Muziek: Blue Ronde a la Turk van het album Time Out van het Dave Brubeck Quartet
8 December 2021
Sinterklaas, Polarisatie en Blue Rondo
Twee en zeventigste Schermloze Avond. De donkere dagen voor Kerstmis waarop velen moeite doen om in de tuin wat licht te brengen. Bij sommige huizen loopt dat wat uit de hand, daar zit meer licht op dan in de befaamde Coca-Cola kerstreclame.
Keek op de Week: Afgelopen weekend hadden we Sinterklaas. Compleet, inclusief mijn vrouw en mezelf als oma en opa. Zo hoort het te zijn. Kleindochter Iris gelooft op dit moment waarschijnlijk voor het laatste jaar in Sinterklaas. Dat hebben we gekoesterd. Het was opvallend dat de hele klas nog meedeed in dit geloof. Wel, dat is ook een stuk beter dan je zorgen gaan maken over gemondmaskerde schoolgenootjes die volgens de autoriteiten toch zeker tweemaal per week een teststok in de neus moeten krijgen.
Sinterklaasgedichten intrigeerden Iris bijzonder. Scherpzinnig haalde ze de juiste aanwijzingen eruit om te raden wat het cadeau zou worden. Het was fijn, met het gezin weer bij elkaar.
In de wachtkamer van de magnetiseur bleek hoe gepolariseerd de maatschappij inmiddels is geworden. Mijn vrouw en ik werd op hoge enigszins agressieve toon door een van de klanten te verstaan gegeven dat wij een mondkapje dienden te dragen, omdat dat binnen verplicht zou zijn. Wij hebben geweigerd, het was daar al die tijd nooit een probleem. De dame in kwestie kroop daarop in de verste hoek om drie meter afstand te houden. Stemming om te snijden. De toon maakte duidelijk de muziek, door de manier waarop dit ging was ik niet meer in staat om de angst van de ander te respecteren, dus blijkbaar polariseer ik nu ook. Ik zal volgende keer eerst mijn vrijstellingskaartje van 2020 uit de tas trekken. Niet meer dan dat, ik heb geen zin om voor jan en alleman mijn medisch doopceel te lichten.
Muziek in de Luie Stoel: Vandaag een stukje jazz: Time Out van het Dave Brubeck Quartet, een album uit 1959. Ik was toen net twee jaar en ik maak me sterk dat het toen al op de radio speelde, want jazz werd door sommigen toch gezien als te wereldse muziek.
Op dit album staan een paar bekende nummers. In de eerste plaats Take Five, dat altijd een handelsmerk van Brubeck is gebleven. In de tweede plaats Blue Rondo a la Turk, een stuk met een interessant ritme dat model stond voor het psychedelische Rondo van Keith Emerson. Hij speelde de eerste versie toen hij nog toetsenist bij The Nice was, maar live uitvoeringen van dit nummer kwamen zijn hele carrière bij Emerson, Lake and Palmer terug. Op Youtube kun je de nodige zeer wilde uitvoeringen vinden.
Ik ben zelf geen uitgesproken fan van jazz, maar Time Out is een lekker relaxt album waarop de musici zich niet verliezen in eindeloze soli. Met een heerlijk relatief rustige ritmesectie, heel anders dan het ritmisch geweld bij sommige jazzrock bands.
Blue Rondo a la Turk wordt de achtergrondmuziek.
Boek op Schoot: Sinterklaas bracht me The Fall of Gondolin van Tolkien, een boek dat er zonder zijn zoon Christopher nooit gekomen zou zijn. Dit boek was ook het laatste verhaal dat zijn zoon uit zou brengen, Christopher Tolkien overleed in 2020.
Het verhaal zelf neemt een klein deel van het boek in beslag. Het overgrote deel bestaat uit fragmenten van manuscripten met commentaar van Christopher Tolkien. Het is ongelooflijk hoe een zoon zijn leven heeft gewijd aan het analyseren, redigeren en publiceren van zijn vaders erfenis. Waar monnikenwerk dat uiteraard moeilijker werd toen JRR Tolkien was overleden in 1973. Zodoende kwam er naast de publicaties van de oude Tolkien, met name De Hobbit en In de Ban van de Ring, na diens dood er nog het nodige bij. Het begon destijds met het verhaal van de Eerste Era van Midden-Aarde, De Silmarillion.
Tot mijn plezier is de paperback een geïllustreerde uitgave. De tekeningen brengen met het Tolkien Bestiarium in herinnering, een boek dat ik in de vorige eeuw heb gekregen en dat zo langzamerhand de geur van bejaard papier begint te krijgen. Zo’n plaatjesverzameling is een stuk relaxter dan een film vol special effects!
Recensies klagen over het kleine aandeel van het eigenlijke verhaal in het boek. Persoonlijk vind ik dat niet bezwaarlijk, het is interessant om te lezen hoe dit alles tot stand is gekomen. Het geeft weer wat achtergrond aan de klassiekers van Tolkien zelf.
Gitaar op Schoot: De goede Sint bezorgde mij een muziekboek met als (vertaalde) titel Uitnodiging tot de Wals van Tatiana Stacak. Een alleraardigste verzameling van 14 walsen op allerlei stijlen. Niet te makkelijk, vooral het tempo is soms de uitdaging, maar leuk om te doen. Ik amuseer me prima met doorspelen van de stukken. Inderdaad, ik heb daar zeker nog wat werk aan.
Verhaal voor het slapen gaan: Brunetti raakt in het boek Ik aanbid je betrokken bij een zaak van een gestalkte operazangeres. Bij wijze van experiment is dit boek geschreven vanuit twee gezichtspunten, die van de gestalkte operazangeres en van Brunetti zelf. Ook dit verhaal is zo geschreven dat ik door blijf lezen. Desalniettemin weet ik toch om elf uur het licht uit te doen. Ze zeggen toch dat slaapuren voor twaalven dubbel tellen? Dat compenseert het feit dat de wekker om kwart over zes afloopt weer een beetje.