De Rand van de Witte Rotsen (12)

At the Brink of the White Rock, gespeeld door Mark op klassieke gitaar

Ochtend, 1 November 1982

Rudy blijft even stil toen hij zijn verhaal had afgemaakt. De zon is ondergegaan en de vage vormen van een eiland in de zonsondergang zijn vervaagd tot mist. De maan werpt een bleekzilveren licht over de velden van Greater Blasket.

Dank je Rudy, zegt de vrouw in zijn gedachten, het is een prachtig verhaal. Misschien was ik ooit Aingeal, wie weet hoeveel namen ik in al die eeuwigheid gehad heb. Ditmaal was ik Virginie, maar misschien verandert dat ook wel weer. Ik weet nu waarom het draait, ik heb mijn rust gevonden. Dank je wel.

Liefde voor Altijd? denkt Rudy terug.

De vrouw knikt. Ik weet nu wie ik moet zoeken en waar ik naar toe moet gaan.

Rudy wrijft in zijn ogen, Virginie lijkt zich terug te trekken achter het gordijn dat hij zojuist zelf had beschreven.

Ik zal je missen, mijn kleine muze… denkt hij.

Wees niet verdrietig om me, antwoordt Virginie, als je aan me denkt, denk ik ook aan jou. Dan zie je vanzelf hoe je gedachte zich ontspint in wat je wilt spelen.

Goede reis naar huis! reageert hij.

Vertel mijn ouders wat je gezien hebt. Als ze je niet geloven, zeg dan dat ze ondanks alles troost bij elkaar kunnen vinden, dat ik dat gezien heb.

Zal ik doen, kleine muze!

Vaarwel. Groet Tara van me. Ze is een goede ziel, ze past bij jou!

Het gordijn en de vrouw zijn verdwenen. Rudy staart nog een hele tijd voor zich uit. Opeens krijgt hij heimwee. Nee niet naar zijn huis, maar naar de armen van Tara die hem troosten kan.

Hij tuurt naar de zee, in de richting waar de oude Kelten beweren dat Tír na nÓg ligt. Hij voelt de oude wortels van dit land, de verhalen die hier lijken uit te botten samen met het gras van de velden. Langzaam zakt de maan naar het westen en werpt een schittering op de kalme zee.

Ziet hij daar een bootje op weg naar de horizon? Zou zo maar kunnen, verhalen komen niet voor niets.

Hij pakt zijn gitaar en speelt On the Brink of the White Rock opnieuw.

O jong maagdeke met je zoete kussen,
Jij bent de zon van de Witte Rotsen.

In het oosten kondigt de morgenster de zon op de Witte Rotsen aan.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven