Schermloze Avonden (2)

Sicilienne van Jose Ferrer, gespeeld door Mark op klassieke gitaar

12 Augustus 2020

Coronaliteiten

Schermloze Avond Nummer Twee. Vandaag werkte ik op kantoor. Dat maakte het begin van deze off-line avond gemakkelijker, mijn thuiscomputer stond toch al niet aan.

Het is een heuglijke dag vandaag, vanaf morgen heb ik vakantie. Ik zei vanmiddag mijn collega’s voor vijf weken vaarwel en fietste vrolijk huiswaarts. Nee, ik heb geen hekel aan mijn werk, hoogstens aan het jagen er omheen. Dat jagen en plannen kan ik in de vakantie een beetje dimmen.

De hittegolf duurt voort, het is in huis weinig koeler dan buiten. Windstilte maakt het bijzonder benauwd, we voelen geen motivatie om te gaan wandelen of fietsen. Omdat het binnen zo warm is, is de schermverleiding beduidend minder dan vorige week. Tijd voor citroenwater en een paar leesboeken.

Ik begin met rustige ontspanning met Ik mag niet Mopperen van Simon Carmiggelt. Ik had weinig van hem gelezen, okee, ik kende de Kronkels van de tv, maar nu ik vaker in de korte verhalen zit, pak ik die Kronkels van tijd tot tijd. Interessant om te vergelijken met andere korte verhalenschrijvers zoals A.L. Snijders.

Ik waardeer Carmiggelt’s beschouwende en licht humoristische toon, waarbij heel soms een dubbele bodem zichtbaar wordt. Het is geen schokliteratuur waarbij je onverwacht op het verkeerde been wordt gezet met een laatste zin waarvan ik denk waar slaat dit nou weer op? Die indruk kreeg ik regelmatig bij het lezen van de verhaaltjes van Heer Snijders, soms zo erg, dat ik de neiging kreeg om het boek dicht te doen. Carmiggelt, dat is ontspannend lezen, als ik gestrest wil worden pak ik de complottheorieën op Facebook wel. Die zijn er genoeg.

Nieuwsgierigheid naar drijfveren van mensen brengt me bij een stukje De Verbinding van Lynne McTaggart over de verbinding versus het individualisme en hoe altruïsme tegenover competitie staat. Het is geen boek dat je in een ruk even uitleest. Ik ben er vorig jaar mee begonnen en pakte het dit jaar weer op omdat dat contrast tussen individualisme en altruïsme sterk speelt in deze coronacrisis.

Het valt niet mee om verbinding te ervaren met >1,5 m afstandsregels, angstige ontwijkingsmanoeuvres en een mondkapje, dus vond ik het interessant om er iets over te lezen. Ze bezigt veel wetenschapstermen, die je zonder specialistische kennis niet direct op waarde kunt schatten. Wat het boek me echt zegt, kan ik misschien pas duiden als ik het uit heb.

Mijn vrouw komt met een goed voorstel na deze drukke week: een Chakrabalans. Ze behandelt dan met pendelen van de energiebanen in mijn lijf met behulp van bergkristallen op de Chakra’s, de knooppunten van die energiebanen. Voordat je opmerkt dat dit New-Age humbug is: Het effect is duidelijk voelbaar, ze ruimt blokkades op en brengt rust in de keet. Ook voor haarzelf. Ze is er echt goed in, zo’n rustpunt op deze avond laat me gemakkelijk alle beeldschermverleidingen vergeten.

Gitaarspelen valt niet mee met de hitte. Met zweetvingers plak ik aan de toets vast en blijf ik op de snaren haken. Dat is vooral lastig met versieringsnootjes. Zodoende krijg ik de Siciliènne uit Pensées Melodiques Op. 38 van Jose Ferrer er niet helemaal lekker uit. Een beetje frustrerend, maar het zweet is niet de enige oorzaak. Ik heb nog weleens last van te veel optimisme over hoelang een stuk blijft hangen als je het ooit hebt ingestudeerd. In de grote lijn blijft een stuk hangen, maar voor sommige details moet ik na een jaar toch even de materie een paar keer bestuderen voordat alles weer op de plek valt. Een (oudere) opname van dit stuk luistert deze aflevering van dit blog op.

Inmiddels is de duisternis gevallen, maar wegens de hitte is het nog te vroeg om naar bed te gaan. De coronacrisis komt weer ter sprake. Tja, het valt niet mee om het er eens niet over te hebben. Dat is een kunst geworden, tegenwoordig.

Aan de ene kant de dreiging van de ziekte en alle angst die dat met zich meebrengt. Die angst is voelbaar in veel contacten, anderen worden behoedzaam en ik word weer behoedzaam om anderen niet in verlegenheid te brengen. Eindresultaat is een ongemakkelijke afstandelijkheid.

Aan de andere kant zijn er complottheorieën en maatregelen die de maatschappij zo langzamerhand in een Big Brother feestje veranderen. Iedereen moet opeens van voor tot achter traceerbaar zijn, want je bent per definitie een potentieel gevaar voor elkaars gezondheid en de volksgezondheid in het algemeen. Dus dien je jezelf aan te melden bij een app die je doen en laten traceert en moet je reserverings- en aanwezigheidsaanvragen invullen met allerlei persoonlijke gegevens om ergens een kopje koffie te mogen drinken.

Ik weet wel dat Google mijn gangen nagaat. Maandelijks krijg ik overzichten van waar ik allemaal geweest ben. Als Google dat weet, weet de overheid dat ook. Dat is tot daaraantoe, ik weet heus wel dat ik als ik het slechte pad op ga, mijn Smartphone thuis moet laten. Maar om nu overal voor alles geregistreerd te moeten worden, gaat mij wat ver.

En dan de voorgenomen strafmaatregelen rond overtreding van regels en het gedoe over mondkapjes, zelfs op je werk. En de verhalen dat werkgevers vaccinaties verplicht moeten stellen. Wat verplicht stellen? Op iets waarvan de werking en de afwezigheid van complicaties nog lang niet is aangetoond? En als je het niet doet? Krijg je dan ontslag zodat je alsnog onder de vlag van de overheid een spuit moet halen voordat je WW krijgt?

Ik word er al benauwd van als ik dat allemaal hoor en krijg de neiging om uit te rekenen wat er met mijn inkomen gebeurt als ik nu op stel en sprong met pensioen ga in plaats van over anderhalf jaar. Tja, weinig kans als we niet op een houtje willen bijten.

Ja, we hebben voor de zekerheid een pakje van die mondkapjes aangeschaft, maar we willen er geen gewoonte van maken. Frisse lucht is mij toch te lief.

Soms lijkt deze crisis inderdaad op een experiment om te zien hoever men met de totalitaire staat kan komen. Ik hoop dat we dat op tijd in de gaten hebben, of dat speelt en vooral wie daar op een zeker niveau achter zitten.

Voordat we helemaal aan het somberen slaan, is het bedtijd. Dekens er af en ventilator aan. Hopen op een goede nachtrust.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven