Muziek: Into the Lens van het album Drama van Yes
26 Januari 2022
Mediaminderen, Drama en Waarnemingsoefeningen
Schermloze Avond Zeven en Zeventig. Op een speciale dag nog wel, want ik ben vandaag 65 geworden. De gelegenheid om het pensioen aan de voorkant te verlengen. Wat ik over een paar maanden in de praktijk ga brengen.
Keek op de Week: Ik hou het aardig vol, dat mediaminderen. Dus de echte persco maakte ik niet mee. Nu schieten we er ook blijkbaar niet zoveel mee op, want het codedansje blijft nog steeds in stand: toegang Nur für neulich Geimpfte. De QR pas met beperkt geldige code als aanloopje tot een Europees identificatie en sociaal kredietsysteem. Onrustbarend.
Muziek in de Luie Stoel: Drama van Yes. Yes is een progrock band die al vanaf 1968 actief is en sindsdien allerlei bezettingen heeft gehad. Ik ben zelf het meest bekend met de bezetting van 1971 – 1974 met voor mij favoriete albums zoals Fragile, Close to the Edge en Tales from Topographic Oceans. Complexe muziek met even complexe lyrics. En de cover-art van Roger Dean voor deze platen stond geweldig als poster aan de muren van mijn studentenkamer.
In 1980 vertrokken de zanger Jon Anderson en de toetsenist Rick Wakeman uit de band en namen karakteristieke elementen uit de Yes-sound mee. Met hun vervangers maakten de overblijvers het album Drama. Zeker geen slecht album, de nieuwe sound was op een aantal punten verfrissend. De bandleden dachten daar anders over, na het opnemen van de plaat werd Yes tot No tot hun wederoprichting in 1982.
Achtergrondmuziek wordt Into the Lens. Een nummer met een stevig tempo en iets minder raadselachtige tekst dan we gewend zijn.
Boek op Schoot: Ik ga verder met Leer Denken! van Mieke Mosmuller. Ik kom aan de eerste oefeningen toe: Helder onbevooroordeeld observeren in het verleden, op dezelfde wijze je een voorstelling maken van de toekomst. Dat is uitdagend. Je herinneringen visualiseren lukt me gedetailleerd, maar me situaties voorstellen en ze op dezelfde manier bekijken, zonder oordeel, blijkt moeilijker.
Dan komt er een dilemma: Ga ik eerst een paar weken die oefeningen doen voordat ik verder lees, of lees ik eerst verder om overzicht te krijgen? Ik lees het eerste deel van het boek door, dat over waarnemingen gaat, maar stop bij het tweede deel dat over denken gaat. Eerst de oefeningen.
Ze heeft wel gelijk met haar opmerkingen over de strijd om motivatie om de oefeningen ook werkelijk consciëntieus te doen. Dat zie je ook met veel zelfhulpboeken, het concept lezen en enthousiast worden lukt vaak wel, er mee aan de slag gaat wordt dan wel een kwestie van discipline. Ik besluit de eerste twee oefeningen een tijd serieus te doen voordat ik in het tweede deel ga lezen.
Gitaar op Schoot: Ik ben jarig vandaag en mijn vrouw Erna verraste me vanmorgen met de bladmuziek Quiet Waters van Maria Linnemann. Ik lees de stukken van het boek door en vermaak me prima, ik krijg het gevoel dat ik ze goed zal leren spelen, ik kan er iets in kwijt. Goed, sommige stukken lukken alleen nog maar zeer langzaam, maar de goede hoop is er. Lekker spelen!
Verhaal voor het slapen gaan: Mijn Brunetti verzameling is nog steeds niet op. In Verborgen Bewijs wordt een oude dame vermoord. Eerste verdachte is haar Roemeense huishoudster, maar al snel blijkt dat de zaak ingewikkelder zit. De oude dame chanteerde iemand al jarenlang met het feit dat hij zich een nep-academische titel had aangemeten. Toen ze op gegeven moment meer geld eiste, werd ze vermoord. Brunetti vindt de dader, maar zoals dat vaak gaat in de romans van Donna Leon, leidt dat niet tot een soepele rechtsvervolging. Tikje frustrerend maar helaas wel realistisch.
Ik begin in Vertrouwelijke Zaken. Een Afrikaanse emigrant wordt door onbekenden midden op een drukke markt op Kerstavond geëxecuteerd. Brunetti gaat er achteraan, ook al kan het weinig mensen schelen wat er met vluchtelingen gebeurt.