Muziek: Round goes the Gossip van het album Focus 3 van Focus
1 December 2021
Geruchtenmachine, Rome en Schandalen
Schermloze Avond Een en Zeventig. Wederom een priemgetal.
Keek op de Week: Deze week startte de commerciële avondklok, alles dicht tussen vijf en vijf. Heel handig zo vlak voor Sinterklaas….
Op het werk is corona bij sommigen het gesprek van de dag geworden na de vorige persconferentie. Een paar keer per dag Smartphone erbij en getalletjes bekijken, alsof je met de voetbaltoto bezig bent. Na de gebruikelijke sneer tegen ongevaccineerden komen dan de laatste geruchten: De ICs zouden vol liggen met ongevaccineerde zwangere vrouwen die doodgeboren kinderen zouden krijgen omdat hun placenta vol virus zou zitten. Mmmm… als ik me goed herinner werd zoiets gerapporteerd als bijwerking van vaccins.
Zo zie je maar weer: Een echt Gain of Function – gerucht. Corona speelt nu ook al buiten het ademhalingssysteem. Het is ongelooflijk dat universitair opgeleiden zich hier mee bezig houden.
Fama, malum qua non aliud velocius ullum.
Dat schreef de Romeinse dichter Vergilius al voor het begin van de jaartelling in zijn epos De Aeneis.
Wat dat betekent? Er is geen sneller kwaad dan het gerucht. Waarvan akte bij bovenstaand voorbeeld.
Bovenstaande zin sluit perfect aan op Muziek in de luie Stoel. Ditmaal pak ik een oudje uit 1972, Focus 3 van Focus, de roemruchte band van Thijs van Leer en Jan Akkerman. Het eerste nummer van deze dubbelelpee heet Round goes the Gossip. Een rustige passage daarin geeft Thijs van Leer de mogelijkheid om de songtekst een keer in het Latijn te brengen. Luister naar de achtergrondmuziek.
Focus 3 is een album met een frisse aanpak. Lange nummers waarin de bandleden individueel de ruimte krijgen en niet te vergeten een luitnummer van Jan Akkerman en de eeuwige meezinger Sylvia. Ik doe dat stukje er ook bij, puur uit nostalgie. Niet door elkaar heen spelen!
Ik draaide de plaat voor het eerst toen ik op het gymnasium zat, het Latijn uit Round goes the Gossip sloot prima aan bij de bestemming van de werkweek van dat jaar. Het was op mijn school traditie dat gymnasiasten naar Rome gingen.
Wel, dat werd een avontuur. Met de trein van Amsterdam naar Rome, een hele schoolklas in couchettes. De wegwerpdekentjes waren lang niet allemaal bestand tegen de capriolen van de tieners. Het werd een reis die uiteindelijk een dag en een nacht zou duren. Keulen bij zonsondergang. Later een lange nacht rangeren bij Basel Bad Bahnhof inclusief een bezoek van de douane voor paspoortcontrole. Toen de trein eindelijk weer ging rijden kregen we bij het aanbreken van de dag een geweldig panorama van de bergdalen in de Alpen. Niet te ver uit het raam kijken, mensen: E periculoso sporgersi!
Daarna kwam een korte stop in Milaan en een eindeloos lijkende reis door de Povlakte. Toen volgden de Apennijnentunnels met een slakkengang. Tja, wat bleek? Een terroristische aanslag op een trein bij Bologna. In die tijd roerden de communisten zich nogal in Italië. De verwrongen uitgebrande wagons die we bij het langzaam passeren zagen, dat was een naar gezicht. Zodoende kwamen we pas laat op Roma Termini aan. Iedereen had het brood voor onderweg al lang op en dan is een goede hap pasta een feestmaal.
Tja, Rome, een mooie stad. Een pension aan de Via Principe Amedeo met een krakende open lift en een binnenplaats met wasgoed die regelrecht uit de film leek te komen. Stukjes pizza kopen in een stalletje, goedkope wijn inslaan, je laten oplichten met souvenirs, dat alles met gigantische aantallen Italiaanse lires die helemaal niks waard waren. Kerk in, kerk uit voor de cultuur. Het Forum Romanum over en stiekem een steentje meenemen. Een spotprent laten maken op het Piazza Navona en eindeloos door het Vaticaans museum sjokken. Me vergapen aan groepen prachtige Italiaanse meisjes van mijn leeftijd die streng bewaakt door nonnetjes ook een stukje cultuur in eigen land moesten ervaren te middenn van de ruïnes van Ostia Antiqua. Dat alles onder een zonnetje dat in dat seizoen in Nederland zeldzaam was.
De terugweg was duidelijk minder enerverend. Iedereen was uitgeput van alle cultuur en de korte nachten met wijn en trijn op de kamers van het pension. Toch alleszins een mooie ervaring, die het draaien van Focus 3 toch mooi even terugbrengt.
Boek op Schoot en Verhaal voor het Slapen Gaan: Ik ga weer lekker verder met de detectives. Fatalita, Paola’s strijd tegen het sekstoerisme mondde uit in een medicijnenschandaal georganiseerd door de Mafia. Derdewereldlanden werden bevoorraad met medicijnen ver over de houdbaarheidsdatum en vage stofjes die voor medicijnen moesten doorgaan maar bij gebruik gewoon dodelijk zijn, terwijl hulpverleningsinstanties goud betaalden voor de zendingen. Ik vrees dat deze zaak geen fictie is.
Doet me een beetje denken aan de koopwoede van de “rijke landen” op coronavaccins terwijl arme landen geen poot aan de grond krijgen. Inderdaad. Even afgezien van de werking van die vaccins waarbij Pfizer als enige over lijkt te blijven, komt dit gedrag wellicht terug als een naar virusvariantje extra. Is dat misschien een kosmische straf voor de arrogantie van het Westen?
Goed, misdaad opgelost, ik pak het volgende boek getiteld Gezichtsverlies. Dit draait om een vrouw die eruitziet alsof ze veel te veel facelift heeft gehad. Brunetti raakt op een feestje van zijn rijke schoonouders in haar geïnteresseerd omdat ze zeer belezen is in de Romeinse klassieken, ook een stille passie van Brunetti zelf.
Later vraagt een politieman Brunetti om hulp bij een moordzaak van de eigenaar van een transportbedrijf die werd gechanteerd. Het bedrijf was betrokken bij een chemisch afvalschandaal rond de Camorra, een andere criminele organisatie in Italië. De politieman wordt vermoord en Brunetti moet de dader vinden. Dat brengt hem in contact met smerige chemicaliën. Daarnaast blijkt de vrouw van de klassieken in deze zaak zowel slachtoffer als dader te worden. Paola maakt even duidelijk dat ze haar een medaille wil geven voor het neerschieten van haar gedwongen minnaar, een moordenaar bij de Camorra.
Wat me in deze serie opvalt is de steeds goed beschreven interactie tussen Brunetti en zijn vrouw Paola. Hun dialogen geven de verhalen een natuurlijk menselijk aspect mee. Nee, ze is niet gemakkelijk, zeker niet op het gebied van feminisme, maar dat brengt pit. Die pit tussen man en vrouw miste ik een beetje in de verhalen van commissaris Montalbano.
Gitaar op Schoot: Ik vermaak me prima met J’ aime van Maria Linnemann en Melancolie van Napoleon Coste. Mijn gitaar stemt weer stabiel na mijn bezoek aan gitaarbouwer Bert Kwakkel afgelopen week. Hij heeft de knopjes met speling bijzonder goed vastgezet.