Schermloze Avonden (73)

Muziek: Codhlaím Go Suan van het album Winter Songs van ANÚNA

15 December 2021

Avondlockdown en Opgewekt naar de Eindstreep

Schermloze Avond, aflevering 73. Numerologisch is dat een 1. Dat betekent zelfbeschikking, zelfvertrouwen, zelfvoorziening, focus op doelen, vastberadenheid, creativiteit, kennis en wijsheid vergaren. Klinkt heel positief. Hou ik die toon vast?

Keek op de Week: Ik had niet op de kalender gekeken, dus de zoveelste persconferentie van Spic & Span ging aan me voorbij. Avondlockdown, een trieste aanslag op de horeca en retail. Beperkt open en nog QR-codes moeten ondersteunen ook voor de medische apartheid. Ik benijd de ondernemers niet.

Een verlengde kerstvakantie voor de kleintjes. Ik krijg het akelige idee dat deze keer de basisschoolleerlingen tot zondebok zijn verklaard. Mijn dochter baalde als een stekker. Het was weer eens te snel om iets te regelen, zeker omdat de BuitenSchoolse Opvang in die week ook dicht gaat.

Verder springen we met varianten verder het Griekse alfabet in. Een troost, als Omega eenmaal bereikt is, gaat het niet verder. Dan krijgen we waarschijnlijk Chinese karakters.

Om de somberheid een beetje te weren, hebben we een bijzondere stap genomen. Ik zag dat nooit zo zitten als een beetje over-Amerikaans Coca-Cola kerstgedoe. Erna vond echter dat we een extra lichtje moesten brengen, en wel zonder lucifers. We hebben een buitensnoertje met 250 kerst-LEDjes opgehangen in de Hibiscus voor ons huis. Niet super-milieuvriendelijk, maar toch een fraai lichtpuntje. Gaat samen met de kerstboom aan.

Muziek in de Luie Stoel: De winter komt eraan, ik pak ditmaal Winter Songs van ANÚNA. In de Angelsaksische landen bestaat een traditie van seasonal music, met name kerstliederen. Winter Songs vormt daarop geen uitzondering. Bekende en onbekende kerstliederen passeren de revue. Daarbij verkent het gezelschap een aantal malen minder traditionele en gespannen harmonieën.

ANÚNA is een Iers koorgezelschap dat in 1987 werd opgericht door de componist Michael McGlynn. Een actief gezelschap dat al de nodige Ierse solisten zoals Méav Ní Mhaolchatha heeft opgeleverd. Ze zingen veel a capella met minimale begeleiding van slagwerk, gitaar, harp, viool en pipes.

Achtergrondmuziek wordt Codhlaím Go Suan, een titel die vertaalt als Ik slaap rustig. Uit de vertaling blijkt dat dit een (hedendaags) kerstlied is.

Boek op Schoot: Ik lees het laatste deel van The Fall of Gondolin uit en pak mijn volgende boek. Sinterklaas bracht mij een exemplaar van Opgewekt naar de Eindstreep van Hendrik Groen (Peter de Smet).

Ik heb destijds Pogingen om iets van het Leven te maken gelezen, de belevenissen van een bejaarde man in een verzorgingstehuis in Amsterdam-Noord. Ik vond het aan de ene kant leuk om te lezen, maar aan de andere kant had ik mijn bedenkingen, mijn vader heeft de laatste twintig jaar van zijn leven in zo’n omgeving meegemaakt. Ik merkte wel dat de schrijver subtiel de nodige hedendaagse misstanden op de hak nam, zoals de typetjes in de huiskamer, het regeltjesbos en de interim-manager koorts waarbij beeldvorming belangrijker is dan resultaat. Tja, dat herinner ik me ook nog uit de tehuistijd van mijn vader. Toen er een interimmanager kwam om de organisatie te hervormen, werd het koffiekoekje voor de bewoners afgeschaft en het aantal vrijwilligers beperkt. Tja, beperkte middelen, nietwaar?

Toen ik de titel voor het eerst zag, was ik sceptisch. Eindstreep klinkt dreigend. Ik had het zelf niet gekocht. Maar ja, nu ik het gekregen heb, heb ik mooi de gelegenheid om toch een leespoging te wagen.

In het verhaal begint de hoofdpersoon dement te worden. Daarnaast speelt een belangrijk deel van het verhaal tijdens de coronacrisis in een plaats waarin de ouderen geacht worden om beschermd te zijn, maar het is wel een bescherming die sociale isolatie als prijs heeft. Het is maar waar je de voorkeur aan geeft…

Soms lees ik met gemengde gevoelens, dan denk ik eraan hoe mijn vader dat proces heeft doorgemaakt. Nee, we hebben daar nooit over gepraat, het ging te snel. Toen hij eenmaal in het tehuis zat, was communicatie op gevoelsniveau al volledig geblokkeerd. Ook aan mijn kant, eerlijk toegegeven.

Echter, zoals de schrijver dingen naar voren brengt, ik moet er ook ontzettend om lachen. Iemand die zijn kamer vol met briefjes in kleurcode hangt, die alvast zijn graf gaat reserveren om naast een vriend te kunnen liggen. En dan de tafereeltjes met de typetjes met hun stokpaardjes. Ja, die waren er in mijn vaders situatie ook.

De omschrijving van de coronasituatie in het bejaardentehuis is ook treffend. Mensen die elkaar mijden, kwaad zijn als er iemand niest en allemaal bang zijn. Waarbij kijken naar de persconferentie al gauw een klucht wordt van mensen die op elkaar katten. Ja, de kritieken op het beleid herken ik. Miljarden in de combinatie KLM/Air France pompen om ze te “behouden” staat in schril contrast tot het uitkleden van de zorg, dat steeds maar doorgaat en zo de “cijfers” hooghoudt.

Ik begin het boek zo langzamerhand leuk te vinden.

Gitaar op Schoot: Ik heb weer iets te knutselen aan mijn stukken na de gitaarles van vorige week. Aan de andere kant lonkt ook een kerstvakantiegevoel. Ik moet mijn kerstliedjes weer van stal halen!

Verhaal voor het Slapen gaan: Ik aanbid je krijgt een spannend einde. Een vrouwelijke stalker bezorgt de operazangeres Flavia Petrelli nachtmerries omdat deze onbekende moordpogingen onderneemt op iedereen die Petrelli aardig is tegemoet getreden. Brunetti heeft er een hele kluif aan en komt bijna te laat bij de apotheose waarin Petrelli een zangles moet geven aan haar stalkster die haar dreigt dood te steken. De slotscene van de opera Tosca geeft onbedoeld de oplossing, de stalkster valt dood omdat iemand de matrassen onder het decor van de Engelenburcht al had weggehaald na de voorstelling.

Mijn volgende boek wordt Kinderspel, een verhaal rond baby’s die ter adoptie worden verkocht aan kinderloze stellen.