Schrijfopdracht: Schrijf een verhaal rond de volgende verzuchting van de/een hoofdpersoon: “Ik weet hoe het eindigt. Natuurlijk weet ik dat. Ik ben alleen vergeten hoe het begon.”
Familievete
“Wilt u de kist geopend hebben tijdens het afscheid?” vraagt de uitvaartleidster.
“Nee!” klinkt het uit zes kelen, “absoluut niet!”
“Zo u wilt. Dicht dus.”
“Als iemand een sigaret opsteekt in haar buurt, ontploft ze. Dan begint de crematie gelijk al!”
“Anton, is dat weer een van je bekende wetenschappelijke analyses? Als Ma je niet de hand boven het hoofd had gehouden had je die bul voor chemie nooit gehaald! Voor ons hadden Pa en Ma geen cent meer over! Ze drukten onze studiebeurs achterover omdat jij zo nodig langer moest studeren.”
“Begin je weer? Je weet zelf wel beter, Agaath, Ma nam zoveel spiritualiën dat ze op het laatst bijna op sterk water leefde! En wat die studiebeurs betreft, je bent zelf gesjeesd en er met die rijke professor van de vakgroep vandoor gegaan. Daar pluk je nu nog de vruchten van. Je kunt ruim leven van de alimentatie die je hem…”
“Anton, jij hebt nooit begrepen waarom Ma dronk, je liet je aan haar nooit iets gelegen liggen! Ik kwam er bijna wekelijks! Ze was eenzaam.”
“Je zeurt, Christina, zoals altijd. Ik belde regelmatig, maar hoorde nooit wat van haar, geen telefoontje, zelfs geen Kerstkaart. Die verdomde rouwkaart was het eerste dat ik namens haar kreeg. Jij woont er twee straten vanaf en bracht altijd weer die Ouzo voor haar mee. Is het dan gek dat ze zich klem zoop? Die flessen van jou lachten haar de hele week toe!”
“Jij hebt ons in de steek gelaten. Jij moest zo nodig tweehonderd kilometer verderop gaan wonen en liet ons met alle rotzooi zitten. Ik vind dat Christina gelijk heeft. Je bent expres verhuisd om Ma niet meer te hoeven zien. En zelfs nu je vrouw eindelijk bij je is weggelopen, dat nest dat jou bij ons gezin vandaan trok, blijf je daar zitten in die achterlijke provincie.”
“Verdomd nog aan toe, Nika. Altijd weer partij kiezen, net zoals vroeger, altijd maar weer trekken naar degene die je het beste kunt manipuleren.”
Christina slaat haar arm om Nika’s schouder heen: “Niks manipuleren. Wij kunnen tenminste samen door een deur. Dat kun jij niet zeggen!”
“Als jullie zo doorgaan met aankomen en afzeiken, is er straks geen deur meer die breed genoeg is om jullie samen door te laten!”
De twee overgebleven mannen halen hun schouders op.
“Wat jij, Kees, de warme kant is weer bezig. Het oude liedje.”
“Dat klopt, Sjors, wij waren altijd voor schoonmama de ijskoude kant. We trokken haar dochters bij haar weg, vond ze. Toch zijn we blij toe, want dan blijf je tenminste uit het heetst van de familiestrijd. De verhalen over hoe slecht ze het altijd hadden thuis hangen ons al jaren de keel uit.”
Als door een wesp gestoken draait Christina zich om: “Verdomme, Kees, gedraag je een beetje. We hebben het er vanmorgen nog over gehad.”
“Klopt”, antwoordt haar man bedaard, “je klaagde over je moeder, je vader (die er nu uiteraard niet bij is, God hebbe zijn ziel) en je broer en zijn ex, en je had het over decorum. Dus heb ik me netjes in het trouwpak gehesen en hou me koest. Ja toch?”
Christina rolt met haar ogen: “Je houdt je relatief koest, ja, alleen dat geouwehoer met Sjors maar…”
“Gelukkig ondersteunt Sjors mij wél”, merkt Nika op, “nietwaar, Sjors?”
Sjors houdt zich diplomatiek op de vlakte. Het levert hem een woedende blik van zijn echtgenote plus een cynisch glimlachje van Christina op.
De uitvaartleidster kijkt op haar horloge. “Wilt u gaan zitten?” tracht zij het dreigende explosiegevaar te beteugelen, “dan kan ik de belangstellenden binnenlaten. De plechtigheid begint over een kwartier.”
Met enige moeite voldoet iedereen aan het verzoek in een stugge stoelendans. Hun familieopstelling is voer voor psychologen. De deuren zwaaien open en het Treedt Binnen lampje in de wachtkamer knippert uitnodigend.
“Ik weet hoe dit eindigt”, mompelt Anton voor zich heen, “natuurlijk weet ik dat. Maar ik ben alleen vergeten hoe het begon.”
“Dat weet ik wel”, fluistert Sjors, “het begon op het moment dat jouw ouders in een moment van volkomen onbezonnen passie met elkaar de koffer in doken.”
“Tja…” zucht Anton, “C’ est l’ Amour…”