Fantasia La Compagna van Francesco da Milano, gespeeld door Julian Bream
Op mijn Rijtuigie
Op mijn rijtuigie… Helemaal naar Vinkeveen!
Sjors vind het leuk om evergreens naar zijn behoefte om te vormen, dat spelen met muziek is hem altijd bijgebleven. Hij is best trots op zijn eigen rijtuigie, een praktische elektrische fiets. Geen parkeerproblemen, past in het berghok beneden. Een ritje van Amsterdam-Zuid naar Vinkeveen is met dit weer echt vakantie.
Het adres is halverwege de Baambrugse Zuwe, een goed gebouwd optrekje met zo te zien een eigen aanlegsteiger. Een houten zeilboot danst op de korte golfslag in de stijve wind. Sjors is erg blij met zijn trapondersteuning. Hij zet de fiets vast aan het hek en loopt naar de deur. De bel speelt een bekend klassiek thema.
Een man van middelbare leeftijd met een gestileerde buste van Bach op zijn T-shirt doet open: “Hebt u het bordje bij de deur gelezen?”
“Ik ben geen verkoper, noch in goederen, noch in geloof en hou ook geen inzamelingen, behalve dan naar wat informatie. Ik ben op zoek naar de gitarist van deze plaat.”
“Van wie heeft u mijn adres?”
“Van een vriendelijke oude man aan de Van Boetzelaerstraat.”
De man glimlacht: “Ah, Sjako… die ouwe rukker hoorde zo’n beetje bij de inventaris. Ik ben Guido, de erfgenaam van Grachtenpandjes Records. Mag ik de plaat even vasthouden?”
Guido mompelt goedkeurend: “De hoes is in prima staat,” hij haalt de plaat uit de hoes en bestudeert het label, “warempel, een origineel matrijsnummer. Ik had niet gedacht dat die plaat nog geperst was.”
Sjors zet grote ogen op: “Hoezo niet?”
“Deze plaat was het laatste opnameproject van mijn vader. Hij had de mastertapes al naar de moederschijvenmakerij gestuurd. Toen overleed hij opeens, hartaanval, en ik… ja ik zat helemaal stuk en zag daardoor het hele bedrijf niet meer zitten. Ik heb alles uit de Van Boetzelaerstraat weggehaald en de studio geliquideerd, maar deze bestelling heb ik blijkbaar gemist. Ik ben echt verbaasd… Hoe klinkt ie?”
“Voor mij als een droom. Ik heb zelden een mooiere opname gehoord van een klassieke gitaar dan deze.”
“Wonderlijk… Ik heb hem zelf nooit beluisterd. Georges Vandegraat, dat was toen een runner-up. Mijn vader was idolaat van zijn spel. Bent u familie?”
“Van de gitarist?”
“Ja, u lijkt sprekend op hem.”
“K-kan ik me niet voorstellen. Maar ik wil wel proberen om met hem in contact te komen.”
“Loopt u maar even mee. Alles van de platenstudio ligt in de loods aan het water.”
De loods blijkt een chaos van apparatuur en dozen en kasten met erfenissen van de studio. Geluidsbanden, dozen met geperste platen, met of zonder hoes, een halfvergane mengtafel, statieven, microfoons en een wirwar van kabels. De mannen banen zich een weg naar een stalen wandkast.
“Hier liggen de contracten en de gegevens van de muzikanten,” wijst Guido.
De deur zwaait open en een lawine van mappen en ordners valt naar buiten. Het is een hele toer om de contractenmap van het laatste jaar van de studio te vinden, maar na een uurtje zoeken haalt Guido de juiste papieren boven water.
“Georges Vandegraat, geboortejaar 1957, afgestudeerd Amsterdams Conservatorium, wonende aldaar aan de Beethovenstraat 42A twee hoog…”
“Wat zegt u, Beethovenstraat? Van wanneer is die opname?”
“1979. In dat jaar overleed mijn vader.”
Sjors wordt bleek: “Ik ken geen A-nummer op Beethovenstraat 42.”
“Nou ja, het staat hier toch, ik neem niet aan dat het adres vals is. Mijn vader controleerde de contracten punctueel.”
Sjors pakt de elpee weer in: “U hebt me ontzettend geholpen, hartelijk dank!” Met een haastige groet stapt hij op de fiets en rijdt hij weg. Zijn benen trillen.
Dit kan niet. Toen woonde ik daar net drie jaar. Ik had nog niet eens wat met Carola…