Vooraf…
Toen ik nog lid was van een paar schrijfgroepen op Facebook merkte ik een interessant verschijnsel: de onderwerpenkoorts. Iemand schrijft een verhaal met een bepaald onderwerp en binnen de kortste keren nemen anderen dat onderwerp over, zodat je een verzameling verhalen met dezelfde achtergrond krijgt. In een aantal gevallen was dat onderwerp iets uit de actualiteit zoals pedofilie, kindermisbruik of Islamterrorisme.
Zo kwam er een keer iemand die een verhaal schreef getiteld The End over een geradicaliseerde jongen die samen met zijn vriendin een bom laat afgaan in een volle bioscoop. Bij de kreet Allahoe Akbar houdt het verhaal op. De lezer moest zich dan voorstellen wat er gebeurde. Wat je daarbij bedenkt hangt sterk van je vooroordeel (de bom gaat af, de personen komen tot inkeer) of gevoel voor humor af (de bom blijkt een dud, ofwel blindganger, en daar staan ze dan… ). Sterk punt van het verhaal is, dat nergens staat dat de tas explosieven bevat, maar dat de actualiteit je gezien de context van het verhaal je gewoon dwingt om dat te denken.
Dat einde vond ik persoonlijk te mager, dus ik voelde me uitgedaagd om er een vervolg op te schrijven. Als introductie een korte samenvatting van het verhaal waarop ik reageerde.
De Marokkaanse jongen Aswad komt uit een Christelijk gezin dat Marokko is ontvlucht toen Christenen daar nog niet door de grondwet werden beschermd. Onder invloed van discriminatie door de blanke meerderheid bekeert zich tot de Islam en radicaliseert hij. Aswad wordt uitverkoren om een aanslag te plegen samen met zijn vriendin Nisa. Hij verheugt zich erop om zich te wreken met alle gemeenplaatsen die een Jihadistische indoctrinatie met zich meebrengt. Hij veinst thuis een avondje uit en verbergt zijn bedoelingen.
In de bioscoop ontmoet hij Nisa, die de aandacht van de beveiliger afleidt, zodat Aswad de tas met verdachte inhoud mee kan nemen de zaal in. Op hun schreeuw Allahoe Akbar is de laatste zin De film begint, de voorstelling is afgelopen.
Ik ga daar verder, met daarin eigenlijk de vraag wat Jihadisme nu met de Islam te maken heeft. De Islam kent twee soorten Jihad, de uiterlijke of kleine Jihad en de innerlijke of grote Jihad. De kleine Jihad betreft de wereld, de grote en ook moeilijkste Jihad betreft je eigen ziel.
Na het voeren van zijn kleine Jihad, blijft Aswad aan het einde van mijn verhaal het moeilijkste over, de grote Jihad… Vandaar de laatste woorden van mijn versie: de voorstelling kan beginnen.
Hier past geen muziek bij…
The End Again
“Allahoe Akbar!”
De schreeuw plant zich voort door zijn spieren. Zijn vinger drukt de knop in.
Een flits, een ontploffing die hem tegen de stoelleuning platdrukt, scherven en spijkers spatten rond, eentje rukt zijn oor af, de ander dringt zijn oog binnen en dooft het licht. Aswad voelt geen pijn, het is alsof hij er niet echt bij is.
Zijn hoofd draait weg. Nisa ligt naast hem, kleren gescheurd haar hoofd in een vreemde hoek, haar ogen staren. Uit haar uitpuilende ingewanden stroomt bloed, haar borst is aan stukken gereten door de spijkerbom die ze samen hebben gemaakt.
Zij zal nooit mijn kind baren, gaat het door hem heen. Een vage gedachte van spijt, van een gemiste kans van een generatie die op dit moment eindigt.
Zijn lichaam trilt, loopt leeg in het ritme van zijn wilde hartslag, alsof zijn hart de wereld van hem wil verlossen door het bloed woest naar buiten te pompen. Hij voelt pijn van een been dat er niet meer is.
Om hem heen is het chaos. Mensen schreeuwen en krijsen, wanhoop om leven dat wegvloeit, pijn van het net nog in leven zijn, maar weten wat er komt, gillende doodsangst. Hij ziet vaag een half afgerukte arm, de eigenaresse drukt die huilend tegen haar schouder waar het bloed uitspuit. Ze heeft nog enkele minuten te leven.
Zijn beeld wordt vaag, het gekrijs en geschreeuw van de hel raakt gedempt in een watterige kakafonie van stemmen en huilen. Het lijkt alsof hij boven de chaos zweeft. Alsof iets wil dat hij zijn triomftocht naar het martelaarschap in het Al-Akhirah onderbreekt om zijn daden in ogenschouw te nemen.
Hij ziet het lijden, de mensen die tevergeefs vechten voor hun leven, die hun laatste adem schreeuwen om geliefden die ze nooit weer zullen zien. Hij ziet de wanhoop van de achterblijvers, sommigen zo zwaargekwetst dat ze beter dood hadden kunnen zijn. Overlevenden die zullen getuigen van de kreet die aan dit inferno voorafging. Een kreet die regeringsleiders ertoe aan zal zetten om hun bommenwerpers uit te sturen om de vergelding over zijn soort af te werpen. “Allahoe Akbar”, het begin van het einde voor geloofsgenoten die hij niet eens kent. De zoveelste prikkeling voor bittere haat. Twijfel bloeit op in zijn hart.
“Aswan, kom mee,” het is Nisa’s stem, “het is onze tijd.”
Verrast kijkt hij opzij. Zijn liefde, mooier dan ooit, zoals Allah haar bedoeld had, met stralende ogen in een open gezicht, zonder schroom, zonder zwarte stof die haar moest behoeden voor begeerte. Ze is naakt, puur in al haar vormen, zoals hij haar nog nooit had mogen zien.
“Je moet je bedekken, Nisa, dit hoort niet!”
“In dit land bestaat geen bedekken, alles is helder en open…” ze aarzelt, “ook de waarheid, Aswan.”
Aswan kijkt om zich heen: een hele menigte zielen, allemaal perfect. Sommigen zijn nog met een zilveren draad verbonden aan de bloederige hel beneden, hun gezicht vertrokken in pijn. Totdat de draad knapt en ze vrij zijn en verbaasd voort zweven naar hun bestemming.
Ze zweven voort en komen aan in een sprookjesachtig land. Dit moet het zijn, denkt Aswan blij, Al-Akhirah, Djenna, het loon van hun opoffering, de beloning voor hun martelaarschap. Ze dwalen hand in hand door cederbossen en genieten van sprankelend water in een oase. Een onzichtbare hand leidt hen naar een hutje dat onder de palmen staat. Aswan en Nisa gaan zitten in de schaduw.
Een oude man verschijnt in de deuropening. Beiden houden hun adem in: Nog nooit hebben ze verdriet zo scherp afgetekend gezien op een gezicht. De man gaat tegenover hen zitten. Er komt een vrouw bij, zij heeft dezelfde droefheid in haar ogen als de grijsaard. Ze spreken samen in een enkele stem: “Hoe zijn jullie hier gekomen, geliefde Aswan, beminde Nisa?”
“Als martelaars,” roept Aswan trots. Nisa valt hem bij, “wij hebben talloze ongelovigen mee het graf ingejaagd. Allahoe Akbar!”
De man en de vrouw zwijgen en kijken hen beiden indringend aan. Wederom die ene stem: “Begrijpen jullie wat je hebt gedaan? Wat jullie te weeg hebben gebracht?”
Nisa kijkt ontzet en slaat haar hand voor de mond als ze het beeld ziet dat in haar geest opbloeit: “Nee!” Ze begint te huilen.
Aswan begrijpt het niet: “Wij zijn gestorven voor ons geloof! We hebben ons opgeofferd voor Allah. Alahoe Akbar!”
“Hoe noem jij Allah?” vraagt de stem.
“Genadevol, liefdevol, barmhartig.”
“Ben jij in die geestesgesteldheid hier gekomen?”
Aswan aarzelt. De vraag komt hem vreemd voor. Hij was zo overtuigd in zijn laatste ogenblikken, maar nu knaagt de twijfel.
“Was jij genadevol, liefdevol, en barmhartig en zo aan ons gelijk? Dat is onze enige wil voor jou, dat jij wordt zoals wij.”
Aswan denkt terug aan de hel van zijn laatste ogenblikken, aan zijn gevoel van triomf dat hij ongelovigen had vermoord. Aan de euforie dat hij nu als martelaar het hiernamaals zou beërven.
“Jij hebt de kleine Jihad gevoerd, maar bent de grote Jihad vergeten. Jij noemde Allah groot, maar je hebt ons daarmee juist onmetelijk verkleind.”
Aswan verbleekt en wil op zijn knieën gaan, om genade smeken. Nisa’s snikken is onbedaarlijk.
“Ga nu terug, Aswan. De grote Jihad wacht jou nu. Getuig daarin van ons! Dat is je opdracht.”
Het licht verdwijnt, de zon lost op, Al-Akhirah wordt plotseling weer Aards leven. Pijn vlamt door zijn lichaam. Hij kan zich nauwelijks bewegen door al het verband. Hij opent zijn ogen. Wat ziet het er raar uit, alsof hij…
Een verpleegster haast zich naar buiten. “Hij is aanspreekbaar voor verhoor,” klinkt haar stem. Drie mannen komen binnen… “Mooi, zegt een van hen, “de voorstelling kan beginnen.”