Schrijfopdracht: Schrijf een verhaal rond de volgende verzuchting van de/een hoofdpersoon: “Ik weet hoe het eindigt. Natuurlijk weet ik dat. Ik ben alleen vergeten hoe het begon.”
Mythe
Een klop op de deur onderbreekt zijn mijmeringen.
“Binnen!”
“Hier zijn de laatste resultaten van Hubble, professor. Bewerkt met uw recente algoritmen.”
De irritatie verdwijnt terstond van professor Donaldsons gezicht. “Geweldig, ik bekijk ze direct!”
Hij haalt diep adem. Opeens is zijn werkkamer geen gevangenis meer voor zijn overdenkingen. Denken, diep nadenken, stelt hij vast, dat alles om een postulaat in een stelling te veranderen.
Diep nadenken, dat had hij zijn hele leven gedaan. Het leverde hem thuis de bijnaam Dromer op en op school de scheldnaam Stuudje. Plus een stevige training in hardlopen om de pestkoppen na schooltijd voor te blijven. Dat gaf niet, dan was hij eerder thuis om in zijn boeken te duiken.
Wiskunde, de magie van getal en ruimte, Natuurkunde, de wetten achter het heelal, Filosofie, de wondere wereld van de menselijke ratio, Psychologie, de drijfveren van de mens tot goed en kwaad, Mythologie, de creativiteit van de mensheid om het onverklaarbare binnen bereik te brengen. Alles interesseerde hem. Het was niet verwonderlijk dat hij al jong op de universiteit terecht kwam.
Daar had hij kennis gemaakt met de mensen die in de geschiedenis hun naam hadden gegeven aan postulaten en stellingen. Niet dat hij zelf die ambitie had, maar het intrigeerde hem wel, hoe je tot een postulaat kwam en anderen kon inspireren om het bewijs te vinden om dat te promoveren tot wetenschappelijke waarheid.
De statistiek had zijn bijzondere aandacht gekregen, in het bijzonder de waarschijnlijkheid van voorspellingen. Hij wist graag waar hij aan toe was, en rationeel bepaalde voorspellingen boden een zekere waarschijnlijkheid om uit te komen. Dat had de richting bepaald waarin hij binnen zijn discipline, de Kosmologie, opereerde. Hij wilde voorspellen wanneer het heelal ten onder zou gaan.
Ik wil weten hoe het eindigt, bedenkt hij zich, dat wilde ik eigenlijk met alles.
Dat verklaarde zijn ongeduld met verhalen, vooral in de literatuur. Hij werd onrustig als de plot zich te langzaam opbouwde. Hij had het liefst de clou direct gehoord.
Met hetzelfde ongeduld pakt hij de laatste resultaten op. Het licht van hemellichamen op papier, bewerkt in verschuivingen van golflengte, gewogen naar waarschijnlijkheden waarvan hij zelf met nauwkeurig onderzoek de parameters had bepaald.
Verblindend inzicht. “Ik weet hoe dit eindigt! Natuurlijk weet ik dat!”
Hij pakt een stuk papier en begint het als een razende te vullen met formules. Symbolen, operatoren en variabelen voorspellen het uur van het onafwendbare einde van het universum. Hij mist echter nog een enkele parameter die hem absolute zekerheid zou verschaffen. Causaliteit werkt alleen als je een oorzaak weet… De allereerste term van de toestandsvergelijking.
“Ik ben alleen vergeten hoe het begon…”
Het begin, dat is een mythe. Een verhaal van een ruimte tussen ijs en vuur waar ontdooien en bevriezen leven creëerde en een wereldboom boven en beneden verbond. Een geschiedenis van een zwevende geest boven woeste wateren die licht en ruimte schiep. De mythe van mengend zout en zoet water in een verhitte woestijn die in hemel en aarde veranderen na een taaie strijd. De overlevering van water, lucht, duisternis en eindeloosheid die in een verblindende explosie de schepping van het universum begonnen. Het beeld van kinderen die aan de knellende omhelzing van de hemel en aarde, hun ouders, ontsnapten en zo alles in gang zetten. Het postulaat van de explosie van alle mogelijke in een enkel punt geconcentreerde materie en energie die er bestonden tot een uitwaaierend universum.
Allemaal verhalen, weet hij, allemaal suggesties van een begin dat in feite ongrijpbaar is. We vertellen mythische verhalen over alles dat we niet begrijpen… Maar dat is geen wetenschap!
Hij bestudeert nogmaals de resultaten. Wat zou er nà het einde gebeuren? Hij brengt een subtiele wijziging aan in zijn formule. Het einde transformeert in een periodieke functie. Dit einde zou een begin scheppen, dat begin zou uitmonden in een einde en dat steeds maar weer. Met de hele geschiedenis als periodetijd.
Iets dat is kan niet zomaar verdwijnen, denkt hij, het kan hoogstens buiten onze waarneming transformeren. Het absolute einde bestaat niet!
Even twijfelt hij aan zijn oplossing. Niemand zou die geloven, inclusief misschien wel hemzelf.
“Ik weet hoe dit eindigt! Natuurlijk weet ik dat!” roept professor Donaldson uit, “en tegen die tijd kom ik wel te weten wat voor begin ik ben vergeten…”