O’Carolan door Aine Minogue
Vierde Zevenjaar
Aoife danst over het pad door het woud en maakt tempo. Ze glimlacht, het is vreemd, juist op haar vierde Zevenjaar is haar terugkeer aanlokkelijker dan de reis. Wat zal ze gaan zeggen als ze terugkomt van het eiland? Zou dit haar laatste reis daarheen worden? Nee, geen weemoed, haar terugkeer zal dat alleszins vergoeden. Ze hoopt dat er op haar wordt gewacht.
“Hallo Aoife, ik heb je lang niet zo vrolijk gezien!”
Ze staat stil en zet haar staf tegen de boom. Het rode juweel schittert vonken in de herfstzon. Ze legt haar hand tegen de schors en stelt zich open.
Een verwonderd brommen: “Wie heeft je hart gestolen?”
Aoife noemt de naam: “Ik kan er de hele dag over zingen en dansen.”
“Ik heb je nog nooit horen zingen…” een vleug van bezorgdheid, “is dit misschien de laatste keer dat je langs komt? Als een hart gestolen is, verliezen vrienden vaak terrein.”
Aoife buigt haar hoofd: “Ik weet het echt niet, lieve vriend. Maar ik kan wel voor je zingen.”
Ze zet zich neer op de steen naast het pad en tokkelt een dansend thema van verwonderde vreugde.
“Nooit bekruipt me de
vraag
waarom bloemen uitbundig bloeien.
Altijd is voor mij de reden vaag
waarom bomen naar de hemel groeien.
Totdat jouw betovering
mijn leven verlicht
met een schittering van een bliksemschicht,
en ik merk dat ik het schijnsel dat mij verblindt
tot mijn verwondering ook in jouw ogen wedervind.
Verleden en verlangen
naar toekomst vergleden,
alles wat nu nog telt is dit schitterende heden!”
“Dat gebeurde me op de dag van Litha,” besluit Aoife, “en daarom haast ik me om daarheen te gaan, maar nog meer om weer terug te keren.”
***
“Dat was niet de eerste keer dat je jouw hart kwijtraakte…”
Aoife lacht: “Inderdaad, het is vaker gebeurd, totdat de bliksemschicht in mijn vierde Zevenjaar zonneschijn werd, met soms een wolkje en een regenbui, maar ook met het goud van de morgenstond.”
“Doe hem de groeten van een oude Eik.”
“Dat doe ik iedere keer en hij voelt zich vereerd.”
“De liefde bracht jou verlangen in je Vijfde…”
“Moeten we het daar echt over hebben?”
“Het was een deel van je pad… Dat je met moed hebt doorlopen. Dat is het herinneren waard.”