Schermloze Avonden (20)

Muziek: O Fortuna uit de Carmina Burana, gespeeld door Rick van der Linden en Jack Lancaster op het album Wild Connections

9 December 2020

O Fortuna en Homo Deus

Schermvrije avond twintig: Een klein mijlpaaltje.

Vandaag had ik een dag met veel vocaal contact op het thuiswerk. De batterijen van mijn oortjes waren op gegeven moment zelfs leeg. Het blijft vermoeiend, praten zonder iemand aan te kijken. Ik had een klein rondje fietsen tussen de middag hard nodig, het was weliswaar mistig en koud, maar ik werd er wakker van.

Dat laat de vermoeidheid echter niet verdwijnen. Ik ben Corona-moe. Steeds maar nieuwe maatregelen die je steeds strakker in je huis opsluiten en rechtstreeks contact met vrienden en familie steeds meer verbieden. Aan de ene kant probeer ik echt wel mee te gaan, maar ik merk wel dat ik aan de andere kant steeds obstinater en opstandiger word. Vooral die mondkapjesplicht is mij een doorn in het oog.

😊 Als het in mijn ogen prikt, denk ik dat ik het ding wat te hoog in mijn oren heb geknoopt.

Afgelopen weekend sprak een kassière me knorrig aan op de wijze waarop ik mijn mondkapje droeg en dat ik een boete zou krijgen. Ik werd, achteraf tot mijn schrik, spontaan woedend. Als er geen plastic scherm tussen had gezeten, had ik haar een mep verkocht. Ik was daarom na het betalen maar snel vertrokken.

Ik was achteraf best geschrokken van mijn reactie, ik heb helemaal geen zin aan dat soort discussies en normaal gesproken ben ik de vredelievendheid zelve, soms zelfs iets te veel, zegt mijn vrouw weleens.

Diagnose: Coronamoeheid met verhoogde agressiviteit. Ik ben het compleet zat, al die regels die ze steeds maar strakker aantrekken en -denkend aan Rutte’s “zaaltje” met drankjes en hapjes terwijl de horeca dicht moet- voor velen consistentie missen.

Als je overal om je heen de bek-lapjes op of onder de neus ziet bungelen terwijl ik zichtbaar tegen mijn transparantje adem (en dus niet aan het sproeien ben), is dat soort commentaar van lieden die mij de maat menen te nemen olie op mijn vuur. Ik doe mijn best op mijn manier en het kapje dat ik nu draag is voor mij het maximaal haalbare. Dus beroep ik me op schade aan mijn gezondheid.

Gelukkig kwam Sinterklaas in het vorige weekend ook. Het werd een gezellige avond met ons gezin dat voor die gelegenheid bij elkaar was (aantallen binnen de marges van de noodwet, ik zeg het er maar even bij) en zo was ik dat voorval alweer snel vergeten. Een gevoel van dankbaarheid dat je in ieder geval elkaar weer even ziet en ervaart en met zijn allen geen last hebt van die ziekte was goed voor een stemmingsverbetering.

Tot je… Waarom eigenlijk? Uit nieuwsgierigheid, Fear of Missing Out? De media weer opslaat. Daar lees je dan dat enkele fanatiekelingen van Het Rode Team huisbezoeken ook rond de Kerst het liefst totaal zouden verbieden, iedereen opgesloten in huis en alleen met overheidstoestemming naar buiten om eten te halen. Een verkillende gedachte.

Als er daarnaast een wetenschapper annex filosoof op de voorpagina beweert dat vaccinatie verplicht moet worden gesteld en weigering zware sancties moet kennen zoals 2500 Euro boete en uitsluiting van toegang tot openbare gelegenheden, dan zie ik het spelletje van het Persoonsbewijs uit de Nazi-tijd al opdoemen. Of de Antivaxer Ster, zichtbaar te dragen op de kleding, die de weigeraars stigmatiseert. Als dat zou gebeuren, neig ik steeds meer naar complotdenken. Want is het niet zo, dat zo snel ontwikkelde vaccins niet enig risico op gezondheidsproblemen dragen? Zo wordt vrouwen aangeraden om na coronavaccinering maar even te wachten met zwanger worden. Wat impliceert dat?

Ik zie hier voor mezelf een duidelijke oplossing: Media-quarantaine. Geen krant, geen nieuwssite, geen tv waar zelfs in reclamespotjes stiekem het mondkapje al oprukt. Een maal per dag een krantensite en daarbij zeer selectief lezen.

Die vermoeidheid is voor mij een motivatie om ook op niet-schermloze avonden een prettige routine geworden om na het eten een muziekje te luisteren in de luie stoel en eventueel een dutje te doen.

Ditmaal is dat muziekje Wild Connections van Rick van der Linden en Jack Lancaster. Rick van der Linden, inmiddels overleden, is denk ik algemeen bekend als de toetsenist en arrangeur van bands als Ekseption en Trace, met de poppy en jazzy uitvoeringen van klassieke stukken. Jack Lancaster schreef de nodige stukken voor popbands, waaronder een moderne versie van Peter en de Wolf.

Hoofdrolspeler op deze plaat is de Yamaha GX-1 Sytnthesizer, een beest van een keyboard met drie manualen en een pedaal, bijna een kerkorgel. Allemaal analoge synthesizertechniek, dus je moet aan heel wat knoppen draaien. Daarnaast speelt Jack Lancaster een Lyricon, een blaas-synthesizer.

Demonstratiemuziek bij dit blog is het nummer O Fortuna uit de Carmina Burana van Carl Orff. Ik herinner me de teksten van deze Carmina nog van mijn gymnasiumtijd, er stonden er een stelletje in het lesboek Latijn ter vertaling. De leraar Latijn kon ze nog zingen ook! O Fortuna bezingt de grillen van het noodlot en is een prima achtergrond voor de ietwat duistere synthesizerklanken.

Die duistere klank zet zich voort in mijn leesvoer. Ik heb Sapiens van Hariri uit. Het boek eindigde met een toekomstverwachting die niet zo vrolijk was, een genetisch gemodificeerde ontevreden mens die zelfs aan onsterfelijkheid nog niet genoeg zou hebben. Een mens die helemaal geregeerd wordt door geluksstofjes in zijn brein, desnoods kunstmatig toegediend als het geluk niet wil komen.

In de hoop op een betere afloop ging ik maar verder met zijn verhaal over dit streven, Homo Deus, wat vertaalt als de mens als God. Hij beschrijft een opmerkelijke trend waarin iets dat begint als iets positiefs, iets genezends, al snel wordt vermarkt tot iets dat behoeften kweekt en slechts voor uitverkorenenen, de zeer rijken, betaalbaar is.

Dat is inderdaad het geval bij een aantal geneesmiddelen die om wat voor reden dan ook zoveel moeten kosten dat de gewone man al dood is voordat hij dat in een heel leven gewoon werken bij elkaar heeft verdiend. Ik vraag me dan af wat de zin is van zo’n geneesmiddel.

Tja, ze zeggen weleens dat je van gewoon werken niet rijk wordt… Dan ben ik wel benieuwd waar de eigenaren van dat rijtje protserige paleisjes aan het begin van Hengelo hun geld vandaan hebben. Aan een detail zie je dat ook zij een zeker geldgebrek hebben: De kavels zijn zo klein, dat de dakgoten van die villa’s elkaar praktisch raken. Ik zou er zelf een behoorlijk perceeltje omheen hebben gekocht om geen last te hebben van buren. Nu hebben ze vrijstaande rijtjeshuizen van meer dan een miljoen.

Kortom, je moet de toekomstverwachtingen van Hariri niet te lang achter elkaar lezen.

Een paar handelingen op de e-reader brengen me in De Kwade Knecht met de middeleeuwse Broeder Cadfael in de hoofdrol. Daarin blijkt een elegante aimabele edelman uit op iets heel anders dan de hand van de jonkvrouw. Hij lokt haar met een zoet lijntje mee, sluit haar op en probeert haar een politiek brandbare schat te ontfutselen. Zij slaagt erin om haar poot stijf te houden (dat levert wat brandwonden op) en het kasteel in de fik te steken met schurk en al. Uiteraard wordt zij uit het vuur gered door een dappere jongeman die haar wel ziet zitten. Eind Goed, Al goed. Op naar het volgende deel: De Eenzame Bruid.

Met dit laatste boek doe ik om kwart over elf het licht uit, waardoor er een eind komt aan deze schermloze avond.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven