Omvrienden
Bourree van Bach, een alternatieve versie door Jethro Tull
“Dus haar man kwam bij jou zijn gerief halen. Hoe is het met Janine afgelopen, dat je er zo van schrok?”
“Van de brug gesprongen toen ze erachter kwam. Niemand ving haar op,” ze zucht, “toen hield ik op om haar te benijden en nijdig op mezelf te zijn. Maar goed, genoeg gepraat, nu is het mijn beurt, ik heb de pet weer even nodig.”
Josias mikt hem terug, Sterre maakt een draai bij het vangen op haar asblonde krullen.
“Ontvrienden is dus je probleem, waardoor je bang bent geworden om nieuwe contacten aan te gaan. Angst voor verlies verijdelt je winst. Daar is een oplossing voor, die we gaan oefenen.”
Ze pakt een kaartje en schrijft daar iets op: “Visualiseer je sociale medium.”
Josias komt overeind: “Wat moet ik nu?”
Ze duwt hem zachtjes terug: “Ontspannen en concentreren.”
Josias sluit zijn ogen en voelt een kartonnen kaartje in zijn hand. Met een half oog open leest hij Vriendschapsverzoek.
“Jij?” zucht hij verbaasd, “is dit verzoek echt?”
“Misschien. Hoort bij de therapie, maar let op, ik ben Facebook niet. Wat ga je nu doen? Visualiseer je droom.”
Josias reikt naar een pen. Geaccepteerd prijkt op het kaartje.
Sterre pakt het kaartje aan: “Nu begint het avontuur. Match or Fail. Visualiseer je droom. Concentreer je op mogelijkheden. Voor het gemak gebruik ik dezelfde punten als Laura deed op haar formuliertje.”
Hij bloost: “Eh, wat zijn je hob…”
“Da’s wel een heel standaard beginzin,” ze diept een gitaar op uit de kast, een arrangement van Killing me Softly overstemt het Gregoriaans. “Dit is er eentje van mij. Kun jij dat ook?”
“Ik, eh… Strumming my pain with her fingers,” neuriet hij mee, “singing my life with her words.”
Met een snelle beweging legt ze de monniken op de achtergrond het zwijgen op. “Heel goed. Ik kan best strelen op een gitaar, maar ik voer ook graag de boventoon. Doe mee! In de kast naast je, hij is al gestemd.”
Een greep van Josias en Bourree van Bach swingt door de kamer. “Gaaaaf!”roept Sterre. Ze diept een dwarsfluit op uit het ladekastje.
Josias verbaast zich. Hetzelfde laatje als die speeltjes van net? Wat een goocheldoos.
Hij krijgt geen tijd voor reflectie, want Sterre’s toon eist zijn begeleiding op, Bach’s solo transformeert naar steun en communicatie. Het swingt er af en al snel gaat het van barok naar bossa en andere vrolijke Latin. Josias zit met gitaar op schoot op de ligbank en wiegt lekker los mee met het ritme, Sterre speelt met de melodie en maakt een heupwiegend dansje: “Veel leuker dan pijpen!” zoemt ze in de fluit.
“Nostalgisch geluidje, net Ian Anderson,” complimenteert Josias, “klinkt avontuurlijk.”
Sterre krabbelt op het vriendschapsverzoekskaartje. “Dat is een match. Nu jij! Als je op een vriendschapsverzoek reageert moet je ook weten wat je zelf prettig vindt. Evenwicht is belangrijk.”
Josias schrijft: Match: Samensnarenspel mogelijk.
Plots komt het laptopscherm op het bureautje tot leven. Een aquarium verschijnt in beeld, planten wuiven en een paar vissen met een heel grote bek staren hem aan. “Avontuurlijke screensaver heb je,” merkt Josias op, “die zien eruit alsof ze overal de tanden in willen zetten. Ze komen me bekend voor. Herhaal ik nu mijn droom?”
Sterre lacht: “Piranha’s achter pantserglas. Doet me ergens aan denken,” ze danst naar de computer, met een paar snelle klikken verschijnt een gepantserde vrouw met golvende haren, “ken je deze ook?”
“Nee maar, Neverwinter Nights! Dat heb ik nachten lang gespeeld. Ik kende het systeem erachter, maar ik was meer een fan van een Europese concurrent.”
“Vertel eens, wie verslaat Dungeons and Dragons volgens jou?”
“Oog des Meesters.”
“De twintigkantige dobbelsteen! De noodlotsworp. Wat leuk, een beetje vintage, dat wel.”
Ze diept een regelboek met kleurige kaft op uit het speeltjes-laatje. De Helden van Avonturia, leest Josias. Een brede glimlach toont zijn herinneringen.
“Heb je hieruit gespeeld?”
“Ja, ik was Dungeon Master en schreef de avonturenscenario’s zelf. Op mijn oude Amigaatje met WordPerfect 4. Mooie tijd.”
“Dat boek is oeroud, zeg. Ben je al zooo bejaard?”
“Ja, eh, nou, ik ben net zo oud als ik me voel.”
“En Amiga, is dat geen Spaans voor vriendin?”
“Ja, eh, mischien bij gebrek aan een levende.”
“Vond je het nooit eenzaam, in je fantasie opgesloten zitten achter een computerscherm?”
“Ja, eigenlijk wel, je moet zo’n spel gewoon met een clubje doen. Interactie, elkaar in de ogen kijken. Vroeger deden we dat. Een computer kan mensen niet vervangen. Maar ja, als het clubje uit elkaar is gevallen, blijft alleen de Artificial Intelligence over.”
Het vriendschapsverzoekskaartje krijgt een krul: “Match: Sociaal bewogen. Nu jij!”
Josias krabbelt: Match: Accepteert mijn eigen spel.
“Schrijven, zei je?”
Hij knikt: “Ik begon met een dagboek.”
Sterre’s ogen schitteren enthousiast: “Een jongen die een dagboek schrijft? Geweldig.”
“Waarover ging het?”
Josias glimlacht verlegen: “Ja, waar schrijft een tienerjongen dagboeken over?”
“Verloren liefde of stille aanbidding,” gokt Sterre, “alhoewel ik denk dat er meer achter zat,” ze lacht, “ik bespeur ook enige wanhoop als een puber-jongen een dagboek gaat schrijven.”
Het vriendschapsverzoekskaartje krijgt een uitroepteken: “Match: Gevoelig en op zoek naar zichzelf. Nu jij!”
Josias krabbelt: Match: Lacht me niet uit als ik iets meisjes-achtigs doe, denkt buiten haar box.
“Hoeveel boekjes heb je vol geschreven?”
“Drie. Ik heb het twee jaar vol gehouden. Toen ik uit huis wegging, was het opeens afgelopen. De waan van de dag.”
“Aha, zelf je studie organiseren, je wasje doen, zorgen dat er eten op tafel komt en je kasboek in de gaten houden? Ben je later nog aan het schrijven gekomen?”
“Jawel, brieven met weemoed en liefdesverdriet, fantasyverhalen en daarna wat korter materiaal.”
“Noem eens een beginzin?”
“Ik zou een dag uit vissen…”
“Dat is een citaat.”
Josias knikt: “Het begin van een knipoog naar mijn muze.”
Een vinkje op de kaart: “Match: Fantasie en improvisatie. Nu jij.”
Josias schrijft: Match: Prettige scherpzinnigheid, weet dat het een citaat is, maar twijfelt desondanks niet aan mijn originaliteit.
“Hoe is het met dat verhaal afgelopen? Gepubliceerd?”
“Eh, nee. Ik heb het ingestuurd, maar ik kreeg de mededeling dat ik eerst maar eens een schrijfcursus bij die uitgeverij moest volgen omdat ik alle fouten had gemaakt van iemand die denkt dat hij kan schrijven.”
“Ai, afwijzing, dat doet zeer. Heb je het bij een ander geprobeerd? Iedere uitgever heeft zijn stokpaardjes.”
“D-dat,” Josias bloost, “durfde ik niet meer.”
“Ach, jammer. Ik weet zeker dat het je gelukt was, het lijkt me een origineel thema. Maar ik begrijp het wel. Als je er nog eens naar kijkt, misschien?”
Josias maakt een notitie: Match: Verwijt me geen gebrek aan assertiviteit, maar gelooft wel in mogelijkheden.
Sterre krabbelt wat figuurtjes op haar formulier, het lijkt alsof ze boter, kaas en eieren aan het spelen is. Josias herinnert zich het krassen van Laura en wordt bleek: “Plussen en minnen?”
Ze glimlacht: “Nee joh, daar kun je toch geen vriendschap mee beginnen? Je ziet elkaar en bent geïnteresseerd, daar begint het mee. Ik ken je nog niet, ik kan moeilijk jouw assets kwantificeren. Ik teken aan waar ik nieuwsgierig naar ben.”
Josias zucht opgelucht en bestudeert het kaartje: “Wat denk je van het klimaat?”
“Je bent me voor, dit was net aan de beurt op het formulier,” lacht Sterre, “wat ik ervan vind? Ik zie wel tekenen, het waait harder, het is warmer, maar ik weet niet of dat allemaal door mensen is veroorzaakt. Weet je wel hoe warm het op Aarde was in het Ordovicium? En hoe koud het was in de Glacialen?”
“Oi, ik zit niet zo in de Paleontologie.”
“De mensen warmen de Aarde niet op. Ze veroorzaken wel een heel ander probleem.”
“Vervuiling en verspilling?”
“We vullen elkaar aan,” knipoogt Sterre en zet weer een kruisje, “met vervuiling beïnvloeden we het milieu en dientengevolge het klimaat. En wat we allemaal weggooien omdat we ieder jaar een nieuw model Smartphone willen hebben, wil je niet weten.”
“Daar moeten we dus echt iets aan doen. Toch maak ik me zorgen over het klimaat, het is zo heet en droog de laatste tijd.”
Sterre stroopt een mouw op: “Ik werd er lekker bruin van, zonder naar de Middellandse Zee te hoeven. Alleen werd de lucht een beetje benauwd door de smog. Vast en zeker stikstof.”
“Ja, die oxiden zijn benauwend. Wat doe je eraan?”
“Minder vliegen en minder verkeer op de weg, dus minder all-inclusives en via Internet bestellen wat je ook in winkels in je buurt kunt kopen.”
“Maar boeren zijn toch veel schadelijker met die ammoniak?”
“Dat ben ik niet met je eens,” stuift Sterre op, “mijn oom doet al jaren aan circulaire landbouw. Als de mensen eens meer groente zouden eten en minder vlees. Die mest stikt van de stikstof.”
“Ha, geen spareribs van een pond meer, da’s vast gezonder. Minder moet dan haast wel, want we hebben met die methode niet genoeg ruimte om op het huidige niveau vleesconsumptie te blijven.”
Sterre maakt weer een aantekening: Match: denkt in oplossingen. Ze legt het formulier weg: “Leuk en aardig, zo’n formulier, maar we gaan met deze gezellige kout een beetje voorbij aan waarom je hier komt.”
“Ach, ik begon dit vriendschapsverzoek net leuk te vinden.”
“Wat zoek je op Social Media?”
“Een aanknopingspunt, aanspraak, vriendschap misschien.”
“Misschien?”
Een moment stilte: “Misschien is zwak uitgedrukt. Dat aanknopingspunt, dat is het. Verbinding.”
“Heb je echte vrienden? Ik bedoel, mensen waar je naartoe kunt en op kunt rekenen?”
Josias zucht: “Ik heb alleen kennissen.”
“Is dat op Social Media veel anders?”
“Hmmm, nee, het is daar hoogstens netwerkverbinding zonder contact te maken.”
“Wat hoopte je dan met Laura?”
“Een vriendschap die in stand blijft.”
Sterre lacht: “Zo maar? Zonder aan onderhoud te doen?”
“Nee, tuurlijk niet, dat is onmogelijk. Wederzijdse aandacht is de basis voor vriendschap.”
“Waar komt je angst vandaan?”
Josias slikt: “Dat is direct, zeg. Ik eh, hoort dat bij de therapie?”
Sterre knikt: “Angst sloopt iedere relatie. Zodra er wantrouwen komt, moet je erbij zijn.”
Een diepe zucht: “Het lijkt wel een herhaling.”
Sterre pakt haar pen: “Beschrijf eens.”