Muziek: Ring of Stones van het album Seasons van Magna Carta
25 November 2020
Seizoenen en Homo Sapiens
Schermvrije avond nummer achttien.
Ditmaal valt het me totaal niet moeilijk om de schermen uit te laten. Ik had een drukke dag achter de rug met de hele dag overleg met toeleveranciers. Dat is intensief werk en haalt je daarnaast uit je eet- en drinkritme. Ik was zodoende ’s avonds te moe om in de verleiding te raken een scherm te bekijken.
Eerste onderwerp is het muzikale uurtje in de luie stoel. Ditmaal het album Seasons van Magna Carta, met denkik als meest bekende nummer de Airport Song. Een plaat uit 1970 met nog een stukje romantiek van de flower power. Het langste nummer van het album is een Vier Jaargetijden in popsongs en ballads, waarin de Pelgrim van het Jaar zijn tocht door de seizoenen maakt. Een stukje nostalgie met enkele passages close harmony, lekker om naar te luisteren. De titelsong is in megabytes te groot om op de site te zetten, dus pak ik het nummer Ring of Stones, een poëtisch herfstig tafereel dat prima past op een miezerige dag als vandaag.
Het boek komt van stal. Ditmaal wordt het Sapiens van Yuval Noah Harari. Harari is een historicus en ze zeggen weleens dat iedere historicus een aartspessimist is omdat hij of zij alle tragische herhalingen van de geschiedenis waarneemt.
Onderwerp van het boek is de geschiedenis van de mensheid van het ontstaan van de Homo Sapiens van vroeger tot nu. Een beschrijving van hoe dit mensenras zich over de wereld verspreidde, andere mensenrassen van de aardbodem liet verdwijnen en en passant grote ecologische veranderingen teweegbracht waarbij diersoorten zoals de mammoet door bejaging uitstierven. Een ontwikkeling die ongelukkigerwijs tot op de dag van vandaag doorgaat, getuige de plasticsoep in de Stille Oceaan, de Fracking Fields voor oliewinning in de Verenigde Staten en Canada en nog talloze situaties waarin menselijke activiteiten de wereld vervuilen.
Ja, deze historicus toont zwaar pessimisme, zeker op het gebied van schaalvergroting, van gemeenschappen van onder de honderd mensen in de Steentijd tot de miljoenensteden van nu.
Een interessant concept uit dit boek is de cognitieve revolutie die de mens in staat stelde om imaginaire ordes te bedenken. Bedachte zaken die door een groep als waarheid worden erkend, vaak zonder enig hard bewijs. Zaken als religie en racisme zijn voor een belangrijk deel imaginaire ordes die mensen blijkbaar in een aantal gevallen in staat stellen om elkaars cultuur en leefgebied te verwoesten.
Niet leuk om te lezen, maar het intrigeert me wel. Zeker nu in deze tijd van corona imaginaire ordes opspelen met als goed voorbeeld de mondkapjesplicht. In het begin van dit jaar werd het positieve effect van mondkapjes massaal betwist. Ik onderschrijf dat, iemand de adem benemen is ongezond, net zoals iemand langere tijd zijn eigen afvalstoffen weer te laten inademen. Als het al een middel is, is het erger dan de kwaal.
Op een rare manier is dit tot imaginaire orde geworden waarin zogenaamd op aandringen van het volk zelfs een wettelijke plicht is ontstaan met sancties als je het vertikt om in een uiterst vaag gedefinieerde “publieke ruimte” jezelf met zo’n ding te muilkorven. Een wettelijke plicht om jezelf te vergiftigen met als “argument” dat je daarmee anderen zou beschermen. Een imaginaire “orde” die in feite aangeeft dat jij voor ieder ander de grootste vijand bent en daar via wettelijke sancties steeds op wordt gewezen. Een complottheorie die praktijk is geworden.
Harari’s boek toont jammer genoeg aan, dat dit soort waanzin niet ongewoon is, die destructieve imaginaire ordes. Ik heb het boek nog niet uit, maar soms vraag ik me af of ik wel iets aan dat pessimisme heb. Het ondermijnt je vertrouwen in je directe medemens, iets wat volgens een andere complottheorie nou net is wat de elite wil bereiken: Verdeel en heers. Aan de andere kant ben ik wel historisch geïnteresseerd, dus….
Al met al heb ik vandaag voldoende reden om op tijd naar bed te gaan. Ik kijk nog even door het raam naar buiten. De mist tekent het tafereel uit de achtergrondmuziek van vandaag…
The painted face of evening
shrouds the sleeping day
voices in the twilight, murmur low
The trees that lean toward the sky
shake their weathered bones
and timeless magic lingers here
among the ring of stones.