Feuilleton
De Vijfde van Beethoven schalt door de kamer. Hmm, Noodlotssymfonie, denkt hij, ik moet toch eens een andere ringtone nemen.
“Met Noorderzij.”
“Met Sitz, jouw hoofdredacteur en broodheer. Ferry, ik krijg vandaag de volgende aflevering van het feuilleton van je. Deadline, capito? Vanavond moet het naar de zetter die verduiveld kwaad op je zal zijn omdat je hem overwerk bezorgt! Normaal zie ik je bijdrage ’s morgens al. Je bent te traag.”
Ferry rolt met zijn ogen. Hij is op het moment niet zo geïnspireerd. Een verhaal in kleine stukjes uitleveren begint hem de keel uit te hangen. Bovendien had hij onverwachte problemen gekregen met de draad van het verhaal.
“Ik ben er bijna”, belooft hij desondanks, “ik neem over een uur contact met je op over het resultaat.”
“Dat is je geraden, Ferry! Anders plaatsen we morgen op jouw plek in het blad een personeelsadvertentie: Gerenommeerd weekblad zoekt ambitieuze copywriter met literaire aspiraties. Prima vergoeding en secondaire arbeidsvoorzieningen. Begrepen?”
“Roger Wilco!”
Geïrriteerd drukt hij het gesprek weg voordat de ander extra bedreigingen voor zijn levensonderhoud kon toevoegen.
Hij selecteert de instellingen van zijn Smartphone. Toestel/Beltonen. Hij probeert er een stelletje uit. Niks. Dan maar downloaden. Marche Funèbre, Dodenmars, Chopin, leest hij en speelt de beltoon af. Hij herkent de melodie uit een Spaghettiwestern.
Toepasselijk wijsje als Sitz weer belt. Hij was er zeker van dat die duivelse redacteur hem over hoogstens negenenvijftig minuten vóór zou zijn.
Ferry start zijn MacBook op en haalt de nieuwste aflevering van het feuilleton tevoorschijn. Hij scant de tekst door, het ziet er niet gek uit, maar er mist iets.
“Ik weet hoe dit eindigt”, zegt hij hardop, “natuurlijk weet ik dat. Maar ik ben alleen vergeten hoe het begon.”
Hoe was hij in hemelsnaam in deze aflevering beland? Hij wilde best voortborduren, maar de draad was uit zijn naald geglipt en zodoende was hij hem kwijt. Een absolute blamage voor een feuilletonschrijver die al zeshonderd negenennegentig afleveringen talloze lezers had weten te boeien.
Black-out, wat een ellende! realiseert hij zich. Een diepe zucht brengt niet voldoende lucht.
De resterende minuten puzzelt hij koortsachtig verder, maar de draad vindt hij niet. Het zweet breekt hem uit, hij ziet zijn plek in het blad al ingenomen door een opvolger. Wat zou die van zijn verhaal maken? Hoe zou die dilettant zijn prachtige storyline verkrachten? Hoe zou die alle energie uit zijn karakters zuigen en ze vervangen door zijn eigen vervloekte creaties?
Marche Funèbre van Chopin schalt door de kamer. Geschrokken bestudeert hij zijn Smartphone. Zijn respijt blijkt zelfs twee minuten korter dan beloofd.
“Met Noorderzij.”
“Met Sitz, jouw hoofdredacteur en broodheer. Ferry, hoe zit het? Ik heb nog geen bestand in mijn mailbox gezien!”
“Ik ben bijna klaar, maar er is nog een klein probleempje…”
“Problemen zijn er om getackeld te worden. En als je dat niet kunt, kom je op de transferlijst. Maar ik ben de kwaadste niet. Wat is je probleem?”
“Ik weet hoe het eindigt, natuurlijk weet ik dat. Maar ik ben alleen vergeten hoe het begon.”
Het wordt een moment stil aan de andere kant van de lijn. Het moment groeit aan tot een minuut. En nog een. Ferry’s hart klopt in zijn keel.
Dat wordt transfer naar het free-lance bakje, in het gunstigste geval…
“Had je dit probleem gisteren ook? Waarom heb je me daar potdomme niets van verteld?”
“Eeeh, ik dacht van niet… Althans ik herinner het me niet. Het zou best kunnen.”
“Goed, wist je gisteren hoe het eindigde, ook al was je de draad naar het begin kwijt?”
“Tuurlijk! Ik ben niet helemaal gek.”
“Nou dan! Waar wacht je op?”
“Shit, natuurlijk!” Verheugd begint Ferry als een gek te typen, “blijf aan de lijn.”
“Wat zit je daar voor herrie te maken?” vraagt Sitz na een minuut of vijf.
Ferry klikt de Verzenden knop van zijn email programma: “De aflevering van vandaag is onderweg naar morgen.”