Muziek: Alborada van het album Tarrega van Fernando Espi
23 Februari 2022
Wereldtoneel, Tarrega en een grote sprong
Schermloze Avond Nummer 81. In de vorige eeuw was 81 het jaar dat ik begon te werken.
Keek op de Week: Corona duidelijk naar de achtergrond, oorlogsdreiging groeit. Inmiddels is Rusland Oekraïne binnengevallen. Afwachten hoe het verder gaat. Zo te zien zijn economische wapens veel belangrijker geworden. Maar maken overheden zich tegenwoordig nog wel zorgen om burgers die van die wapens te lijden hebben? Dat de gasprijs bijvoorbeeld nog verder kan stijgen hierdoor?
Muziek in de luie Stoel: Vandaag is het Tarrega van de Spaanse gitarist Fernando Espi. Francisco Tarrega (1852 – 1909) was van grote betekenis voor de gitaarmuziek, niet alleen vanwege zijn composities en transcripties van klassieke werken, maar ook vanwege zijn promotie van de Torres-gitaar dat het leidende model zou worden voor veel bouwers.
Ik kreeg in de vorige eeuw het complete werk van Tarrega op CD, gespeeld door David Russell. Dat bleef voor mij de standaard totdat ik Fernando Espi hoorde spelen op een Twents Gitaarfestival in Enschede. Zijn lyrische aanpak van Tarrega’s werk beviel me bijzonder. De CD bevat Tarrega’s hits, inclusief de Gran Vals waarop de bekende Nokia ringtone is gebaseerd. Achtergrondmuziek wordt Alborada, ofwel ochtendgloren.
Boek op Schoot: Ik lees verder in The Legends of King Arthur and his Knights van Sir James Knowles (1831 – 1908). Ik ben over de helft, maar besluit ermee te stoppen. Het gaat van de ene vechtpartij na de andere en menig dame in nood blijkt zeer wereldse agenda’s te hebben waarin wraak een belangrijke rol speelt. 😉 Dus aan de dood van Arthur kom ik niet toe.
In het boek ligt een boekenlegger die me herinnert aan hoe ik aan het boek ben gekomen, de tweedehands boekwinkel I Love Books in Birkirkara op Malta. Ik kocht het voor 80 Maltese centen. Helaas blijkt het boekwinkeltje niet meer te bestaan.
Ik schakel over op De Grote Sprong, Gaan in vertrouwen van het echtpaar Hans en Hanneke Korteweg en Jaap Voigt. Het boek handelt over sprongen in het ongewisse die je in je leven overkomen. Bij iedere levensfase en grote stap komt zoiets weer terug, een pensionering vormt geen uitzondering.
Ik heb het boek in de vorige eeuw gekocht op een soort zoektocht naar spiritualiteit naar aanleiding van de ziekte van mijn vader. Nu ik als aspirant pensionado de neiging heb om de boekenkast weer eens door te plussen, kom ik het weer tegen.
De ondertitel Gaan in vertrouwen is de reden waarom ik dit boek weer eens ga lezen. Ik ben dat vertrouwen namelijk door de crisis van de afgelopen twee jaar een beetje verloren. Ik ben gaan twijfelen aan de goede intenties van met name overheden en een vage heersende elite. Ondanks het feit dat het ook gewoon mensen zijn. Toentertijd heeft het boek me weer op weg geholpen, dus wie weet…
Het boek is gecentreerd rond de mythe van Oedipus, nee het onderwerp is niet het gelijknamige complex, het gaat dieper dan de Freudiaanse opvatting. Het verhaal geeft de tragiek weer van pogingen om het noodlot te omzeilen door steeds te anticiperen op wat mogelijk helemaal niet komt. Hierbij spelen voorspellingen een belangrijke rol, anticiperen op voorspellingen blijkt zeker in deze mythe de oorzaak van de problemen. Zoiets zie je in de huidige maatschappij ook, men voorspelt zich de ziekte en angst is het resultaat.
Goed, ik ben gestart en volgende keer hierover meer.
Gitaar op Schoot: De methode om me te beperken tot enkele stukken uit de nieuwe boeken werkt aardig goed. Ik ga me voorbereiden op een streaming sessie in het kader van Gitaar voor Mekaar over een maand. Dat komt neer op voorspelen vanuit je eigen huis. Ik ben een keer toeschouwer geweest om de sfeer te proeven, en het lijkt me gezellig. Volgende keer speel ik ook. Ik heb inmiddels voor dat doel een geluidsinterface en een geschikte webcam aangeschaft. Het lijkt me leuk om te doen en de online mogelijkheden eens af te tasten.
Verhaal voor het slapen gaan: De Dood draagt rode Schoenen heeft het gebruikelijke einde dat weinig vertrouwen biedt in de rechtsstaat. De vermoorde travestiet is helemaal geen travestiet, dat was mis en scene om de publieke opinie op te kloppen. De werkelijke kwade genius komt ermee weg nadat hij een aantal handlangers heeft laten vermoorden en ook zich ook zelf daaraan schuldig heeft gemaakt.
En daar is ie dan, de laatste Brunetti uit de reeks: Dood in de Vreemde. Een Amerikaanse militair drijft doodgestoken in een Venetiaanse laguna. Brunetti start het onderzoek en komt er al snel achter dat zijn eerste vermoeden, drugs, niet het juiste was, zeker als hij een dossier van de eveneens vermoorde vriendin van de militair onder ogen krijgt. Hij stuit op een zaak rond illegale storting van gevaarlijke chemicaliën. Gaan we weer richting een deprimerend einde?