On the Border van het album Year of the Cat door Al Stewart
7 Oktober 2020
Muziek en Dagboeken
Schermloze Avond Elf: Het eerste elftal in de getallenleer van de Hobbits in de Gouw. Startte de queeste van de Ring niet op Bilbo’s Elf en Elfigste verjaardag?
Ik begin de Schermloze Avond met een dutje, ik ben ontzettend gaar van een thuiswerkdag. Het is heel raar, maar de laatste weken word ik vermoeider van thuiswerken dan op kantoor zitten. Die twee halve uurtjes fietsen van en naar kantoor maken een slok op een borrel uit.
Dus zet ik Mysts of Time van Aine Minogue op mijn hoofdtelefoon, zet mijn stoel in de luierstand en dommel direct weg om pas na het einde van de CD een klein uur later wakker te worden. Year of the Cat van Al Stewart is de volgende cd in de playlist, en ik werd wakker met On the Border.
Tijd voor koffie en een boek. Gitaarspelen lukt me vandaag niet, ik ben te moe om me te concentreren op het spel. Op mijn tafeltje ligt Onvoltooide Reis van Yehudi Menuhin, een interessant relaas van een muzikaal leven met allerlei uitstapjes. Ik lees een verhaal over akoestiek en de moderne architectuur van concertzalen die niet altijd in dienst staat van de muziek en verneem iets over de bijzondere rol van de vertolker tussen de componist en de luisteraar. Ik heb het altijd verrassend gevonden dat ik graag naar verschillende vertolkingen van een bepaald klassiek stuk luister, maar veel meer moeite heb met een cover van een popsong. Alsof popmuziek qua sfeer blijft plakken aan de oorspronkelijke vertolkers, terwijl klassieke muziek wat dat betreft flexibeler is.
Het boek is in klein lettertype en Menuhin’s taal is zelfs vertaald soms aan de zware kant. Daarom schakel ik over naar mijn ereader en lees Voor wie ik heb Liefgehad van Marcel Vaarmeijer uit.
Een intrigerend verhaal over de bejaarde Louise (90 jaar) die in een euthanasietraject in een verpleegtehuis zit, zij noemt dat verdwijnen. Op een dag ontvangt ze een bundeltje van haar dagboeken uit de oorlog van een onbekende afzender. Eerst wil zij ze weggooien, maar ze besluit te wachten met verdwijnen en vraagt een verpleger om haar de dagboeken voor te lezen. Dat alles speelt zich af in een zetting met medebewoners die bepaalde typetjes vormen. Eigenlijk net zoiets als in dit verhaal over het verpleegtehuis waar mijn vader bijna 20 jaar doorbracht.
Louise simuleert dementie, maar is goed bij haar verstand. De dagboekfragmenten geven een boeiende levensloop vanaf 1939, het jaar waarin ze op een Joodse jongen verliefd wordt, tot de zestiger jaren waarin ze in de oorlog op zoek gaat naar haar liefde die door de Duitsers is weggevoerd, allerlei avonturen beleeft en hem in de vijftiger jaren weer terugvindt. Ze hebben een tijd een relatie, maar lijken uit elkaar gegroeid, totdat een onverwachte gebeurtenis haar euthanasieverzoek verijdelt.
Leuk om te lezen, humor met een serieuze ondertoon en wrang hilarische situaties in een verpleegtehuis met de nodige intriges. Iets van de sfeer komt me wel bekend voor van de periode van mijn vader: de rapportages, de tehuisdokter, het management, de verplegers die op hun eigen manier warmte en liefde brengen.
Louise is een eigenwijs nummer, soms komt dat iets te overdreven over. Ondertussen worden de verhoudingen, onder meer met haar zoon en haar oorlogsminnaar, scherp getekend.
Het opvoeren van de dagboekfragmenten is een goede vondst om de vaart erin te houden en je door te laten lezen. Uiteindelijk ben je toch benieuwd hoe het afloopt. Daarin ben ik niet alleen, de verpleger die haar voorleest bekruipt hetzelfde gevoel.
Na de laatste pagina blijkt dat de avond behoorlijk is opgeschoten. Bedtijd in de hoop voldoende energie op te doen voor wederom een thuiswerkdag.