Muziek: Doce Morena van het album Novo Brasil door Nando Lauria
10 November 2021
VacSint, Braziliaans en een Erfenis
Achtenzestigste Schermloze Avond, vlak voor de opening van het carnavalsseizoen dat mogelijk weer wordt verboden.
Keek op de Week: Deze week kwam het opmerkelijke gerucht dat Sinterklaas zich zou hebben laten vaccineren, althans volgens het Sinterklaasjournaalboegbeeld Mevrouw Blok, en zelf in de rij zou staan voor een boosterprik. Een QR-code heeft hij echter niet.
Ik dacht nog wel dat heiligen het eeuwige leven hadden, want de titel Sint wordt pas toebedeeld als de betrokkene is overleden. Eeuwig leven, dat betekent immuniteit tegen ziekten, en daar heeft de Sint in zijn lange bestaan geen last van gehad, zelfs de Zwarte Dood was hij te vlug af, dus tot een risicogroep behoort hij niet. Het verbaast me daarom ook dat de Sint een prikje zou willen hebben. Hij mag wel uitkijken, straks kost hem dat zijn onsterfelijkheid…
In mijn verhaaltje hierover verzucht Piet: “Mooi stel zijn we geworden. Een VacSint met bijwerkingen en een verblankte Zwarte Piet…”
Ondertussen krijg ik wel een vieze smaak in de mond: De NPO probeert als staatsapparat de kindertjes te indoctrineren tot een ondoordachte en onvoorspelbare actie.
Muziek in de Luie Stoel: We gaan naar Brazilië met Novo Brasil van Nando Lauria. Hij speelde als gitarist mee met onder meer Pat Metheny en bracht een tweetal platen uit bij het Narada label. Je kunt deze plaat karakteriseren als hedendaagse jazz. Leuke muziek met al die Latin ritmes, maar voor rustig in slaap vallen misschien iets te dynamisch. Als achtergrondmuziek krijg je het nummer Doce Morena.
Boek op Schoot: Het laatste stuk van Wat doen we met de Spullen? van Dick Wittenberg. Het verhaal van het verdelen van een erfenis waarbij allerlei onderstromen van het gezinsleven aan de oppervlakte komen. Desondanks ging het bij het in het boek beschreven gezin goed, de afwikkeling werd een troostritueel.
Gezinnen gaan daar op hun eigen manier mee om. Uit eigen ervaring weet ik dat de gebeurtenissen na de dood van mijn schoonmoeder me liet zien dat het gezin goede banden had. Mijn vrouw trad op als executeur testamentaire (een enorme klus!) en alles verliep in harmonie, tot het verkopen van het huis toe. Wel zat er tijdsdruk op het leegmaken van het huis die de rust verstoorde, er ging veel de container in dat misschien een andere bestemming had kunnen krijgen.
Aan mijn kant van de familie bestond dat ritueel praktisch niet. Bij de dood van mijn vader nam mijn moeder de regie compleet over, wat ons kinderen overbleef was een spreekmoment op de uitvaart. Ik hoop dat ik mijn vader daarbij recht heb gedaan en zijn betekenis voor mijzelf goed heb verwoord. Daarna kwam er nog een keer een herdenkingsbijeenkomst en dat was het. Met elkaar over hem bomen zat er niet in. Ik had voordien al zelf een boek geschreven met anekdotes en herinneringen, dus indien nodig kan ik dat uitdelen.
Er waren feitelijk geen spullen betrokken bij zijn dood. In de negentien jaar verpleegtehuis waren zijn bezittingen tot praktisch nul gereduceerd en hij was daarnaast geen rechtspersoon meer, dus er kwam geen notaris aan te pas.
Toen mijn moeder naar het verpleegtehuis moest, kwam er wel een huisontruiming. Ik ben daar niet bij geweest, mijn aanbod om te helpen werd afgewimpeld. Ik had gehoopt dat met name mijn dagboeken uit mijn tienertijd die ik nooit heb teruggekregen in de boedel zouden zitten, maar dat bleek niet het geval. Deze ontruiming kwam ook niet overeen met de situatie uit het boek, want mijn moeder leeft nog. Wel maak ik hierbij mijn zwager een compliment voor de eerlijke en gedegen afwikkeling van de financiële zaken. Daarnaast zijn er een aantal mensen gelukkig geworden met het meubilair dat overbleef.
Dus hoe het gaat lopen als het echt zo ver is, dat moeten we afwachten.
Hoe dan ook, het boek was zeer leerzaam met betrekking tot wat er allemaal komt kijken bij erfenissen en het verwerken van de tijd die daaraan voorafging.
Gitaar op Schoot: Ik ga verder met mijn project om Recreation du Guitariste van Coste op te nemen. Vermoeidheid speelt me parten.
Verhaal voor het Slapen Gaan: In Duister Glas ontdekt Brunetti een milieuschandaal op het eiland Murano in Venetie, maar bij het vinden van de moordenaar wordt hij gedwarsboomd door zijn superieur die de milieuzaak wil gebruiken om een politieke tegenstander ten val te brengen, wat overigens dreigt te mislukken. Een onverwachte gebeurtenis brengt wel perspectief op het vinden van de dader, maar niet in dit verhaal. Het lijkt een thema te worden in de verhalen van Donna Leon, de elite verijdelt nog weleens rechtvaardigheid. Zou dat ook nu van toepassing zijn?
Ik ga door met De Kinderen van Hurin van Tolkien, een her-vertelling van een deel uit De Silmarillion. Ook al ken ik de loop van het verhaal, het is leuk om deze uitgave te lezen, ook omdat de zoon en kleinzoon van Tolkien er het hunne aan hebben bijgedragen en dat goed hebben gedaan.