De Snaren van Zayhra (4)

Memories of that Isle van Derek Bell

Na Regen komt Zonnenschijn

Na Zayrha’s repetitie was het behoorlijk laat geworden en zowel Zippo als Synthe voelden de vermoeidheid van de lange dag.

Zayrha maakte een paar slaapplaatsen in orde in de huiskamer met wat ze in haar huis aan extra dekens en kussens kon vinden. Al snel waren het gekletter van de regen, het jagen van de wind en het kraken van het huis de enige geluiden. Maar het vertrouwen in de stevigheid van de woonstede zorgde ervoor dat het achtergrondlawaai als een slaapliedje fungeerde.

Zonnenlicht op de vloer was het eerste dat Synthe zag toen ze de volgende ochtend de ogen opendeed nadat ze wakker werd van iets warms op haar neus. Toen ze opkeek zag ze de wolfshond die haar vriendelijk besnuffelde.

Buiten was het stil op het murmelen van een beekje en het zingen van een vroege vogel na. Met een zucht van opluchting aaide ze de hond, gaf ze Zippo een por en stond ze zelf op.

Zayrha was al aan het redderen en maakte een ontbijt klaar. Zo’n begin van de dag maakten de reizigers niet vaak mee!

Hun afscheid was hartelijk. Orin de hond deed daar met springen en likken driftig aan mee.

“Ik vond het een mooie combinatie, gisteren,” merkte Zayrha op, “Legendenspel door toneelspelers en recitatieven van een Mythecantor. Kom eens langs in Althor, misschien wordt het wel een trend! Ik heb me in ieder geval goed kunnen voorbereiden op het nieuwe seizoen!”

“Lijkt me een goed idee”, antwoordde Zippo, “als het avontuur dat toestaat, tenminste. Nu gaan we eerst naar Jonstede, naar Synthe’s vriendin. Maar daarna, wie weet?”

Het zou in de plannen kunnen passen, dacht Synthe, theaters in Althor, een eigen plek om te wonen, en wie weet nog meer…

Maar ze zweeg er over. Net zoals achteruitkijken een gevaar voor je toekomst kan zijn, kan al te veel vooruitkijken je laten struikelen over stenen vlak voor je voeten.

Het was een stralende dag, de regen had alle stof uit de lucht gespoeld en de bergen in het westen tekenden zich scherp af. Vandaag zouden ze flink kunnen opschieten.

“Zippo”, merkte Synthe onderweg plotseling op, “dat laatste recitatief van jou gisteren, ik vond dat mooi. Ik heb zelf zo lang in die eerste twee regels gevangen gezeten. En dan die laatste twee, ja dat is toch heel belangrijk. Geloof jij daarin?”

“De eerste twee regels…. het zou fijn zijn als me dat zou lukken”, antwoordde hij, “en die laatste regels, dat heb ik niet met iedereen…”

Synthe trok even een frons en maakte zich klaar voor een vinnig antwoord.

“Behalve met jou mijn Lief”, voegde hij terloops toe, “met jou is dat de volle waarheid!”

“Zippo, verdorie!” Synthe gaf hem een speelse por, “soms moet je jouw publiek niet zo in spanning houden!”

Speels stoeiend trokken ze lachend verder.