Wantij
Reinder pakt zijn hengel met attributen en stopt spulletjes in zijn rugzak: “Ik ga vissen, mevrouw Linde…”
De groepsleidster fronst: “Ben je thuis voor het eten?”
“In het donker bijten ze beter.”
“Wat wordt het vandaag, paling of vliegende vissen?”
“Vliegende vissen, mevrouw Linde.”
Haar gezicht betrekt: “Wees voorzichtig, jongen…” Ze legt even een hand op zijn schouder: “Toch ben ik trots op je… laat je niet pakken…”
“Oh ja, is er nog nieuws van het schip?”
“Vier dagen oud. Je vader verwachtte dat hij vandaag wel in Rotterdam voor de kade zou liggen. Kun je ze morgen mooi bezoeken, als de bus tenminste gaat.”
“Goed idee,” zegt Reinder bij het weggaan.
Hij loopt de Oranjelaan uit op weg naar de Merwedehaven. De draaibrug over het Wantij is zijn eerste barrière. Daar staan soms wachtposten, die iedereen controleren. Niet dat hij ook maar iets verdachts bij zich heeft, maar toch… Hij slaakt een zucht van opluchting als hij zonder problemen door kan lopen. Op naar de polders, het is laagtij, dus zal hij minder last hebben van het water in de kreken.
De wind wakkert aan, de wolken brengen vlagen natte sneeuw mee. Reinder duikt weg in zijn duffel en trekt de pet dieper over zijn ogen. Prima weer om te vissen en vooral om onopvallend door de polders te baggeren. Hij kent de Dordtse en Sliedrechtse Biesbosch als zijn broekzak, op het Internaat hebben ze staf- en waterkaarten van de omgeving en hij begon als lagere schooljongen al met verkennen van dit gebied.
Daarginds… De spoordijk van de Baanhoekbrug. Hier is het uitkijken, de spoorbrug wordt bewaakt. Reinder maakt gebruik van het terrein om onopvallend over de dijk te klimmen. Als hij daar eenmaal voorbij is, kan hij geruisloos verdwijnen in de grienden van Krayenstein en De Kikvorsch. De sneeuw striemt hem in het gezicht, een snelle blik over het spoor leert hem dat de wacht een goed heenkomen heeft gezocht in het wachthuisje bij de Baanhoekbrug.
Het wolkendek breekt open en tot Reinders verbazing komt er een strakblauwe lucht tevoorschijn. Daar gaat zijn dekking. Gelukkig kan hij via de grienden onopvallend bij zijn schuilplaats komen. Als het weer zo blijft, wordt dat wel lastig vannacht, het is volle maan.
Na een goed uur worstelen door modder en rijshout komt Reinder aan op zijn bestemming, een verlaten griendwerkerskeet. Bepaald geen luxehotel, hij benijdt de griendwerkers niet die hier wekenlang moeten bivakkeren totdat ze de praam vol hebben met rijshout. De plek voldoet echter als schuilplaats totdat hij onder dekking van de duisternis naar de afgesproken plek kan trekken. Hij zoekt alvast de extra uitrusting voor zijn vispartijtje bij elkaar, goed verstopt voor nieuwsgierige blikken. Daarmee mogen ze hem zeker niet pakken.
Reinder dommelt wat. In de verte hoort hij de motoren van de aken op de Merwede, een gebrom of geplok in een eindeloze cadans die hem slaperig maakt. Opeens zit daar een ander geluid tussen, alsof een groot insect boven het water danst. Hij springt overeind, rent naar buiten en bestudeert de strakblauwe lucht in de richting van de rivier.
Vier stuks, kleine jachtvliegtuigen met een gekleurde cirkel op hun grijsgroene rompen en vleugels, cirkelen in formatie in een steile bocht naar beneden. De zon schittert op de kappen van de cockpits. De duikvlucht verandert hun motorgeluid in gekrijs, een aantal vuurstralen schiet naar beneden naar een voor Reinder onzichtbaar doel.
Ontploffingen overstemmen het geluid van het verkeer op de rivier, een zwarte rookkolom kolkt naar boven en verwaait op de wind. De vliegtuigen keren nog een keer terug en bestoken hun slachtoffer met ratelende boordwapens. Daarna verdwijnen ze naar het zuiden.
De Tiffy’s hebben hem te pakken. Minder voorraden voor de vijand! Missie geslaagd!
Reinder kan een gevoel van triomf niet onderdrukken. De Moffen krijgen klop! De oorlog duurt vast niet lang meer!
Hij loopt terug naar zijn schuilplaats. Het is nu een kwestie van wachten tot het donker wordt.