De Rand van de Witte Rotsen (9)

Jezebel Carol van het album Between the Worlds door Aine Minogue

Nacht, 31 Oktober 1982

Rudy laat toch het idee maar varen om in zijn slaapzak te kruipen. De wind gaat warempel liggen en de zee kalmeert. De laatste stralen van de zon schitteren achter de kim in het westen. De ruïnes in het dorp lichten bleek op: Het zal niet helemaal donker worden.

Hij kijkt naar het oosten. Volle maan! Echt iets voor een nacht als deze!

Hij pakte zijn gitaar en stemt hem. Het valt hem mee dat het instrument bij dit weer op toon blijft. Alleen kan hij slecht zitten bij de tent. Verderop staat een muurtje, een aardige plek met uitzicht op het strand en de zee.

Deze plek komt me bekend voor…

De maan reflecteert in het water tussen het vasteland en het eiland. Heel in de verte in het oosten tekent de vage vorm van Mount Brandon zich af.

Rudy tokkelt wat op de gitaar en zet At the Edge of the White Rock in. Zijn vingers vinden automatisch de weg, zonder vrees en de verstarring van de angst voor de moeilijke plekken. Het land dat eerst de adem in hield lijkt nu mee te neuriën. Hier was het lied geboren, in oude tijden. Toen de rotsen bij het strand nog wit waren.

Waren? Nee, het maanlicht werpt de kleur op het gesteente, blank als het gezicht van een roodharig meisje. Verderop bij het strand ziet hij een gestalte. Een vrouw in een witte hangeroc met een wollen bovenkleed. Een fibula glanst in het maanlicht. Haar haren versluieren haar gezicht.

Dat duurt niet lang, ze liep naar Rudy toe en gaat naast hem op het muurtje zitten. Hij kijkt haar aan en speelt gebiologeerd verder. Aan de ene kant is ze het wel, haar gezicht is dat van Virginie, zonder de kinderlijke trekken. Volwassen, mooi en tijdloos. En dan dat teken op haar fibula. Een Chalice Well. Het symbool van de eenheid van beide zijden, deze en gene.

Ze ziet eruit als wie ze geworden zou zijn als ze niet…

Aan de andere kant is ze het niet, hij kijkt nog eens goed, nee, ze is ook deel van zijn verhaal, zij is Angeal die in het verhaal wel en niet van deze wereld was.

Dus nu zijn ze het allebei niet meer…

Fijn dat je gekomen bent, hoort hij in zijn gedachten, want ik ben ontzettend benieuwd naar de afloop van je verhaal. Je bracht me een herinnering boven.

Rudy begrijpt dat zijn stem hem hier niet zal helpen. Virginie, wat is er gebeurd?

Virginie… de vrouw kijkt nadenkend, zo heette ik in mijn afgelopen leven. Dat lijkt lang geleden! Tijd heeft hier een andere betekenis.

Je stierf zo jong, je leven was nog maar nauwelijks begonnen.

De vrouw glimlacht. Het was voor deze keer voltooid.

Weet je dan niets meer van het ongeluk en je laatste uren?

Jawel, dat was een heel diep verdriet voor me. Ik rouwde om iedereen die ik moest achterlaten. De mensen die deze keer mijn moeder en vader waren, ik had nog op ze willen passen, want ze hadden het moeilijk. Jij en je vrouw, die goed voor me waren geweest. Maar ik begrijp het nu waarom dit gebeurde. Het was mijn tijd, de les was geleerd.

Rudy fronst. Hier begrijp ik niks van.

Toen ik nog als Virginie leefde deed ik dat ook niet. Hier vertelden ze me hoe het zat. Het was klaar voor deze keer. Op een enkel puntje na. Jouw verhaal. Toen je er mee begon hoorde ik iets over mijn oorsprong.

Hoe wist je dat, toen je nog als Virginie leefde? Toen wist je toch niet wat er zou gebeuren?

Een gevoel, dat het urgent was, dat was alles. Ik was bang dat ik nooit het einde zou horen. Ik was niet bewust bang dat er iets ergs zou gebeuren.

Hoe heb je me op dit eiland gevonden?

De vrouw wijst op zijn gitaar. De taal van de muziek is aan deze en gene zijde dezelfde. De roep van je lied draagt ver over de grens van de werelden heen. En vandaag is deze grens niet ondoorzichtig, vandaar dat we elkaar kunnen zien alsof we allebei in dezelfde sfeer leven. Tot de maan onder gaat.

Hoe wist je dan dat ik juist op deze dag hier zou komen?

Tara heeft me geholpen. Zij weet van de aard van dit land. Met haar intuïtie heeft ze je op de juiste koers gezet. Gelukkig maar, anders had ik je nooit kunnen ontmoeten voor je verhaal.

Wat ga je doen als ik mijn verhaal uit heb?

Een tijd rusten, nadenken over wat ik wil leren en dan een volgend leven leiden.

Rudy is verward. Hij kan er niet bij. Normaal hield hij zich nooit bezig met die abracadabra. Tara had hem in contact gebracht met de verhalen van mensen, Sidhe en Faeries, met de vage grens tussen leven en dood die in de legenden regelmatig werd overgeschreden. Hij had altijd geïnteresseerd geluisterd als er eens een verhalenverteller langs kwam in de Ierse Pub op vakantie en zich verbaasd over de intensiteit van de verhalen en het gevoel dat zowel verteller als publiek ze geloofden, er werd ondertussen menig kruisje geslagen.

Rome houdt niet zo van legenden…

En nu zit hij hier op een onbewoond eiland met een verschijning die een verhaal van hem wil horen. Hij had het beloofd. Virginie, of wie ze nu ook was, kijkt hem aan en wacht.

Ik ken deze plek, denkt Rudy, dit is de plek waarop ik mijn verhaal voor onze vakantie stopte. Je was ontzettend teleurgesteld.

Virginie knikt.

Dan ga ik hier verder…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven