Black is the Colour of my True Love’s Hair door Patrick Ball
Middag, 8 Augustus 1979
Rudy pakt zijn gitaar en stemt haar bij. In de volle zon moet je vaker stemmen. Het hout geurt zoet naar cederbossen, dat gebeurt altijd als de zonnewarmte bij het hout de herinnering aan zijn oorsprong los maakt.
Het is een vriendelijk buurt waar hij en zijn vrouw Tara zijn komen te wonen. Niemand heeft er bezwaar tegen dat hij buiten speelt als het mooi weer is en soms daarbij een liedje zingt. “Aanwinst voor de buurtbarbecue” is de algehele opinie. Ze hadden het zelfs al een keer in de praktijk toegepast, sateetjes op het vuur, biertje erbij en allemaal meedeinen en galmen met The Wild Rover.
Wat was dat anders op de flat in de stad waar hij eerst had gewoond! Zodra hij de eerste snaar buiten op het balkon aansloeg, ging de bel al met de bovenbuurman aan de deur: “Of die herrie van dat grachtengordelgepingel wat minder kon” en tegelijkertijd vulde de benedenbuurman de klacht over het lawaai aan met de agressieve dreun en scheurende klanken van techno-trance op maximaal volume. Merkwaardigerwijs had de bovenbuurman dáár nooit commentaar op. Sympathieën en antipathieën zijn blijkbaar net zoals bloed, ze kruipen waar ze niet gaan kunnen. Hij was dan ook als een kind zo blij dat hij samen met zijn vrouw genoeg binnenbracht om naar deze vriendelijke Vinex buurt te verkassen.
De buren zijn vorige week verhuisd. Op zich jammer, want ze kunnen goed met die mensen opschieten. Hun plek zou echter niet lang leeg blijven, er waren direct kijkers gekomen. Dat heeft resultaat gekregen, vandaag al staat er een verhuiswagen in de straat die spullen komt brengen en door de muur kun je een duidelijke verhuisgeluiden opvangen. Zo te zien een gezin met mensen van hun eigen leeftijd.
“Mag ik in de buurt gaan kijken?” klinkt een meisjesstem achter de schuur.
“Wel in de buurt blijven, Virginie, je weet de weg nog niet.”
“Goed, mama”
“Over een half uur gaan we eten, papa heeft de koelbox meegenomen” roept de moeder het meisje na, “hou je horloge in de gaten.”
Haast behoedzaam kijkt een meisje om het hoekje van de schuur. Rudy glimlacht haar toe en concentreert zich op zijn gitaar. Hij speelt zich warm met een paar kleine dansende stukjes en gaat over op de stukken waaraan hij werkt. Het meisje blijft staan en bekijkt het tafereel met grote ogen.
Na een tijdje kijkt Rudy op. Het meisje staat er nog steeds met een bijna afwezige blik in haar ogen. Ze lijkt wakker te schrikken als de muziek stopt. Rood haar in een dansende vlecht, een paar sproetjes op de neus, een jaar of elf, twaalf. Net zo’n meisje danst op de kaft van een van zijn boekjes: Irish Songs and Dances.
Rudy zet zijn gitaar op de standaard. “Vind je het mooi?”
Het meisje knikt. Hij loopt naar haar toe. “Kom je hiernaast te wonen?”
Het meisje knikt opnieuw.
“Hoe heet je?”
“Virginie.”
“Ik zag de verhuiswagen van jullie in de straat. Waar kom je vandaan?”
“Van bij de zee, we woonden in de duinen. Als je een eindje door liep kwam je op het strand en bij ons huis was een bos.”
“Dat klinkt goed. Bossen hebben we hier niet zo veel. Misschien vind je het hier dan wel kaal. Maar ook een polder heeft mooie plekjes. Je kunt er hele einden wandelen zonder iemand tegen te komen.”
Virginie knikt. “Ik vind alles hier zo plat en zo weids. Eigenlijk vind ik het stom. Het bos was veel mooier. Je kon daar zo fijn wandelen en in de bomen klimmen. En je zag konijnen, en soms een hertje.
De meester van de klas ging een paar keer per jaar met de hele klas naar het strand om schelpen te zoeken of garnalen te vangen, of een kwal te bekijken. Of planten te zoeken voor het herbarium. “Dan komen we bij jou theedrinken”, zei hij dan en mijn moeder vond het goed. Vijfentwintig kinderen in huis! Dat was leuk.”
“Dat klinkt goed! Waarom zijn jullie verhuisd, dan?”
“Papa ging ergens anders werken. Toen moesten we weg. Het was te ver voor hem, dan zat hij vier uur op een dag in de auto. Dat vond Mama helemaal niet leuk.”
“En jij?”
Ze haalt verlegen haar schouders op. “Ik eigenlijk ook niet. Dan zie ik hem door de week nauwelijks meer en kan hij me niet voorlezen als ik naar bed ga.”
“Leest je vader mooi voor?”
“Jaaah,” haar ogen glinsteren, “mooie verhalen over verre landen, en sprookjes. Soms verzint hij zelf wat. Dat is nog het mooiste, want die verhalen ken ik nog niet. Ik heb heel wat boeken gelezen, maar hij bedenkt altijd iets anders.”
“De vakantie is bijna voorbij. Hebben jullie hier al een school gevonden?”
Virginie kijkt moeilijk: “Die moeten we nog zoeken. Ik vind het jammer dat we bij mijn oude school weg moesten. In groep acht gaan we met zijn allen een week naar Ameland. Dat had me zo leuk geleken…”
“Hier doen ze vast ook wel iets leuks. Da’s toch een beetje traditie, het laatste jaar van je eerste grote school.”
Virginie kijkt nog moeilijker en haalt haar schouders op. “Hoe heb jij gitaar leren spelen?” verandert ze van onderwerp.
“Trouw naar gitaarles en regelmatig oefenen. En mooie muziek uitzoeken, natuurlijk. Toen ik eenmaal noten kon lezen, werd mijn muziekwereld een stuk groter dan de beginnersboekjes. Heerlijk!”
De hordeur schuift open “Hee, een nieuw gezicht in de buurt! Heb je publiek, Rudy? Nu al populair bij de dames?”
Rudy kijkt om met een lach: “Je ziet het, maar jij weet toch het beste hoe dat werkt? Twintig jaar terug op dat podium. Ik weet nog precies hoe hard ik zweette op de gedachte dat ik populair bij je wilde worden.”
Ze legt een hand op zijn schouder. “Een serenade doet wonderen!”
“Dit is Tara, mijn lief”, stelt hij haar aan Virginie voor.
“Wil je wat drinken?” vraagt ze het meisje. Virginie knikt.
Tara maakt limonade en babbelt met haar. Ze stelt Virginie op haar gemak en al gauw praat het meisje honderduit. Dat ze enig kind is en dat soms wel jammer vindt, dat ze graag naar dans en muziek kijkt op tv en dat ze het heerlijk vindt om sprookjes in bed te lezen, ook al zijn die soms eng.
Na een uurtje komt Virginie’s moeder erachter dat haar dochter wel erg lang wegblijft, haar stemgeluid achter het schuurtje wijst haar echter de weg. Een mooie gelegenheid om met de buren kennis te maken. Ze vindt hen een leuk stel, ook omdat Virginie enthousiast is.
“Hij speelt mooi gitaar!” vertelt ze.
Rudy houdt zijn gitaar omhoog: “Als je moeder het goed vindt, mag je wel komen luisteren. Misschien kan ik je nog wel wat leren op de gitaar. Ik kan je er eentje lenen.”
“Oh, dat zou ik graag doen!” reageert Virginie enthousiast, “mag het, mama, mag het?” Haar moeder vindt het goed.
Na die eerste kennismaking voelen de buurvrouw en haar man zich welkom en zodoende mag Virginie wat verder de buurt in. Ze maakt kennis met de kinderen in de wijk en vindt uit met wie ze lol kan maken en bij wie ze liever vandaan moet blijven. Ze is echter geen meisje van veel woorden en daardoor valt ze niet zo op. Hartsvriendinnen vindt ze dan ook niet. Niet op school en niet in de buurt.
Misschien is het daarom dat Virginie regelmatig bij Tara en Rudy over de vloer komt, voornamelijk in de weekends, want door de week werken ze allebei. Rudy vindt dat leuk, want ze is enthousiast voor de muziek en de liedjes die hij speelt, en hij kan haar wat leren op zijn reservegitaar die hij bij die gelegenheid graag aan haar uitleent. Hij kan immers maar op één gitaar tegelijk spelen. Hij heeft plezier van die lessen want als je iemand iets leert, kom je er beter achter wat je zelf bij moet leren, en daar heeft zijn eigen spel duidelijk baat bij.
Ze heeft hele spontane ideeën over hoe je een liedje spelen kan en weet dat op een heel eigenwijze manier plausibel te maken. Als Rudy lachend toegeeft, zegt hij altijd: “Vooruit, kleine Muze, we doen het zo!”
Ze geniet van de volksliedjes die hij voorspeelt en wil altijd weten wat de teksten betekenen en wat voor verhaal erachter zit. Zij hoort altijd de sprookjes en legendes tussen de regels van de strofen. Daarbij zoekt ze op haar manier naar de diepere waarheid in de overlevering en verbaast ze hem met haar opmerkzaamheid. Gaandeweg toont ze daarbij een soort vertrouwelijke openheid.
Rudy geniet op zijn beurt van het spontane contact. Oud leert jong, oud leert van jong. Soms voelt het bijna ouderlijk. Hij leert haar een stel akkoorden, regelmatig zingen ze een liedje samen en als het zo uit komt, helpt hij haar met sommen van school, het schrijven van een opstel of het tekenen van een kaart om Aardrijkskunde beter te leren. Alles met veel geduld en inzet, terwijl hij gewoonlijk heel wat meer haast in zijn leven heeft. Hij verbaast daarmee zichzelf en Tara nog meer.