Vooraf…
In deze steeds sneller wordende tijd ontbreekt vaak de tijd om rustig een verhaal te lezen. Daarom zijn handpalmverhalen, ook wel flitsfictie genoemd, tegenwoordig populair. Veel van die verhaaltjes passen op een Smartphonescherm zonder te scrollen.
Een sub-categorie daaruit zijn Ultrakorte Verhalen, populair gezegd Ultrakortjes ofwel Ukaveetjes, helemaal afgekort tot UKV. Ze verschijnen op de Facebookpagina Ultrakorte Verhalen, een initiatief van Schrijven Online, een bedrijf dat cursussen creative writing aan de man brengt. Om deelnemers met een competitieve inslag te trekken, hebben ze een wekelijkse UKV Top 5 met eervolle vermeldingen.
Op Schrijven Online mogen de UKVs niet langer zijn dan negen en negentig woorden. Dat is korter dan veel andere flash fiction sites, ik heb ook grenzen van 150 en 250 woorden gezien.
Ik ben een tijdje lid geweest van deze pagina en me met die Ultrakortjes beziggehouden, ook al viel het niet mee om zo kort te blijven, ik ben normaal veel langer van stof, ; -) vandaar deze uitgebreide inleiding. Uiteindelijk heb ik er een stuk of zestig geschreven waarvan er zelfs een paar zijn gepubliceerd en tot mijn verrassing zelfs die Top 5 hebben gehaald.
UKVs zijn zo kort, dat je weinig ruimte hebt tot omschrijving en versiering. De lezer moet veel fantasie hebben, wat vervelend is als je graag beelden aangereikt krijgt. Ik krijg dan ook opmerkingen dat mijn UKVs nergens op slaan omdat ik meer tussen de regels dan er bovenop schrijf.
UKVs zijn zeer geschikt om snelle invallen, lees hersenspinsels, te verwoorden, flash-thoughts en flash fiction zijn wel compatible met elkaar. Bij een langer verhaal vul ik mijn initiële idee vaak aan met vervolggedachten, die het oorspronkelijke idee soms ondersneeuwen. Kwestie van omstandigheden aangestuurde evolutie.
Als ik achteraf naar mijn UKVs kijk, vormen ze een paar grote thema’s: Facebook, Relaties, Schrijven en de restcategorie Diversen, de losse ideeën. Ik begin met de Facebook categorie.
Ik heb al jaren een Facebookaccount, maar ik deed er weinig mee. Tot ik lid werd van besloten groepen. Om te beginnen Spelen met je Leven, een schrijfcursus groep, en daarna Ultrakorte Verhalen van Schrijven Online en Korte Verhalen en Gedichten, een prive-initiatief.
Doel van die groepen: Een veilig medium bieden waarop je verhalen kunt delen, waarop je een lezersgroep kunt aanboren die je mogelijk liket of disliket en eventueel feedback geeft op je verhalen. Vooral bij die feedback komt paginabeheer kijken, want het is Internet en daar waaien bladen voor de mond vaak spontaan weg en liggen de trollen op de loer.
Trolgedrag kom je gelukkig op Ultrakorte Verhalen en Korte Verhalen en Gedichten niet vaak tegen, het is inderdaad een veilige plek voor een kwetsbare activiteit zoals het delen van je verhalen. Feedback is niet altijd leuk als je op Likes uit bent, maar met een positieve inslag en bedoeld om elkaar voort te helpen. Trollen worden meestal snel geëlimineerd door de paginabeheerders.
Er is al veel geschreven over Facebook en het groepsgedrag dat uit Social Media voortkomt. Het is per slotte een Show and Tell medium, je ontleent je bestaan in de groep aan Post, Reply en Likes in verschillende varianten.
Bijzonder op Facebook is het duimpje, de Like, ik spel het vaak bewust vernederlandst als Lijk. Daarmee kun je instemming of afwijzing aangeven op de posts van mede-groepsgebruikers. Lijks hebben tegenwoordig gradaties, in positieve zin bijvoorbeeld Leuk (duimpje) of Geweldig (hartje).
Lijks vormen onderdeel van de erkenning van de groep voor jouw activiteiten. Daar zit een valkuil in. Psychologisch onderzoek heeft aangetoond dat Lijks een duidelijk effect hebben op je gevoel van welbevinden, en de afwezigheid daarvan, of zelfs dislikes, evenzeer. Je voelt je gewaardeerd, dat voelt prettig, je voelt je miskend (bij afwezigheid van een Lijk is dat al zo), dat voelt klote. Daardoor krijg je soms Lijkenjacht en daar word je niet aardiger van als je een Lijk (of afwezigheid daarvan) persoonlijk gaat opvatten. Voor mij uiteindelijk een van de redenen om met het Facebookverhaal te stoppen en mijn eigen blog op te richten.
Zoals gezegd, onderstaande UKVtjes gaan over Social Media, ; -) inclusief de onzekerheden (zien ze me staan of negeren ze me?) die er een rol spelen. Soms schrijf ik er eentje bij. De bovenste is de nieuwste.
😉 Voor de goede orde: Ik heb inmiddels mijn Facebook account gedeactiveerd. Kom ik misschien weer aan schrijven toe.
New Faces van Nando Lauria
Ultrakortjes
Ontvriend
“Nou vraag ik je!”
Gorillaglasgerinkel.
Sylvie verslikt zich in de koffie: “Wat heb jij nou?” hijgt ze na tien seconden ademnood.
“Door en door geniepig, mensonwaardig, hij komt er nog mee weg ook, ik merkte er helemaal niks van. Feit akkomplies.”
“Potverdrie, die IPhones zijn duur, hoor.”
“Ik deed alles voor hem, zonder ooit te klagen! Weet je wel hoe gevaarlijk die Mocro-maffia is?”
“Wat is er gebeurd?”
“Ik ben ontvriend. Wegens veranderd politiek klimaat, zegt hij”
“Heb jij vrienden? Wie is de gelukkige?”
“De Belastingdienst. Ik ben hun beste informant, verdorie. Altijd gewaardeerd.”
“Wat deed je verkeerd?”
“Etnisch discrimineren…”
Opschonen
Amy glimlacht: “Fijn dat ik je eindelijk weer zie.”
Jeanette tapt ijverig op haar Smartphone.
“Hallo? Doe dat mondkapje eens van je oren.”
Jeanette zet Buetooth aan: “Sorry, even volume regelen. Anderhalve meter is veel gezelliger dan sociaal achter glas.”
“Ik werd een beetje moe van een half jaar typen en tappen. Praten is fijner.”
Jeanette maakt een paar bruuske swipes.
“Wat doe je?”
“Ik schoon Facebook op.”
“Ontvrienden?”
“Je moet selectief zijn. Alleen Quality Friendship telt.”
“Toch fijn dat het er is. Was nog ons enige contact. Maar…?”
“Ik heb je ontvriend…”
“Waarom?”
“We zien elkaar niet genoeg…”
Vervreemd…
“Getver, daar is ie alweer!”
Suzanne staart naar haar Smartphone en klikt snel Facebook weg.
“Wat doe jij nou paniekerig?”
“Hij stalkt me, Sophie, iedere keer als ik op Facebook zit, duikt hij op.”
“Hoezo dan?”
“Nou, als ik ingelogd ben, wordt opeens zijn bolletje groen.”
“Wie is dat dan?”
“Eh… een vriend. Vroeger. We zijn een beetje vervreemd.”
“Gewoon ontvrienden.”
“Dat is zo bot. Het was ooit okee. Dat kan toch niet zomaar anders zijn?”
“Je reageert wel zo.”
“Ik wil niet de kans lopen, dat hij gaat chatten…”
“Stuur hém dan een ontvriendingsverzoek.”
Nachtmerrie
[Gelukkig, ik kan nog met je chatten]
[Hoezo?]
[Ik droomde vannacht dat we ontzettende ruzie hadden op Messenger. Ik was zo kwaad, ik heb je gelijk ontvriend. Een druk op de knop en het was over.]
[Wat?]
[Ik schrok er wakker van en heb de hele tijd liggen piekeren]
[Terecht!]
[Ik vroeg me af, hoe heeft het zo ver kunnen komen?]
[Ik ook…]
[Het ging toch hartstikke goed tussen ons?]
[Mmmm, tjaaa.]
[Zijn we nog wel vrienden, dan?]
[Dacht ik toch.]
[Ja, ik maak alles groter, sorry]
[Sommige belangrijke dingen maak je kleiner.]
[Vertrouwen?]
[Precies.]
[Daar moet ik aan werken.]
[Zal ik helpen?]
[Ontvrienden is ook niks voor mij, zeker niet met jou.]
[ <3 ]
Besluiteloos
Inloggen.
Aha, groen bolletje! Leuk!
Boodschapper open.
Hee, bolletje grijs? 1 minuut geleden? Vriendenvlucht? Dan maar even wat anders doen.
Facebook en Boodschapper dicht.
Venster open en even kijken. Aha, weer groen licht. Zou hij het toch gezien hebben?
Boodschapper groot maken.
Zal ik beginnen? Misschien stoor ik hem wel. Of hij chat met een ander…
Chatstatus blijft groen. Zal ik toch? Nee, hij moet maar eerst, dan weet ik zeker dat…
Of toch maar? Ja, wat ga ik nu typen? Hallo?
Niet meer actief! Hij had me toch gezien!
Shit, zo’n Facebookrelatie is toch eigenlijk maar niks!
Bekendheid
“Zo word je bekend als schrijver!”
“Hoe?”
“Facebook. Sooociaaal Meeediaaa! Exposure!”
“Wat moet ik daar?”
“Daar gebeurt het, allemaal vriendjes, dezelfde academie en zo, netwerk! Net als in Den Haag.”
“Netwerk. Zo heette die cursus bij het UWV.”
“Lijks, die zijn belangrijk. De eerste twee regels van je verhaal. Exposure, zo ontdekken ze je.”
“Hoezo?”
“Na twee regels zegt Facebook “Verder lezen.” Niemand doet dat. In twee regels moet je scoren. Dan moet de Lijk er liggen.”
“Maar… Het verhaal, dan? De inhoud?”
“Noppes, nada. Niet van belang. Om bekend te worden moet je nu eenmaal over Lijks gaan.”
Rivier
“Meester, vertel mij van Facebook.”
“Facebook is geschreven woord, eeuwig op weg van bron naar oceaan.”
“Meester, ik begrijp u niet, mijn bevattingsvermogen schiet te kort.”
“Wat gebeurt er als je een steen in een rivier werpt?”
“Hij verstoort het wateroppervlak en maakt kringen tegen de stroom in.”
“Wat gebeurt er als je een verhaal op Facebook werpt?”
“Het verstoort het data-oppervlak en creëert feedback.”
“Wat is feedback?”
“Rondzingen, Meester”
“Wat hoor je dan?”
“De stem waarvan je hoopt dat die de jouwe is.”
“Dat is ijdelheid. Pas als je de andere stem verstaat, zul je schrijver zijn.”
Zelflijk
“Meester, vertel mij van Aangezichtsboek!”
“Waarom vereer jij de IJdelheid van Suikerberg?”
“Ik zoek bevrediging voor mijn ziel, Meester.”
“Hoe helpt Aangezichtsboek je daarmee?”
“Ik toon daarbij mijn aangezicht, Meester, wars van schone schijn.”
“Waaruit bestaat daarmee de bevrediging voor jouw ziel?”
“Lijks brengen mij vreugde, Meester.”
“Lijk jij daarbij jouzelf?”
“Nee, Meester! Dat is zonde, dat is Zelflijking! Dat is verboden. Mijn opvoeders bonden mijn handjes vast boven het toetsenbord, opdat ik niet aan die verleiding toe zou geven.”
“Gelijk jij jouzelve lijkt, zul je ook anderen lijken.”
Avatar
“Tenslotte: Begeer niets dat aan uw naaste toebehoort.”
Mozes tikt ijverig het laatste gebod en veegt het zweet van zijn voorhoofd. Het is knap heet op de top van de Sinaï.
“Het staat erop, Heer. Nu alleen nog de ondertekening voor het account.”
“Is dat nodig?”
“Tuurlijk, U moet zich toch bekend maken? Bekendheid wekt vertrouwen.”
“Okee, Ik Ben die ik Ben.”
“Dat gaat niet, Heer…”
“Zo zie ik mezelf toch? Dat ben Ik!””
“Dit is Facebook, Heer. Niemand neemt geboden aan van een vage anoniemeling.”
“Okee, noem me dan maar Allah…”
“Dat account is al geclaimd, Heer.”