The Old Ways van het album The Visit door Loreena McKennitt
Nacht, 31 Oktober 1950
Breandán kijkt Aingeal verbaasd aan. “Soms wel en soms niet van deze wereld?”
Hij raakt haar gezicht aan. Warm, levend, fysiek aanwezig. Geen kilte van de mist vanachter de dood. Met een streling op haar kaaklijn trekt hij zich terug. Het contact brengt een verraste glimlach op haar lippen.
“Dat begrijp ik niet. Waarom denk je dat?” Hij verbaast zich over de intensiteit van zijn vraag. Waarom wil hij dat weten? Wat is de drang erachter? Het gevoel dat ze warm en levendig is?
Aingeal strijkt aarzelend door haar haar. “Ik ben ’s nachts altijd op heel andere plaatsen en in heel andere tijden. Ik schrik soms als ik mijn ogen opendoe en gewoon in deze tijd wakker word, de dertiger jaren van de twintigste eeuw. Het is zo helder in de nacht dat ik me vervreemd voel van de dag.”
“De nacht is al een eind op weg.”
Aingeal lacht. “Dus dit zou net zo goed een droom kunnen zijn en word ik straks gewoon wakker op een andere plaats en in een andere tijd met het idee: “Wie was dat toch, die aardige jongen waarmee ik aan het strand zat? Ken ik hem?”
Breandán glimlacht: “Ik ben blij dat ik in ieder geval een goede indruk achterlaat. Ik vergeet zelf altijd waarover ik droom. Zelfs als ik wakker schrik uit een nachtmerrie, weet ik er niks meer van. Da’s best lastig, zo’n onberedeneerbare angst in je lijf zonder dat je weet hoe die er komt.”
“En als je van mij zou dromen? Zou je dat ook vergeten?”
Breandán bloost. Hij heeft het gevoel dat ze dat in het maanlicht nog kan zien. Desondanks voelt hij geen schaamte. Hij kijkt opzij. Haar ogen. Een schittering in het maanlicht. “
Zijn bange ik fluistert een waarschuwing. Verdrinkingsgevaar!
“Zoals ik je nu zie, zou ik dat niet meer kunnen”.
Hij wil opeens springen, zonder vrees, gewoon om dichtbij haar te komen, of hij nu zou verdrinken of niet. Hij voelt een drang en een kracht die even onstuitbaar is als de gravitatie die verre hemellichamen naar elkaar toe trekt, die atomen verenigt in een verblindende flits van energie. De kracht die het universum gaande houdt.
Hij duikt in haar warme en zachte water. Hij voelt haar mond, de textuur van haar lippen en na een tijdje een nijvere tong die de zijne opzoekt en uitdaagt. Ze sluit haar ogen een moment, hij doet hetzelfde. Het lijkt even op slapen in een warme omhelzing, maar al snel kijken ze elkaar weer aan, wakker en hun ogen glanzend in het maanlicht. De vage klanken van een lied verwaaien in de wind.
O jong maagdeke met je zoete kussen,
Jij bent de zon van de Witte Rotsen.
De tijd vervliegt traag als de eeuwigheid in hun omhelzing, maar toch legt de maan haar baan langs de hemel af en richt het seizoen zich op de Zonnewende over twee maanden. In het oosten wordt de hemel langzaam vroeg ochtendgrauw.
Ze delen herinneringen waarvan hij zich het bestaan niet bewust was. Verhalen van hoop en wanhoop, van samenkomen en wegdrijven, van een binding die altijd zou blijven, levens overspande, maar soms onzichtbaar bleef.
“Liefde voor altijd?” vraagt hij haar na een tijd. Ze knikt. “Maar niet hier” voegt ze eraan toe, “de maan gaat bijna onder in het westen. Dan moet ik gaan…”
Breandán herinnert zich de verhalen van zijn grootvader over Samhain. Een enkele nacht kunnen zielen van Deze en Gene Zijden elkaar aanraken. Kunnen degenen die ooit geliefden waren geweest maar door levens gescheiden raakten elkaar weer vinden. Tot de dageraad komt. Dan verloopt de synchroniciteit onverbiddelijk. Toch is het een teken van hoop. Eens zouden ze elkaar terugvinden als ze in dezelfde sferen verkeerden, als ze dezelfde wereld deelden.
Niet van deze wereld… realiseert hij zich.
Hij verstijft en kijkt Aingeal aan. Ze weet het. Haar ogen vertellen het. Ze maakt zich los en staat op. “De zon komt straks op. Ik moet gaan. Ze worden anders ongerust.”
Het idee van afscheid beangstigt hem. “Laat me je thuisbrengen, Aingeal, dan weet ik dat je veilig bent.”
Ze schudt haar hoofd. “Nee, ik ga alleen. Waar ik naartoe ga, kun je me nog niet volgen…”
Verdriet grijpt hem naar de keel “Nog niet? Wanneer dan wel? Wat moet ik doen om te… Liefde van Nooit of Liefde voor Altijd?”
Ze legt haar vinger op zijn mond. Hij ziet de tranen op haar wangen, als kleine sterren in het late maanlicht. “Liefde voor Altijd… Heb vertrouwen!”
Ze draait zich om en loopt naar het pad langs de zee in het westen.
Breandán kijkt haar na, verdrietig en verward. Hij had nooit de moed gehad om zijn leven met iemand te delen, tot vannacht. Waarom dan nu de pijn van een afscheid? Of was het de herinnering wat ooit was geweest?
Ze stonden samen bij het graf, zijn grootvader en hijzelf als kleine jongen. De laatste rustplaats was vers gedolven, de bloemen erop nog fris. Een houten kruis markeerde de plaats, de steenhouwer moest nog aan het werk. Grams was dood, ze was in vrede heengegaan te midden van iedereen die van haar hield.
“Vaarwel, lassie of mine, love of my life”, zei hij, “ik heb hier eerst nog werk te doen. Maar een volgende Samhain zijn we weer samen.”
Breandán keek naar de grijsaard. Ooit een krachtige opgewekte man. Twee wereldoorlogen overleefd, als man, vader en grootvader geleefd. Hij was nu zo fragiel, grijs en bijna doorzichtig. Op welke Samhain zou hij gaan? De volgende? Zijn hart deed pijn van stil verdriet, want hij hield van zijn grootvader.
Breandán begrijpt nu wat zijn grootvader bedoelde. Hij heeft ook nog werk te doen, maar op een zekere Samhain… Dan zou hij begrijpen wat Aingeal en hij voor elkaar betekenden in die eindeloze ketting van levens tussen begin en eeuwigheid.
Hij staat op en loopt terug naar het dorp. Hij moet zijn plunjezak nog inpakken, de oude Morgan vaart stipt op tijd uit! Maar toch…
Waarom had ze het over de dertiger jaren? Het is nu 1950! Aingeal, wie ben je?
Hij zet het op een lopen en volgt het pad langs de zee naar de zuidpunt van het eiland waar de oude vuurtorenwachterswoning staat. Misschien kan hij haar nog achterhalen.