Muziek: Illumination van het album Illumination, the fire of the Spirit door Richard Souther
17 November 2021
Soixante-Neuf, Virusfabriekjes en De Zoon van Tolkien
Schermloze Avond Soixante Neuf. Ik herinner me mijn verbazing als tiener toen ik erachter kwam wat dit fraaie Franse begrip in de volksmond betekende. Wist ik veel dat dit een bevredigingspoging voor twee personen inhield? Niet helemaal mijn hobby, overigens.
Keek op de Week. Wederom bewogen. QR-codes, een zogenaamd genadige lockdown van drie weken, en de voorbereidingen om ongevaccineerden definitief van sociaal verkeer en werkvloer te weren met het heilloze initiatief 2G. We maakten de eerste keer mee dat we bij een horecagelegenheid werden geweigerd. Dat is een erg naar gevoel bij een tentje waar we al vijfentwintig jaar vaste klant zijn.
De tweedeling van de maatschappij krijgt helaas vorm. Ik hoorde het verhaal van een sportschooleigenaar waarbij een klant eiste dat ook de sportschooleigenaar een geldige QR-code zou tonen. Zo ver gaat het al, wantrouwen alom. Wat hopen die idioten te bereiken? Dat je straks je gasten thuis bij de voordeur gaat controleren? Waanzin ten top!
Daarnaast worden kinderen nu als gevaarlijke virusfabriekjes gepresenteerd, dus er is zomaar een zondebok bijgekomen. Kleine kinderen, kun je nagaan, wat een waanzin! Dit gaat helemaal verkeerd. Is dit een psychologisch weekmakertje voor gedwongen kindervaccinatie? Niet doen! Niemand weet wat het onze kinderen gaat kosten! Ik verbaas me ten zeerste dat er zo langzamerhand geen gewelddadige vrijheidsbewegingen gaan ontstaan tegen deze waanzin.
Het is opvallend dat de hele klimaatdiscussie hierbij op de achtergrond is geraakt. Glasgow zonk onopvallend weg in het nieuwsmoeras.
Muziek in de Luie Stoel: Ik stuitte op Illumination, The Fire of the Spirit van Richard Souther, een moderne bewerking van composities van Hildegard von Bingen (1098 – 1179). Een iets mindere productie dan het eerste album Vision en zeker wat meer synthesizer-heavy. Toch vind ik het een interessant experiment, dat me doet teruggrijpen naar de originelen. Achtergrondmuziek voor dit blog wordt de titelsong Illumination.
Hildegard von Bingen leefde in een tijd vol strijd en ziekte waarin mensen niet oud werden. Ze was een onderzoekende geest en stond haar mannetje in een tijd dat mannen meenden heersers der schepping te zijn. Haar onderzoek naar geneeskrachtige kruiden leverde een schat van kennis op, die verbazingwekkend en zorgwekkend genoeg wordt verguisd door de hedendaagse pharma-wetenschap die een verbod voor elkaar heeft weten te krijgen op expliciete vermelding van de geneeskrachtige werking van bijvoorbeeld homeopatische middelen. En dat terwijl veel van die middelen al in de tijd van Von Bingen bekend waren.
Boek op Schoot: Vandaag lees ik De Kinderen van Hurin van Tolkien uit. Een tragisch verhaal rond broer en zus Hurin en Nienor die door de machinaties van de duistere macht Morgoth in een incestueuze verbinding verzeild raakten en beiden uit afschuw daarover zelfmoord pleegden toen dit aan het licht kwam. Tja, incest is uit genetisch oogpunt al niet slim, ook daarom bezigt men de term bloedschande. Verbazingwekkend dat in sommige culturen, bijvoorbeeld het oude Egypte, incest in de hogere kringen wel voorkwam om een heerschappij “in de familie” te houden.
Kortere versies van dit verhaal kom je tegen in De Silmarillion en Nagelaten Vertellingen. Tolkiens zoon Christopher (overleden in 2020) heeft zijn leven gewijd om een enorme stapel concepten en kladversies van zijn vader over Midden-Aarde tot publiceerbare verhalen om te werken. Zo ontstonden De Silmarillion, De Kinderen van Hurin en De Val van Gondolin, zijn laatste boek.
Bij het lezen van het boek herken ik de nodige passages en de wijzigingen tussen de verhalen onderling. Als zelfstandig verhaal vind ik De Kinderen van Hurin toch wel de beste versie. Het is interessant om te lezen waar Christopher Tolkien alles vandaan gehaald heeft in die imposante berg gedeeltelijk onvoltooide verhalen van zijn vader. Sommigen zullen die niet vinden passen in een boek, maar ik vind het leuk om ook inzicht te krijgen in hoe een verhaal is samengesteld en wat voor puzzelarij ermee gemoeid is.
Gitaar op Schoot: Ik neem een paar keer een mars uit Recreation du Guitariste van Napoleon Coste op. Het resultaat is nog niet helemaal stabiel. Ik merk dat zelfkritiek hier en daar tot aarzeling leidt en dat kun je in marstempo niet hebben. Daarnaast speel ik wat materiaal uit Kukuk oder Musikalische Rundschau van Mertz door. Een soort negentiende-eeuwse Cees Hartog bundel met de hits van die tijd, volksmelodieën en operafragmenten.
Verhaal voor het slapen gaan: Ik grijp weer terug op de avonturen van Commissaris Brunetti. In Dood van een Maestro wordt een dirigent vergiftigd in de pauze van een opera. Brunetti wordt op de moord gezet, in zijn nek gehijgd door zijn superieur die de moord als persoonlijke belediging van de stad Venetië ziet en dagelijks voortgangsrapportage eist. De dirigent zou Nazi-vriendelijk zijn geweest in de Tweede Wereldoorlog en sommigen denken dat zijn dertig jaar jongere vrouw een motief heeft. Vlak voor zijn dood had de dirigent ruzie met de regisseur en de lead-sopraan. Hoe loopt dit af? Brunetti zelf heeft er een hard hoofd in, dus volgende week meer!