Kruispunt
Opeens ben je de weg kwijt
Draaien met de kaart maar niets wat je herkent
Een jungle heeft geen paden
En je zult vallen als je rent
Terug
Je wilt terug
Naar een plek waar je nooit bent geweest
Terug naar de wereld
En daarmee verder terug.
Bløf
Dat eerste jaar op de Technische Hogeschool Twente was met recht een avontuur. Het was het afscheid van een zeer beschermde en vaak beklemmende gezinssamenleving. Het was de onzekerheid van een socialiseringsproces op een ander niveau, de studentenwoongemeenschap. Het was het losmaken van een vriendengroepje dat ooit eeuwig houdbaar leek met op de achtergrond de pogingen om liefdesrelaties te leggen die nooit een succes konden worden. Het was de ontnuchtering dat een fanatieke hobby niet voldoende is om een serieuze opleiding daarin tot een succes te maken.
Op zich had ik wel iets van mijn elektronica hobby geleerd, want ik haalde al mijn practica zonder problemen. Theoretisch ging het echter beduidend minder, ook al bleek ik enige aanleg te hebben voor een soft sector vak als Wijsbegeerte en Maatschappijwetenschappen, een in die tijd in de technologische wereld uniek onderwerp, waar alleen de THT patent op had. Een poging om ethiek en techniek te verbinden.
De vrijheid (in zekere verbondenheid) van de studentenwoongroep was voor mij na een even lastige aanloopfase adembenemend. Ik leerde koken, improvisatorisch wassen, gezellig zuipen en gein trappen. Het sociale leven had wel tot gevolg dat ik steeds meer moeite kreeg met colleges die om kwart over acht ’s morgens begonnen! Ook dat droeg er aan bij dat het met de opleiding niet zo vlotte als in het curriculum stond voorgeschreven.
Aan het eind van het jaar stond ik zodoende met lege handen op een kruispunt, ik had bijna geen vak gehaald. De vraag of ik in de techniek zou blijven was er niet, het was meer de vraag hoe ik die bestemming zou gaan bereiken. Heen of terug? Figuurlijk, letterlijk of allebei? Nog een paar jaar doorrommelen om de achterstand in te halen of een heel nieuwe start maken? Ik besloot uiteindelijk de lat een niveautje lager te leggen en me -gelukkig met goedvinden van mijn ouders- in te schrijven op de plaatselijke HTS, voorheen school voor scheepswerktuigkundigen te Enschede. Ik bleef dus ook wonen waar ik zat (terugkeer naar Amsterdam was voor mij geen optie).
Dat was het begin van vier jaar regulier doorstomen tot het einddiploma HTS-E.
Was er nog een rol voor de gitaar, dat jaar? Jazeker! Ik had mijn Spaanse bananenkratje uiteraard meegenomen. Een van mijn flatgenoten –Wim(pie) Rhebergen- kreeg daar lucht van en vond dat het tijd werd voor een flatoptreden. En dat werd het begin van mijn liedjeszangerstijd, althans als ik voldoende had gezopen om mijn stem te durven verheffen. Daarbij toonde hij ook belangstelling voor het wat serieuzere instrumentale werk.
Bij die activiteiten bleek mijn Spaanse bananenkrat niet meer te functioneren zoals ik wilde. Daarom ging ik tijdens mijn vakantiewerkperiode uit op een nieuw instrument. Uiteindelijk kocht ik bij Muziekhandel Hampe aan het Spui mijn eerste eigen gitaar, voor een bescheiden prijs van 120 gulden. De basis voor de verdere ontwikkeling was gelegd!