Muziek: Fantasía sobre motivos de la Traviata van Franciso Tarrega gespeeld door Frank Bungarten
2 Maart 2022
Opera, Sprong en Monopoly
Twee en tachtigste Schermloze Avond. 82 is mijn huwelijksjaar in de vorig eeuw, dus er staat een jubileum aan te komen.
Keek op de Week: Het Oekraïne-conflict staat op de voorgrond. Net zoals met Corona is het narratief zeer eenzijdig, de Russen zijn de vijand. Toch ben ik geneigd om de zaak van twee kanten te bekijken. Ik ben geen fan van oorlog, zeker niet, maar ik kan me voorstellen dat de expansiedrift van de Europese Unie en de NAVO bij de Sovjets angst en een reactie oproept. Een niet-neutraal Oekraïne is een gevaar voor Rusland. Het Westen heeft de afspraken in de vorige eeuw wel erg vrij geïnterpreteerd en zich opgesteld als overwinnaar van de Koude Oorlog.
Corona is praktisch uit de boeken verdwenen. Schijnbaar, want de onterechte A-status en het spoedwetje zijn stilletjes verlengd. Nu zijn de mondkapjes en de QR-codes even weg, maar bij het minste of geringste kunnen ze weer verplicht gesteld worden. Het volk wordt even in slaap gesust, net zoals vorig jaar. Ik blijf zeer huiverig onder de plannen van Brussel om de QR-code te gaan inzetten als allesomvattende Europese identiteit. Een plan dat door Corona onder het motto “never waste a good crisis” enthousiast maar nauwelijks zichtbaar wordt doorgedrukt. Dit is blijkbaar geen complot-theorie, maar gewoon praktijk.
Muziek in de Luie Stoel: Il Trovatore: Mertz, Giuliani, Sor Tarrega gespeeld door Frank Bungarten. De Klassieke periode en de Romantiek in een notendop, Giuliani en Sor als klassieken, Mertz als overgangscomponist en Tarrega als de vertegenwoordiger van de Romantiek. Hier krijg je de opvallende spanning tussen een persoonlijke ervaring met deze musicus en de klank van de muziek op deze plaat. Ik laat de herinnering voor wat het is en geniet van de muziek.
Centraal thema van deze plaat is de Opera. Arrangementen van de muziek van Verdi, Rossini en Mozart. In de negentiende eeuw had de opera de rol die nu popmuziek heeft, aria’s waren hits en werden op straat gefloten. Herman van Veen zingt in Hilversum 3 niet voor niets Vroeger werd gezongen en gefloten in de straat/had de slagersjongen nog een opera paraat.
Niet iedereen kon naar de Scala van Milaan gaan, dus ontstond er een markt voor arrangementen voor thuisgebruik. Giuliani, Mertz en Tarrega schreven arrangementen van aria’s voor de gevorderde muziekliefhebber, want je moet van goeden huize komen om deze stukken soepel te spelen.
Achtergrondmuziek wordt de Fantasía sobre motivos de la Traviata van Tarrega, een compositie met een introductie en drie aria’s uit Verdi’s opera La Traviata.
Boek op Schoot: Ik lees De Grote Sprong van Korteweg en Voight uit. Een interessant verhaal over levensfasen en crisis waarbij er krachten optreden die een verandering tegenwerken, aangeduid als wachters op de drempel bij de poort. In dit boek vertegenwoordigen die wachters de drijfveren macht, bezit en seks. Inderdaad, krachten die je om je heen overal terugziet en die je weerhouden van groei door angst, gemakzucht, hebzucht, lust etc.
Het lastigste met deze boeken vind ik de toepassing op mezelf. Vermoedelijk lachen de auteurs nu dat ik een wachter op de drempel tegenkom. Ik heb altijd wat tijd nodig om de toepasbaarheid te bekijken. Er zijn dingen die me wat zeggen, er zijn dingen die ik eerst moet overdenken en waarvoor ik tijd wil nemen.
Toen ik dit boek in de vorige eeuw voor het eerst las, was dit uit reactiviteit, om iets te begrijpen van de invloed die mijn ouders nog steeds op mijn bestaan hadden en de emoties die hieruit voortkwamen. Nu heb ik een andere sprong in het vooruitzicht, die van arbeider naar pensionado. Welllicht helpen zaken uit dit boek me daarbij. Of niet, dat ga ik zien.
Gitaar op Schoot: Ik begin met het voorspeel gereed maken van Mélancolie uit de Récreation du Guitariste van Napoleon Coste. Ik heb zes minuten speeltijd, dus pak ik de stopwatch er maar eens bij. De klok vermeldt vier minuten met het gevoel dat ik me te veel gehaast heb. Waardoor zou die haast komen. Het gevoel dat ik zes minuten tjokvol moet spelen en een tweede stuk nodig heb? Ik besluit me eerst maar eens op een enkel stuk te concentreren en de rust erin te studeren.
Verhaal voor het slapen gaan: In Dood in den Vreemde krijgen we inderdaad een deprimerend einde. Illegale afvalstortingen blijken politiek handjeklap waarbij de aanstichters buiten schot blijven. De moord wordt afgewenteld op een kruimeldief die zelf en passant wordt vermoord. Brunetti kent de jongen en zijn moeder van een eerder geval en heeft zijn bedenkingen. De kruimeldief heeft echter zijn moeder verteld met wie hij die afspraken had en zij treedt in het laatste deel op als wrekende furie. Dat lijkt gerechtigheid, maar haar slachtoffer was op zijn beurt weer marionet van machten met eigen organisaties.
Dat herinnert me aan de video Monopoly van Tim Gielen ( https://www.timgielen.com/ ) waarin hij laat zien hoe bedrijven in alle gebieden, durfkapitalisten en zelfs staten in het bezit zijn van een kleine groep families die daarnaast in het verborgene via non-profit organisaties als de Bill & Melinda Foundation hun macht uitoefenen. Het is opvallend dat je steeds dezelfde namen onder grootaandeelhouders tegenkomt, ook in elkaars ondernemingen. Streeft dit clubje een Great Reset na waarin wij allen niets meer zullen bezitten en zij alles? Complottheorie? Het netwerk ligt er zo te zien wel degelijk!
Ik ging er vanuit dat Dood in den Vreemde het laatste Brunetti-boek op mijn e-reader was. Echter, ik las dat de auteur Donna Leon ieder jaar een Brunetti schreef. Een onderzoekje op usenet bracht zodoende nog wat extra boeken aan het licht. Dus ik kan nog een tijdje door Venetië zwerven.
Aqua Alta, Hoog Water, noemen de Venetianen de winteroverstromingen die een deel van de stad blank zetten. In dit verhaal wordt een archeologe mishandeld als “waarschuwing” om niet in overleg te gaan met een Venetiaanse museumdirecteur. Deze wordt kort daarop vermoord. Brunetti onderzoekt de zaak, waarbij het blijkt dat het om een vervalsingsschandaal gaat van antieke kunstvoorwerpen. Een rijke kunstverzamelaar steelt op die manier kunstvoorwerpen voor zijn eigen collectie en wist op dodelijke wijze sporen uit en laat en passant zien dat het aanleggen van verzamelingen “voor de heb” een lege bezigheid is.
Ook hier is het gevoel van gerechtigheid dat je als lezer krijgt zeer relatief. De archeologe weet in een spannende eindscene de zoon van de kunstverzamelaar te doden voordat hij haar kan verkrachten en maakt daarmee een einde aan een serie moorden die deze jongen had gepleegd om de “familie-eer” te redden. De kunstverzamelaar zelf blijft ongewild buiten bereik van de wet omdat hij ervaart dat het verlies van zijn zoon zwaarder is dan zijn kunstcollectie kan compenseren.
Volgende week een nieuwe Brunetti!