconferentie. Dat bleek ditmaal voor het opnemen van de gitaarmuziek redelijk uit te pakken. Ik speel een aantal pogingen van het gitaararrangement van The Last Rose of Summer door Mertz in. De strekpassages lukken best goed. Ik waag zelfs een opname van Picking in the Rain van Tisserand. Ik had het stuk een tijdje aan de kant gelegd voordat het aan perfectionisme zou bezwijken. Morgen ga ik luisteren hoe tevreden ik ben.
Verhaal voor het slapen gaan: Het detectiveverhaal Droommeisje van Donna Leon loopt onbevredigend af. Uiteindelijk verdenkt Commissaris Brunetti de zoon van een minister van de moord op het zigeunermeisje en heeft daar ook bewijs voor. Zijn superieur laat daarop het onderzoek stoppen, want schade aan de reputatie van de minister kan ook zijn carrière schaden, de elite is wraaklustig wat dat betreft. Het zigeunermeisje eindigt in een naamloos graf op kosten van het stadbestuur. Triest.
Inderdaad triest. Want wat zien we nu in Den Haag? De manipulaties rond de coronamaatregelen, de haatcampagne tegen de ongevaccineerden, de aparte toestanden rond het klimaat, de Toeslagenaffaire, de affaire rond Demmink in de pedo-sfeer die in de doofpot verdween. Je zou haast zeggen dat we hier Italie aan huis hebben in Bananenrepubliek Nederland.
Ik pak een nieuw verhaal: Duister Glas. Een vriend van Brunetti’s collega Vianello wordt gearresteerd tijdens een milieudemonstratie. De beiden nemen poolshoogte en krijgen hem vrij. Zijn schoonvader, een industrieel in de glasindustrie is hier woedend om en dreigt hem te vermoorden. Brunetti besluit onofficieel op onderzoek uit te gaan. Nee, de moord is nog niet gepleegd, dat zien we volgende week.