Muziek: Wer Schmetterlinge lachen hört van het album Novalis van de Duitse popgroep Novalis
23 Maart 2022
Versoepeling Deluxe, Vlinders en Stille Plekken
Schermloze Avond Vijf en Tachtig. De eerste van de nieuwe lente.
Keek op de Week
Vandaag had eigenlijk een feestdag moeten zijn: Afschaffing van alle coronamaatregelen, geen mondkapjes in bus, tram of trein en geen QR-codes voor toegang. Van festiviteiten echter geen spoor. De media-aandacht is nu gericht op het buitenland.
Wat de afschaffing betreft, ik blijf wantrouwig. Corona is nu even niet hot, maar er is dikke kans dat het zodra de oorlogsdreiging wat afneemt weer als een duveltje uit het doosje springt. Als je de mensen met crisis blijvend onder spanning brengt, worden ze vanzelf plooibaar, is gebleken.
Wat een wantrouwen, zou je nu kunnen zeggen. Tja, als ik het opportunisme van agenda-zeloten in ogenschouw neem, lijkt dat me niet onterecht.
Neem de energietransitie. Eerst diende die “Het Klimaat”. Nu beveelt men echter aan om die flink te versnellen om “Van het Russisch Gas” af te komen. En dat terwijl bijvoorbeeld ons stroomnet nog lang niet is berekend op teruglevering uit zonnecellen en windmolens, zodat de beloofde reële besparingen uitblijven. Op dit moment zijn ze alleen nog maar virtueel vanwege de hoge gasprijs, maar gezien de inflatie, heb je daar niks aan.
Poetin dwars zitten lijkt mij een slecht argument voor een energietransitie. Als het Poetin niet is, komt er wel weer een ander politieke boeman. En zo hou je het “domme volk” continu onder crisis-spanning.
Eigenlijk erger ik me aan de taal van EU en Amerikaanse politici richting Rusland. Enige zelfreflectie is bij deze heren toch op zijn plaats, want de expansiedrift van EU en NAVO hebben deze situatie op zijn minst mede veroorzaakt. De Koude Oorlog was blijkbaar niet afgelopen in 1989.
Dat het Nederlandse volk per referendum tegen het Associatieverdrag met Oekraïne stemde was voor het globalistische kabinet Rutte geen reden om het niet te ratificeren. Sterker nog, dat neoliberale eliteclubje schafte daarop direct het referendum af om het volk niet opnieuw de gelegenheid te geven om zich te mengen in hun plannen. En zo raakte Nederland betrokken bij het machtsspel van de VS en de EU om het Oostblok achter de Oeral te dwingen. Met de gevolgen die we vandaag zien.
Muziek in de Luie Stoel
Ditmaal pak ik het album Novalis van de Duitse popgroep Novalis.
In 1976 verhuisde ik naar een studentenflat op de campus van de toenmalige Technische Hogeschool in Enschede. Uiteraard bracht ik mijn Stereo-Stilte-Verdrijver mee plus mijn bescheiden verzameling langspeelplaten.
De campus was van vele gemakken voorzien. Zo was er de Belletrie bibliotheek in de kelder van De Bastille, het bouwkundige vermaaks-doolhof dat werd ontworpen door Piet Blom (1934 – 1999) die ook De Kasbah in Hengelo op zijn naam heeft staan. De Belletrie had ook een platen-uitleen, voor een paar dubbeltjes kon je van alles uitproberen.
Zo stuitte ik op de symfonische Krautrockformatie Novalis, een band die zichzelf had genoemd naar de vroegromantische Duitse dichter Novalis (1772 – 1801). Een paar van zijn gedichten komen als songtekst terug. Ik vond het wel verfrissend om eens symfo-rock te horen in een andere taal dan Engels.
Achtergrondmuziek wordt Wer Schmetterlinge lachen hört. Nee, de tekst is niet van Novalis, maar van het bandlid Carlo Karges, ook al is de sfeer van Novalis’ werk wel aanwezig. De tekst is ingebed in een redelijk lang symfonisch nummer. De lyrics zelf hebben spirituele elementen, dat sluit mooi aan op Boek op Schoot. Daarom citeer ik ze, je zult ze zelf uit het Duits moeten vertalen:
Wer Schmetterlinge lachen hört,
der weiß, wie Wolken schmecken
der wird im Mondschein, ungestört
von Furcht die Nacht entdecken.
Der wird zur Pflanze, wenn er will,
zum Tier, zum Narr, zum Weisen,
und kann in einer Stunde
durchs ganze Weltall reisen.
Er weiß, dass er nichts weiß,
wie alle andern auch nichts wissen,
nur weiß er, was die anderen
und er noch lernen müssen.
Wer in sich fremde Ufer spürt,
und Mut hat sich zu recken,
der wird allmählich ungestört
von Furcht sich selbst entdecken.
Abwärts zu den Gipfeln
seiner selbst blickt er hinauf,
den Kampf mit seiner Unterwelt
nimmt er gelassen auf.
Wer Schmetterlinge lachen hört,
der weiß, wie Wolken schmecken,
der wird im Mondschein, ungestört
Von Furcht die Nacht entdecken.
Wer mit sich selbst in Frieden lebt,
der wird genauso sterben
und ist selbst dann lebendiger
als alle seine Erben.
Boek op Schoot
Ik lees Moeiteloos Jezelf Zijn van Vera Helleman uit. Nou, vooral dat deel drie is een hele kluif om ook qua concept te snappen. Haar toekomstbeeld is utopisch, tegenstellingen en conflicten verdwijnen door het bewustzijn dat iedereen deel is van alles en zo ook verbonden is. Voor ik het echt begrijp, zal ik het nog wel een aantal malen moeten lezen en overdenken. Mijn kritiekpunt is wel, dat zij het Zelf bijzonder centraal stelt. Soms komt dat over als ego-centrisme terwijl volgens het boek het ego dan juist buiten spel gezet is.
Ik wil nog wat verder lezen en zet mijn beide benen op de grond met Stille Plekken in Nederland van de fotograaf/schrijver Henk Ganzeboom. Dit boek is een vervolg op zijn eerdere boek Spirituele Plekken in Nederland.
Hij beschrijft in beide boeken wandelingen op interessante locatie in Nederland met daarbij prachtig fotografisch materiaal van de omgeving. De beschrijvingen zijn interessant met een toefje historische achtergrond en moedigen je aan om die plaatsen in het echt te gaan bekijken. Het is leuk om vast te stellen dat je voor interessante en indringende beleving helemaal de grens niet over hoeft. Dat scheelt weer heel wat QR-code ergernis.
Knutselen op Zolder
Het lukt me om de Lego Caribean Clipper uit 1989 helemaal te herbouwen uit der stapel Lego-blokjes. Met drie stukjes moet ik smokkelen qua kleur. Dit valt echter niet op.
Ik heb een doos gekocht en het hele pakket weer uit elkaar gehaald. Kleindochter Iris kan hier nog mooi bouwplezier aan beleven.
Gitaar op Schoot
Vandaag zet ik de recorder aan. Vorige week heb ik Melancolie van Napoleon Coste live gespeeld in een on-line sessie. Daar kwamen wat optreedzenuwen bij kijken. Vandaag blijken die mee te vallen. Uit puur enthousiasme zet ik ook nog twee Linnemann-stukjes op het geheugenkaartje.
Verhaal voor het Slapen Gaan
In Beestachtige Zaken vindt Brunetti de dader, de veearts is gedood door een ambitieuze jongedame die ervoor moest zorgen dat het afkeurpercentage van slachtvee laag bleef. Hierdoor kwam vlees van zieke dieren in de voedselketen terecht. Ik ben bang dat dit soort praktijken in het echt ook voorkomen. En dat terwijl de overheid onze eigen super-gereguleerde veeboeren probeert te elimineren, zodat we op het buitenland aangewezen zijn (waar dit soort dingen plaats vinden). Ja, zoals gebruikelijk toont de schrijfster hier enig pessimisme rond de menselijke deugdzaamheid…
Ik pak Wat niet Verdwijnt op. In dit deel gaat Brunetti op een mini-sabbatical op een eiland in de Venetiaanse laguna na een overspannen reactie tijdens een verhoor. Daar ontmoet hij de oude man Davide Casati en sluit vriendschap met hem. Casati komt echter onder verdachte omstandigheden om het leven. Eerst lijkt het zelfmoord uit schuldgevoel vanwege een incident uit het verleden rond het dumpen van chemisch afval. Echter in de laatste alinea’s van het verhaal blijkt dat het geen ongeluk of zelfmoord is geweest.