Muziek: Desert Rain van het album Desert Vision van David Lanz en Paul Speer
6 April 2022
Smartphoneplicht, Woestijnvisie en Bankenmisere
Schermloze Avond 87. 87: In de vorige eeuw het geboortejaar van onze jongste.
Een raar voorjaar: Buiten huilt de wind om het huis / Maar de kachel staat te snorren op 21.
Misschien dat in 1948 geluk heel gewoon was, vandaag tonen allerlei media dagelijks dat het niet zo is. Wisten we in 1971 niet eens waar Bangla-Desh lag, nu proberen beelden ons ervan te doordringen waar Bucha ligt. Nooit van gehoord, maar het is nu net zo bekend als Mỹ Lai, waarvan we in 1968 ook niet wisten waar dat lag.
Ignorance is Bliss, zeiden ze altijd. Nee dat is niet zo. Maar wat men nu probeert is om met alle beschikbare middelen onwetendheid om te vormen in een politiek-correcte mening met alle gevolgen van dien. Dat is nog erger dan onwetendheid.
Keek op de Week
Deze week vullen we onze belastingaangifte in. Tot mijn verbazing staat er bij de login dat vanaf oktober toegang tot de Belastingdienst alleen nog maar kan met een DigID App of een SMS-code (net zoals bij Paypal).
Ho eens even, wat betekent dat?
Juist, dat je als Nederlander verplicht bent een Smartphone te nemen en te onderhouden, want de SMS-code optie komt vrij snel te vervallen. Eerst moet je al een computer met internetabonnement hebben om je aangifte te kunnen invullen en nu moet er ook nog een Smartphone abonnement bij. Een aardig ritsje vaste kosten per maand.
Hoe zit het dan met onze digibeten en iedereen die de kosten voor al deze verbindingen niet op kunnen brengen? Ja, je kunt nog schriftelijk invullen. Met moeite. Waar was het dichtstbijzijnde belastingkantoor ook alweer?
De vooruitgang rukt onweerstaanbaar op. Het Engelse woord progress drukt dit treffend uit, het zelfstandig naamwoord betekent vooruitgang, het werkwoord is vooruitgaan, waarbij het zeker niet gezegd is dat dit ook een verbetering brengt.
Sinds de Corona App, het QR-code Corona Toegangsbewijs en de voorgenomen Europese Digitale ID ben ik er niet meer zo van overtuigd dat vooruitgang ook een verbetering is voor ons.
Oekraïne blijft het voornaamste onderwerp in de media. De EU wil nog zwaardere economische sancties tegen Rusland. Ondertussen rijzen hier energieprijzen en inflatie de pan uit.
Stel je hebt 50.000 Euro op je spaarrekening. Daar is inmiddels bijna 3500 Euro van verdampt en je krijgt geen rente om de pijn te verzachten. Sterker nog als je boven een ton zit moet je zelfs rente betalen.
Ik zou dan zeggen, dat sancties blijkbaar niet werken. Ooit waren de economieën van het Westen en de Sovjet-Unie min of meer gescheiden, maar door de sterk toegenomen globalisatie is alles dermate verknoopt geraakt, dat de hele wereld er slechter van wordt en ieders bezit verdampt. Koren op de molen van de club van Klaus S. Zelfs China lacht in dit geval niet, want met een armlastig Westen, kunnen zij hun producten ook niet meer kwijt.
Ik denk dat de NATO/EU en Rusland weer een Yalta-conferentie moeten beleggen en zeker tot een neutraal Oekraïne moeten zien te komen.
Muziek in de Luie Stoel
Bladeren in mijn mp3 playlist brengt me nu op Desert Vision van David Lanz (keyboards) en Paul Speer (gitaren).
Lanz begon zijn carrière als solo pianist in de lichte muziek en speelde in een aantal pop bands. In de tachtiger jaren van de vorige eeuw schakelde hij over naar de New Age stijl dat werd verkocht door het Narada label: rustgevende muziek met een sterke melodische atmosfeer.
Paul Speer begon zijn carrière als gitarist in nachtclub bandjes. Daarna startte hij zijn eigen studio en ging een paar succesvolle samenwerkingen aan, waaronder die met David Lanz.
Desert Vision is oorspronkelijk een film, of liever gezegd een multimediaproductie uit 1997 van Jan Nickman. De beelden en de muziek zijn hard geïntegreerd. Het is dan ook geen film met een verhaal, maar een soort ambient landscape video met woestijnlandschappen. Droom je eigen verhaal in dat geval! Tegenwoordig zou je die vertonen op een wand-groot beeldscherm als een levend schilderij.
De muziek en de beelden passen dus naadloos vice versa. Als achtergrondmuziek hoor je Desert Rain.
Boek op Schoot
Ik lees Amsterdam in de 20e Eeuw van Dr. Richter Roegholt uit. Een echt memory lane met achtergronden. Het boek eindigt met de Provo’s, de Kabouters, de rellen rond het huwelijk van Beatrix, de bezetting van het Maagdenhuis, de metro-misère. Het een en ander leeft in mijn herinnering: Ik stond op het Spui op de tram te wachten, toen de studenten uit het Maagdenhuis werden gesleept. Ik vind het ontzettend interessant om nu, meer dan 50 jaar later, over de achtergronden te lezen.
Mijn volgende boek wordt Dit kan niet waar zijn van Joris Luyendijk. Luyendijk schreef het boek na de bankencrisis van 2008 waar we nu nog steeds de gevolgen van ondervinden. Nee, de coronacrisis heeft dat niet verbeterd. De economische sancties tegen Rusland doen dat evenmin.
Hij vroeg zich terecht af hoe dit kon ontstaan. Ik lees een belangrijke oorzaak: De gevleugelde uitspraak: It is just OPM.
OPM staat voor Other People’s Money. Het is slechts geld van andere mensen… Wat maakt het dus uit? Een houding die we niet alleen terugzien in het financieel systeem, maar ook in de politiek die dit systeem dekt. Vele leidende politici vinden na hun carrière een winstgevend baantje in de financiële sector. Oefening baart kunst, nietwaar?
Een duidelijk teken van wat Luyendijk schetst als amoraliteit. Moraal komt in de discussie niet voor. Het geld dat mensen je toevertrouwen is dus speelgoed voor trades en voer voor goklustigen.
Het boek beschrijft hoe complex en bij tijd en wijle hoe rot ons financiële systeem is. Wij hebben daar helaas zelf ervaring mee opgedaan in de woekerpolis-affaire. Gladde jongens zonder moraal met verborgen agenda’s.
Luyendijk’s beeld is schokkend. Vooral omdat het gros van het systeem wordt gerund door verblinde lieden met de beste bedoelingen die overtuigd zijn van hun positieve bijdrage en daarnaast soms nauwelijks weten wat ze doen. Een duidelijk voorbeeld van het spreekwoord: De weg naar de hel is geplaveid met beste bedoelingen.
Het is geen hebzuchtige complotterende boevenbende, het is veel fundamenteler mis. Een ziekmakende cultuur van competitie, tunnelvisie, wegkijken, perverse prikkels en corruptie. Wat ben ik blij dat ik daar als werkende niet in gezeten heb. Ik was in een paar maanden kapot geweest.
Het ergste is, dat men zo te zien niets geleerd heeft van de crash van 2008. Het gaat dezelfde kant weer op en de politiek faciliteert dit. Economische destabilisatie onder het mom van “rechtvaardige sancties” tegen een agressor en een agenda die de financials en de kleine elite (1% van de mensen die 99% van het vermogen heeft) oppermachtig moet maken.
Hoe los je dat op? Laat om te beginnen dat Just OPM-credo los. Zowel in de financiële sector als in de politiek. Just OPM breekt vertrouwen. Dat is op den duur zelfdestructief. Letterlijk, denk ik, want als dit nog een keer gebeurt, is wraak alles wat de gedupeerden nog overblijft.
Gitaar op Schoot
Ik oefen vrolijk door op een paar walsjes van Tatiana Stachak. Echt leuke muziek. Daarom heb ik ook twee boeken Characteristic Etudes van haar besteld.
Het beoogde tempo schept technische uitdagingen waarvoor ik terug moet naar langzaam spelen en observeren.
Verhaal voor het Slapen Gaan
De afgelopen week heb ik geen Brunetti’s gelezen, maar iets zwaarder leesvoer, met name het boek van Luyendijk. Daarnaast blijkt het een slecht idee om laat op de avond door actualiteiten te plussen. Het effect laat zich raden, je komt wat minder goed in slaap.
Gelukkig heb ik nog twee ongelezen Brunetti’s op mijn e-reader staan.
Ik begin in Troonopvolger. De schoonvader van Brunetti maakt zich zorgen om zijn zeer gefortuneerde beste vriend die een jongere man van vage origine als zoon en dus erfgenaam wil adopteren. Hij is bang dat liefde blind maakt. Dat is al eerder gebeurd, zodat de vriend ongewild betrokken raakte bij een drugsnetwerk en alleen door vriendjespolitiek buiten de wind gehouden kon worden.
Ondanks gewetensbezwaren start Brunetti het onderzoek. Volgende week meer.