Muziek: Rudy van het album Crime of the Century van de Supertramp
30 Maart 2022
Vleestaks, Carmiggelt en Milieuschandaal
De Zes en Tachtigste Schermloze Avond. De eerste week van de zomertijd.
Keek op de Week
Deze week zette de zomertijd weer in, een regel die na de oliecrisis van 1973 werd ingezet om energie te sparen uit langer daglicht. Inmiddels brengt dat niets meer op omdat veel energieverbruik 24/7 is. Onderzoek laat daarnaast zien dat klok verzetten de mensen uit evenwicht brengt, met ziekteverschijnselen als gevolg. Afschaffen blijft echter in het discussiestadium steken.
De actualiteit werd wederom gedomineerd door geel-blauwe vlaggen. De letter Z, Russisch voor Zapad, Westwaarts– schijnt tegenwoordig de lading van het Nazistische hakenkruis te hebben. De verzekeringsmaatschappij Zürich, bekend door hun logo met een Z op een blauwe cirkel, schaft het logo af en overweegt een nieuwe naam. Word je daar sociaal politiek correct van of huil je alleen angstig met de honden mee voor meer gewin?
Tja, dus voortaan gaan we niet meer van A tot Z maar van A tot Y?
Het Ministerie van Landbouw onderzoekt een vleesbelasting om de stikstof en CO2 uitstoot te verminderen. Deze negatieve financiële prikkel zou de bevolking ertoe aanzetten om meer vleesvervangers te consumeren. Lijkt me niet gezond. Wij zijn zelf geen massaverbruikers van vlees, we doen zelfs samen met 250 gram gehakt, maar het gaat om het idee dat een overheid je menu bepaalt richting vaag geproduceerd synthetisch voedsel met twijfelachtige ingredienten.
De klimaat-elite wil blijkbaar dat we omschakelen van Omnivoor naar Herbivoor. Tja, dan mogen ze groente en fruit wel beduidend goedkoper maken. Agenda 2030 is zelfs nog radicaler, die willen een omschakeling van Omnivoor naar Synthivoor gezien hun passie voor synthetisch gefabriceerd eten. Echter… alleen voor de massa, hoor, de elite blijft biefstuk eten.
Muziek in de Luie Stoel
Ik blader een beetje door de playlists op mijn mp3-speler en stuit op Crime of the Century van Supertramp. Een band die begon als de hobby van een miljonair toen de Nederlander Sam Miesegaes aan Rick Davies geld bood om een band op te richten. Die band werd uiteindelijk Supertramp.
Crime of the Century werd uiteindelijk het bekendste Supertramp album, ook al bracht Breakfast in America commercieel meer op. Ik kwam zelf niet verder dan Crime of the Century en Crisis what Crisis? en volgde Supertramp niet verder.
Achtergrondmuziek wordt Rudy, een van de onbekende nummer van de plaat over een man die al zijn tijd verdoet in de trein, maar nog steeds tijd nodig heeft.
Boek op Schoot
Mijn jongste dochter uit Amsterdam was op bezoek en stelde voor om eens langs De Kringloop te gaan. Ik zoek wat tussen de boeken en kom daar deel 2 van Amsterdam in de 20e Eeuw tegen van Dr. Richter Roegholt. Het boek beslaat de periode 1945 – 1970. In 1969 verhuisden wij vanuit Sliedrecht naar Amsterdam.
Als tiener was ik sterk geïnteresseerd in de geschiedenis en het reilen en zeilen in Amsterdam, net zoals mijn jongste nu is. Het was daar zo anders en veel interessanter dan het slaperige en calvinistische Sliedrecht. Mijn vader had via school een abonnement op het heemkennisblad Ons Amsterdam en ik fietste langs menige plek die in dat blad beschreven stond. Het boek van Roegholt geeft me met zijn zwart-wit foto’s een sterke herinnering aan Ons Amsterdam.
Zo lees ik over de jaren vlak na de oorlog, over de zuiveringen binnen het bestuur en de maatschappij, een praktisch vergeten hoofdstuk uit onze geschiedenis. Ik vind een interessant verhaal over het ontstaan van “Het verre Westen” (de tuinsteden Slotermeer, Slotervaart, Geuzenveld en Osdorp) en iets over de sfeer tijdens de Koude Oorlog.
In dat boek vind ik een papiertje met notities in handschrift. Er staat een verwijzing op naar pagina 250. Die pagina handelt over het jaar 1956, het jaar van de Suez Crisis en de Hongaarse Opstand.
Ik herinner me een brief van mijn vader uit die tijd, een jaar voordat ik geboren werd. Hij zat in militaire dienst en schreef dat hij bang was voor een nieuwe wereldoorlog. Het vijandbeeld West vs Oost was zeer diep ingesleten in die tijd, maar ik kreeg het gevoel dat hij verder keek dan dat alleen.
Amerika zette Frankrijk, Engeland en Israel onder druk om zich terug te trekken teneinde meer aandacht te creeren voor de Hongaarse Opstand, de onderdrukking daarvan was een wandaad van het net nieuwe Chroesjtsjov regime in de Sovjet Unie. Zodoende kwam er een eind aan Frankrijk en Engeland als koloniale spelers en namen de Verenigde Staten de hegemonie over de Westerse wereld definitief over.
Als illustratie zie ik een gedicht van Simon Carmiggelt (1913 – 1987). Het is De Vrijheid, Och… in een opvallend engagement. Ik neem dat gedicht op vanwege de opvallende parallellen met deze tijd waarin onze vrijheid ook een relatief begrip lijkt.
“De vrijheid, och, die is maar relatief…”
Dat zegt mijn vriend. Hij kan het weten,
want hij heeft boekenkasten leeggevreten
en, o, de geest is hem zo lief…
“Maar vrijheid, och, dat is maar een begrip.
Amerika heeft ons toch in de klem?
De negers mogen daar niet op de tram.”
Hij zegt het met een wrange onderlip.
De vrijheid, och -dat raadsel valt wel mee.
Zal ik het je eens op een briefje geven?
’t Is zonder vrees voor de politie leven
en hardop praten in een vol cafe.
Niet zeggen: “Kind’ren hou op school je mond.”
Niet moeten juichen met een hart vol haat
omdat de hoofdman op de preekstoel staat,
maar domweg zeggen wat je ervan vond.
De vrijheid is, als op het stil verraad
van louche proffen en humane heren,
die onze weerstand zalvend wegmasseren
in dit beschaafde land geen celstraf staat.
En dat we hardop kunnen zeggen “Neen”
tegen McCarthy en zijn wilde hysterie,
maar ook tegen de zwendelbende die
de vrede preekt door Moskous vuurmond heen.
En dat we ‘m niet knijpen als een dief
wanneer we daag’lijks vechten voor dat “Neen”
Dat is die vage vrijheid -dat alleen.
Maar concentratiekampen zijn nooit relatief
Wat een wonderlijk toeval, een signaal misschien?
McCarthy, wie was dat ook alweer? Hij was een Amerikaanse senator in de tijd van de Koude Oorlog die binnen het Amerikaanse volk talloze landverraders, Commies en Russische spionnen meende te moeten herkennen en een hetze tegen mogelijke verdachten veroorzaakte. Veel mensen werden zo op basis van vage en onvoldoende bewijsvoering vervolgd en berecht. En zo gebeurde in het Vrije Westen waar ze de Russen van beschuldigden.
Hoe actueel! Lees nu NAVO en EU voor McCarthy en realiseer je hoe de Oekraïne crisis uiteindelijk tot stand is gekomen als duidelijk restant van de Koude Oorlog.
Het is wederom diepe tragiek dat de gewone man, vrouw en kind in Oekraïne slachtoffer worden van botsende ideologieën, net zoals in 1956 Hongaren het slachtoffer werden van de angst van de Communistische ideologie en de Egyptenaren van de angst van de ideologie van kolonialisme en het grote geld rond het Suezkanaal. Om te komen tot vrede en vrijheid zullen beide partijen tot zelfreflectie moeten komen.
Carmiggelt werd in dat jaar overigens “gearresteerd” wegens het ingooien van een ruit bij Felix Meritis, het toenmalige hoofdkwartier van de Communistische Partij Nederland in Amsterdam omdat een poster voor dat raam de Hongaarse “opstandelingen” tegen het Russische bewind als reactionairen betitelde.
😉 Geheel in de geest van zijn gedicht.
Inderdaad, concentratiekampen zijn nooit relatief. Zouden degenen die luidkeels verkondigden dat niet-coronagevaccineerden in kampen moesten worden “geïsoleerd” zich dat wel hebben gerealiseerd?
Gitaar op Schoot
Ik verdiep me vandaag in een paar stukken uit Quiet Waters van Maria Linnemann. 😉 Een stille voorbereiding op de volgende online avontuur Gitaar voor Mekaar. Satie’s Umbrella’s begint te lopen, de laatste twee stukken uit het boek, A Brief Encounter en Adelius hebben nog flink wat aandacht nodig.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Tijd voor Brunetti, ditmaal in Duister Water. De echtgenoot van een dodelijk zieke vrouw is onder verdachte omstandigheden om het leven gekomen. Zij wil de politie spreken en vertelt van “slecht geld” dat hij gekregen zou hebben om haar verzorging te betalen. De echtgenoot werkte bij een bedrijf dat de drinkwaterkwaliteit bewaakt met een sensorsysteem.
Brunetti bij zich erin vast en komt achter malversaties met meetuitslagen steeds juist op een gunstig moment dat er chemisch afval illegaal kan worden geloosd. De dader, het hoofd van het laboratorium, wordt daarbij betrapt door de echtgenoot. Brunetti zet hem onder druk, maar moet kiezen tussen twee misdaden, het milieuschandaal of de moord op de echtgenoot.
Het laatste deel van het verhaal waarin Brunetti marchandeert met de dader van het milieuschandaal is uiterst verkillend. De man ziet faciliteren van milieuschade als een winstgevend bijbaantje en doet uit in het volle besef dat dit moreel volkomen fout is. Echter, als Brunetti hem arresteert, komt hij ermee weg met een boete na een zeer lang proces. Met pijn in het hart kiest Brunetti voor de moord en niet voor de moreel veel verwerpelijker daad van het laboratoriumhoofd.
In veel van haar boeken toont Donna Leon weinig vertrouwen in het rechtssysteem, zeker als er grote financiële of prestige gerelateerde belangen op het spel staan. Naar aanleiding van dit boek moest ik sterk denken aan de farmaceutische industrie, met name bedrijven zoals Pfizer en Moderna, die koste wat het kost jaarlijks herhaalde coronavaccinaties voor alle leeftijden propageren en willens en wetens ieder bewijs van bijwerkingen (laten) negeren of onder de tafel werken.
Dan vraag ik me af wat voor mensen daar werken.
Er zijn vast die uit volle overtuiging met grote inzet proberen om iets te ontwikkelen dat de mensheid helpt. Maar hebben die dan echt niet door dat er in die bedrijven en de medische stand ook mensen zijn die financieel belang en reputatie boven alles stellen en alle probleem symptomen via louche proffen en humane heren laten onderdrukken, zodat het klootjesvolk uiteindelijk de schuld krijgt?
Ja, wat zal het worden: Great Awakening of knechting via Great Reset en Agenda 2030? En zo zorgt Verhaal voor het Slapen Gaan dat inslapen wat moeilijker wordt.