Le Rossignol, een Renaissance duet door het duo Parkening/Brandon. Het behoorde ook tot mijn ensemblerepertoire
Solo en Ensemble
Er is maar een ding mooier dan een gitaar…
Twee gitaren!
Frederic Chopin
Als amateurgitarist had ik zeker in het begin een solistenbestaan. Dat is betrekkelijk safe. Ik had inmiddels mijn lesplankenkoorts aardig weten te overwinnen, gelukkig maar, want dat is een voorwaarde om succesvol les te krijgen, dat je durft te tonen wat je kunt en leert te accepteren dat je moet werken aan wat je nog niet beheerst.
Thea begon in mijn eerste jaren ook al vroeg aan ensemblespel. In eerste instantie was dat voor mij ontnuchterend, ik had al moeite genoeg om de stukken alleen te spelen en ook nog opletten en gelijklopen met een ander was te veel gevraagd. Desondanks slaagde ze er een maal in om me met een andere solist te laten samenspelen op een voorspeelavond. Omdat we beiden solisten waren en dat toen bij die gelegenheid ook bleven, liepen de conflicten nogal op. Juist dat aspect van conflict moedigde me niet aan, dus hield ik me ver van ieder vorm van samenspel.
Dat veranderde toen ik na een kwestie met de gemeentesubsidie in Enschede de muziekschool en daarmee Thea moest verlaten en bij Rob Wagenvoort op les kwam. Hij leerde me twee dingen: Etudes zijn ook muziek en Samenspelen is leuk! Zodoende speelde ik bij hem de hele Opus 60 van Carcassi door en waren we lekker druk met de bekende duo’s van Carulli en Sor en onbekende van bijvoorbeeld Heinrich Albert.
Rob’s drang naar samenspel was voor hem natuurlijk, hij was van huis uit klarinettist en saxofonist en deed gitaar er een beetje bij. En aangezien iedere solist begeleiding nodig heeft, zat samenspelen hem in het bloed. Zo kreeg mijn amateurmuzikantenbestaan een dimensie erbij. Ik bleek samenspelen ontzettend leuk te vinden.
Dat resulteerde in mijn eerste ensemble, een gitaar-fluit duo. Dat was best even wennen, want een fluit heeft een behoorlijk volume, dus ik moest harder gaan spelen. Dat duo liep een paar jaar en we hebben zelfs nog een maal opgetreden. In die tijd begon ik met arrangeren.
Het volgende ensemble werd het Granados Duo. We hadden een repertoire van precies vier stukken: Cavatina van Stanley Meyers, Menuetto en Oriental van Granados en Pavana van Albeniz. Granados was in de meerderheid, vandaar de naam! We haalden er zelfs nog een bescheiden bijdrage bij het lokale radiostation Radio Oost mee. Het duo heeft net een jaar bestaan, en ik kreeg de ervaring dat samenspelen ook conflict in kan houden.
Ik vond het wel jammer dat het duo uit elkaar viel. Zodoende was ik scherp op het vormen van een nieuw ensemble en zo ontstond het Gitaarduo DOS Amigos. Dat heeft vijftien jaar bestaan en me een paar geweldige concertervaringen en een stel mooie arrangementen opgeleverd. Slijtage, gebrek aan communicatie op vlakken waar dat essentieel was en andere belangen werden uiteindelijk het einde van dit duo en sindsdien heb ik me weer op de solo gericht. Dat was na afloop van DOS Amigos wel een ontnuchtering, ik was nauwelijks meer in staat om zelf mijn spel te maken.
Het samenspel was na DOS Amigos niet helemaal weg, want ik speelde nog mee in de trio’s en kwartetten die we binnen de Gitaarkring probeerden in te studeren. Helaas is de Gitaarkring op dit moment te klein voor dit soort acties. Maar wellicht blazen we het weer opnieuw leven in.