Children’s Garden van Eric Tingstad en Nancy Rumbel
San Anton’s Gardens
(2008)
Na heel wat vakanties op Malta -we hebben er al zes daar doorgebracht- kunnen we eerlijk zeggen dat we regelmatige bezoekers zijn. Mensen vragen wel eens of we Malta niet zat zijn. Kennelijk zijn ze in de veronderstelling dat het eiland zo klein en druk is dat je na twee keer bezoeken geen verrassingen meer zult tegenkomen. Integendeel, als je de omgeving een beetje leert kennen, heb je meer kans om de echt leuke plekjes te ontdekken.
Als je een wandeling maakt in de buurt, kom je vaak karakteristieke steegjes en uitzichten tegen die je in geen enkele toeristische gids aantreft. Dat is het leuke van een beetje avontuur, nietwaar?
De Katten van Birkirkara Station
Een voorbeeld van zo’n plek is het oude treinstation van Birkirkara. Malta kende in de vorige eeuw een spoorlijn tussen La Valletta en M’dina. In 1883 reed de trein voor het eerst. In plaats van een reistijd van drie uur kon je nu in een half uurtje van de ene stad naar de andere. De trein ging met een tunnel onder de fortificaties van La Valletta door.
De spoorlijnen zijn allang verdwenen, maar het emplacement met het karakteristieke Britse stationsgebouw en goederenloods (in Nederland zouden we het “Waterstaats”-ontwerp noemen) is er nog steeds. Het erf is omgebouwd tot een park met fijne schaduwplekjes en in het stationsgebouw is nu een crèche gevestigd. Soms lijkt het net alsof huilende peuters de stoomfluit van de locomotief nadoen.
Het is een leuke plek om te recreëren. Als je toevallig kattenvoer bij je hebt, sta je direct in het middelpunt van de belangstelling van tientallen katten. Die leven daar in de struiken en in tal van geïmproviseerde verblijven (van dozen tot een oud konijnenhok) die zijn gemaakt door de buurtbewoners. De katten zijn zwerfkatten, dat is waar, maar verschillende stapels kattenvoer wijzen erop dat mensen voor ze zorgen.
San Anton’s Gardens
Een andere plek die me ooit op een kaart van het eiland is opgevallen, zijn de Tuinen van San Anton. Het paleis zelf werd in de zeventiende eeuw gebouwd voor grootmeester Antoine de Paule en sindsdien is het de thuisbasis van hoogwaardigheidsbekleders. Dat klopt nog steeds, want tegenwoordig is het San Anton-paleis het huis van de Maltese president.
De tuinen zijn aangelegd in een formele geometrische stijl. Ze werden aan het einde van de negentiende eeuw – midden in de Britse koloniale tijd – voor het publiek opengesteld om als park te dienen.
San Antons Gardens ligt op loopafstand van Villa Flora. Lang geleden maakte Erna tijdens haar verblijf op Malta een wandeling naar dit park. Het was toevallig haar verjaardag, ik denk dat ze het zich zo herinnerde. Ze zou de plek graag nog een keer bezoeken.
Dus dat deden we: We vertrokken in goede vorm en we zouden in 20 minuten onze bestemming hebben bereikt, als we tenminste niet de verkeerde afslag hadden genomen. Onze eerste poging om daar te komen was verre van succesvol: We zagen weliswaar de tuinen en de muur van de Spaanse ambassade in Balzan en konden uitrusten op een mooie schaduwrijke plek bij de plaatselijke parochiekerk, maar we bereikten ons doel die dag niet.
Dit veranderde toen Lilian zin had om op zondagmiddag een stukje te gaan wandelen met kleindochter Sophie.
Op Villa Flora is traditioneel de zondag de dag van de familiebijeenkomst, in dit geval vier generaties van overgrootmoeder tot kleinkind. Die dag is Lilian druk bezig met het bereiden van een heerlijke lunch, waar alle aanwezigen enorm van genieten.
Voor ons is het enorm gezellig om iedereen weer te ontmoeten. Zeker in ons geval – er zitten doorgaans perioden van twee jaar tussen onze bezoeken – zijn we blij om iedereen in goede gezondheid terug te zien, want het leven is niet eeuwig, iets wat we hier de laatste keer hebben meegemaakt toen we de vader van Edward helaas misten.
Zo hebben we de afgelopen jaren -naast overgrootouders en kinderen- de twee kleinzonen van de familie leren kennen, en dit jaar zagen we Sophie, de jongste telg aan de stamboom.
Sophie is een charmante, alerte, wilskrachtige en soms eigenwijze peuter van bijna een jaar oud. Met veel enthousiasme probeert ze haar eerste stapjes te zetten, waaruit duidelijk blijkt dat ze haast niet kan wachten om de hele wereld te ontdekken. Ze kruipt al met flinke snelheid, maar de lage tafel in de woonkamer in Villa Flora lijkt haar onophoudelijk te stimuleren om op te staan en eromheen te lopen. Binnenkort zal ze haar evenwicht krijgen en zich voorbereiden op tien meter sprinten!
Een van haar favoriete spelletjes is ‘toren omgooien’. Je bouwt een mooie toren van bouwstenen die zo hoog mogelijk is. Dan komt zij en gooit de toren om met een kraai van plezier om. Zodra alle blokken op de grond liggen, kijkt ze je aan met een aanlokkelijke glimlach die je meteen motiveert om de constructie weer op te bouwen, zodat ze haar spel opnieuw kan spelen!
Ik was bijna vergeten hoe het was met peuters – voor mij is het al meer dan twintig jaar geleden – maar nu weet ik het weer!
Ja, gezien Sophie’s enorme energie en impuls om te ontdekken, is het vrij duidelijk wat een geweldig werk Lilian doet terwijl ze een aantal hele dagen per week oppast. Gelukkig wordt ze vaak beloond met Sophie’s wijze blik en charmante glimlach die lijkt te zeggen: “Je bent de mooiste en liefste oma van de wereld!”
Hoe dan ook, een klein wandelingetje was de perfecte gelegenheid om Sophie min of meer op één plek te houden -in de buggy- dus vertrokken we.
Het bleek verbazingwekkend eenvoudig om naar San Antons Garden te lopen, we gingen gewoon rechtdoor waar we een paar dagen eerder een afslag hadden genomen. Twintig minuten snelle mars was voldoende om de plaats te bereiken.
Tot mijn verbazing was San Antons Gardens een strikt geometrisch ontwerp van percelen. Omdat ik me de openingsdatum herinnerde (achttienhonderd iets) verwachtte ik min of meer een variatie op de wild romantische Engelse Tuin die in de negentiende eeuw erg populair was. Of was het alleen populair vóór koningin Victoria? Later kwam ik erachter dat de tuinen van veel vroeger waren, waarbij het geometrische ontwerp standaard was.
Het park werd aangelegd met een aantal percelen met verhoogde paden, rondom een vijver met in het midden een fontein. In de schaduw van palmen en allerlei tropische bomen, hebben de percelen veel prachtige kleurrijke bloemen.
Behalve Buskett’s Gardens hadden we op Malta nog nooit zo’n groot park gezien. Een aangename verrassing in de hitte van de zon.
San Antons Gardens bleek een favoriete plek voor een wandeling op de zondagmiddag. Ouders met jonge en oudere kinderen -vaak vergezeld van hun grootouders-, en natuurlijk verliefde stellen genoten van het mooie weer.
Net als het park rond het treinstation van Birkirkara, heeft San Antons Gardens een grote populatie katten. Veel mensen brachten wat lekkers voor hen mee.
Er waren nogal wat eenden in de vijver, maar die kregen niet zoveel eten als de katten. Blijkbaar is het Nederlandse eendjes voeren hier niet gebruikelijk.
Terwijl ze in de buggy zat, had kleine Sophie veel plezier. Met enthousiast kraaien sprak ze op haar eigen manier de katten en de eenden aan. Toen ze haar interesse verloor, was er Lilians tas om op te kauwen. Sophie’s tanden komen door, dus ze had wat oefening nodig.
Zo brachten we een aangenaam uurtje door op een plek in Malta die zelden in de toeristenfolders wordt vermeld. Het was erg leuk!