Muziek: Bachatel van Rick van der Linden in een leuke fan-setting van Marcel van Royen
13 April 2022
Mondkapjesaffaire, Zin en Kronkels
Acht en Tachtigste Schermloze Avond. Acht maal elf. Numerologisch een meestergetal. Een Hobbit zou 88 Acht en Elfstig noemen.
Keek op de Week
Buiten de oorlogsverslaggeving en pogingen van de EU om met een snel-lidmaatschap van Oekraïne olie op het vuur te gooien, speelde een treurig integriteitsdebat in Den Haag.
De toenmalige minister van Volksgezondheid (waar ook Welzijn en Sport onder vallen) De Jonge had een zeer twijfelachtige rol in de beruchte mondkapjesdeal die de Nederlandse belastingbetaler 100 miljoen euro kostte en de grijnzende hypocriete dealer Siewert in ieder geval 20 miljoen winst opleverde die hij ijverig onder zijn medeplichtigen verdeelde.
Een typisch voorbeeld van neoliberaal-VVD opportunisme “zaken zijn zaken” gecombineert met “geld stinkt niet” maar desalniettemin laakbaar wegens wanbeheer in het kader van “het is maar geld van andere mensen”. Dezelfde houding die de bankencrisis van 2008 veroorzaakte.
Dezelfde minister verschanst zich nu achter de muren van Volkshuisvesting en gaat nog veel meer schade veroorzaken met zijn beleid dat slechts gericht is op mensen die minimaal drie en een halve ton voor een huis kunnen neertellen.
Er kwam een motie van wantrouwen. Die werd echter weggestemd door het coalitieclubje dat slechts het doel lijkt te hebben om dit kabinet in het zadel te houden. Ongehoord. Ik sta zelf volledig achter die motie, na al die blunders en draaikonterij is hij mijn wantrouwen voor de volle 100 % waard.
Toch stemt me dat nog droeviger over de bestuurscultuur. Ze kunnen wel mensen met een “foute” achternaam en postcode zonder meer ruineren en hun gezinnen kapotmaken (Toeslagenaffaire), maar een minister die de zaak belazert en overal “veilig en effectief zonder bijwerkingen” mummelt, mag blijven zitten.
Nee, roep nou niet “Foutje, bedankt” of “het zijn ook maar mensen”.
Inderdaad, niets menselijks is ook hen vreemd. Maar het is wel 100 miljoen belastinggeld dat door het putje is gegaan. Wij krijgen te maken met steeds zwaardere belastingen, zodat we harder moeten werken om het hoofd boven water te houden. Vervolgens worden wij geconfronteerd met een verregaande arrogantie richting de moeite die wij hebben moeten doen om dat geld te verdienen. “Het is maar geld van andere mensen?” Het wordt hoog tijd dat die bewindslieden de verantwoordelijkheid zelf ook maar eens voelen. Kunnen ze het mooi van hun zakgeld terugbetalen…
De manier waarop De Jonge heeft geprobeerd zijn sporen uit te wissen en de aandacht af te leiden door allerlei vaagheden te presenteren, waarbij zelfs zijn eigen ambtenaren twijfels hadden, dat wijst op een bewuste actie. Niks geen foutje. Zo’n persoon hoort niet op die post, we hebben al een kabinet vol van die figuren die verborgen agenda’s uitvoeren. Het feit dat hij door vriendjes gedekt wordt, geeft de huidige bestuurscultuur pijnlijk helder weer. We klagen over Italië en bananenrepublieken, maar de sfeer zit ook op het Binnenhof in Den Haag.
Misschien moeten de jongens tegen Jan de Witt weer eens terugkomen in Den Haag. Die zijn sinds 1672 daar niet meer gezien, terwijl de afgelopen twee jaar toch ook rampjaren waren.
😉 Ja, er valt iedere week wel iets te mopperen. Daarom ga ik een poging te doen om Keek op de Week wat vrolijker te maken. Wat gaat er goed? Om te beginnen maar eens in Nederland, om het beheersbaar te houden in Twente. Kiek’n wat ’t wordt!
Muziek in de Luie Stoel
Ik was in een muziek-nostalgische bui, dus ik koos de Rick van der Linden fanmuziek van Marcel van Royen.
In mijn tienerjaren was ik een fan van Ekseption en Trace, de bands van de eigenzinnige keyboardspeler Rick van der Linden. Sindsdien, ik ben inmiddels 65, draai ik van tijd tot tijd hun platen nog steeds met plezier. Goed, platen zijn cd’s geworden en mp3’s op een speler, maar dat doet aan de muziek niks af. Van der Linden zelf en een aantal bandleden van Ekseption zijn inmiddels overleden, waardoor de muziek een klassiek tintje krijgt. Een soort Dead Musician’s Society.
Marcel van Royen is een enthousiast organist, keyboardist en computerbespeler die de sound van Rick van der Linden heel verdienstelijk weet te reproduceren. Knap werk met waar nodig een creatieve oplossing waar het origineel onnavolgbaar blijkt: Je kunt niet met alles single-handed een band spelen.
Breng eens een bezoekje aan zijn Youtubekanaal. Ekseption en Trace nostalgie in optima forma.
Als achtergrondmuziek Bachatel, een stukje Bach met een knipoogje naar A whiter shade of Pale van Procul Harum.
Tja, diens voorman Gary Brooker overleed dit jaar. Zoals gezegd, ook poplegendes blijken sterfelijk. Gelukkig leeft hun muziek voort.
Boek op Schoot
Deze week lees ik iets opwekkenders dan rampverhalen over verblinde bankiers en politici die de wereld naar de kloten jagen: ZIN: lust in je leven door schrijven van Geertje Couwenbergh.
Erg leuk om te lezen en weer een beetje zin te krijgen om regels in zinnen te veranderen. Een huis vol schrijfblokken en pennen, een wc-rol met uitgelopen hartenkreten. Een tikje Vaudeville, maar spontaan geschreven. Waarbij ze taboes ook niet uit de weg gaat.
Ik lees over een persoonlijke beleving van het schrijven waarbij kwetsbaarheid en pijn geen beletsel vormen en een interne criticus voor goede doeleinden wordt ingezet. Spontaan loslaten van blokkades rond hoe het hoort en hoe het netjes is. Als je goed oplet, kun je overal een (kort) verhaal vandaan halen.
Soms verzucht ik: “Als ik dat zou kunnen”, maar ik word er enthousiast van en krijg warempel zin in overal hand-schrijven en me dromen herinneren. Aan het werk met de oefeningen!
Haar beschrijving van schrijfgereedschappen is interessant, waarbij het vooral gaat om handschrijven versus computer.
In het begin van mijn loopbaan als technisch auteur schreven we met de hand. Schrijfblokken vol. Dat papier werd vaak extra zwaar vanwege alle Tippex die we nodig hadden, want verschrijvingen liggen altijd op de loer. Ik herinner me de petroleumstank van Tippex nog. Voordeel was, dat je kon gaan koffiedrinken tot het droog was, natte Tippex laat zich niet overschrijven.
Als ik klaar was, ging mijn concept naar de typekamer voor tekstuele en grafische productie. Het uitgetypte concept kwam terug en na een aantal slagen waarbij je met magische symbolen aangaf wat er verbeterd moest worden, kon er een boek van gemaakt worden.
Het hoofd van de typekamer probeerde echter het aantal correctieslagen te minimaliseren, dus als je te veel aankruiste in het resultaat, of er zelfs nog stukjes tussen schreef, dan waren de rapen gaar en ging je voor het tribunaal. Dat maakte ons allen wat huiverig voor hand-schrijven.
De tekstverwerker werd daarom een uitkomst. Je werkte zelf alles af tot een afdrukbaar eindresultaat, uitingen van bedrijfsblindheid incluis.
Couwenbergh heeft een punt dat ze het gevoel heeft dat je met een tekstverwerker met een eindresultaat bezig bent en wellicht wat geblokkeerd raakt in je creativiteit omdat de interne criticus op de eerste rij zit. Maar ja, het is ook comfortabel.
Een belangrijke restrictie geeft ze wel aan: Met de computer zit je vast aan je schrijfplek. Een schrijfblok met pen maakt mobiel, zodat je ter plaatse indrukken kunt noteren die je na terugkeer achter het toetsenbord alweer vergeten bent.
Gitaar op Schoot
Nog een week te gaan tot het volgende on-line optreden. Ik besteed daarom flink wat aandacht aan twee stukjes van Linnemann: J’Aime en Satie’s Umbrellas. Wel even de stopwatch erbij.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Ik lees mijn laatste Brunetti uit, getiteld Troonopvolger. Een steenrijke homofiele kunstkenner adopteert een jonge geliefde als zoon, zodat hij alles zal erven. Na zijn dood wordt een goede vriendin in een hotel in Venetië vermoord. Door wie en waarom? Een bewakingscamera op een geheime plek geeft de ontknoping. De vloek van de hebzucht…
Tja, nu sta ik voor het dilemma. Ik moet iets nieuws en ontspannends zien te vinden voor de late uurtjes. Als intermezzo’s pak ik een bundel Kronkels van Carmiggelt. Kleine sketches met leuke details en toch wel regelmatig een ontknoping die iets buiten de verhaallijn valt. Ja, een beetje kronkelen mag toch, nietwaar?