Muziek: Saying Goodbye van het album Life in Stereo van Ryan Farish
16 December 2020
Synthesizers en Toekomst
Schermloze Avond 21. Het engelen nummer. Numerologisch symboliseert het getal de samenleving, dualiteit, charisma en communicatie.
Dualiteit, inderdaad. We zitten de donkere dagen voor en na Kerstmis in een lockdown zonder duidelijk uitzicht op het effect hiervan. Sociaal verkeer is voor mijn gevoel praktisch verboden. Het voelt inderdaad als opsluiten. Dat merkte ik deze week, ik ben moe, futloos en heb een slechte concentratie. Dan valt thuiswerken niet mee.
Het gebruikelijke kerstritueel met de collega’s is afgevlakt tot kerstpakketje halen en wegwezen. Geen samenscholingen en direct weer vertrekken. Het was onthutsend, we moesten de doos afhalen bij een loketje buiten en iedereen moest een mondkapje op. Ik herkende mijn eigen baas niet eens, de combinatie kerstmuts en mondkapje maakte hem en zijn managementcollega’s praktisch onherkenbaar.
Goed, een Schermloze Avond dus. Geen verleiding om toch nog nieuwssites en Facebook af te struinen. Van Facebook word ik trouwens steeds vermoeider, de polarisatie druipt er af. Vooral de maandagavond van de lockdown werd er enorm over en weer gescholden en leek het land weer verdeeld in schapen en wappies. Aan de ene kant kreeg ik de neiging om er vol en fel in te gaan, aan de andere kant was ik er dichtbij om van Facebook weg te gaan. Het laatste bleek het beste voor mijn bloeddruk, laat ze maar lullen.
Zoals gebruikelijk begin ik met een dutje met muziek. Ik was deze keer in de stemming voor een beetje Techno, Life in Stereo van Ryan Farish. Wees gerust, het rustigste nummer van deze cd, Saying Goodbye, is de achtergrondmuziek bij dit blog. Ik val overigens net zo gemakkelijk in slaap als bij rustiger muziek. Blijkbaar ben ik aardig moe.
Door de synthesizerklanken moet ik denken aan mijn Life in Mono als tiener. Ik had een mono platenspelertje met ingebouwde buizenversterker waarop ik mijn eerste singeltjes en elpees draaide. Op gegeven moment ontdekte ik dat het opneemelement stereo was. Met een paar kristaloortelefoontjes hoorde ik voor het eerst het stereo-effect. Een geweldige ervaring en de aanzet tot het bouwen van een stereoversterkertje.
In mijn tienerjaren had ik niet echt een mainstream muzieksmaak. Ik was gek op sympho en vond synthesizermuziek erg interessant. Dat was de tijd van de Electro-pioniers als Klaus Schulze en Tangerine Dream en niet te vergeten Walter Carlos van de Switched on Bach serie. Als je een synthesizer wilde bedienen, moest je heel goed zijn in draadjes knopen en ook iets van signaalverwerking weten. Zo’n synthesizer leek een beetje op de analoge computer waarmee ik op de hts wat regeltechnische dingetjes moest simuleren.
Ik probeerde zelf ook zo’n ding te bouwen met toongeneratoren en filtertjes, maar dat lukte niet best. Een los klavier was ook niet te betalen. Daarom maakte ik een plankje met contactplaatjes en klemde ik wat koper op mijn vingertoppen. Het zag er blits uit, maar contact maken deed het maar zozo, met als resultaat rauwe klanken waarvoor je eerst muziek moest schrijven voordat het überhaupt klonk.
Tja, als je ziet wat er nu allemaal kan met die elektronische muziekinstrumenten, dan zag het er in de zeventiger jaren toch wel karig uit. Maar ook nu geldt wat toen waar was: Je moet eerst kunnen spelen voordat je alle effecten maximaal kunt benutten en er echt muziek van kunt maken.
Tijd om mijn vingers te laten werken op de gitaar. Ik blader door wat stukken uit de boekjes die ik van Sinterklaas gekregen heb. Popsongs 4 van Cees Hartog is altijd leuk om te doen, alhoewel Music van John Miles niet geschikt is als gitaararrangement, het origineel is daar veel te symfonisch voor. De stukken van Jan Depreter zijn een aardige uitdaging. Met enige moeite worstel ik me tergend langzaam door Le Petit Prince heen. Ja, rust zal me redden, ik krijg wel de indruk dat het me op den duur gaat lukken.
Mijn e-book is weer opgeladen, tijd om verder te gaan met Homo Deus van Yuval Noah Harari. Het leest lekker weg, maar vrolijk word ik er nog steeds niet van, zeker als hij het heeft over de wedloop tussen technologische vooruitgang en het milieu en tussen mensen die het kunnen volgen en degenen die het niet meer bijbenen, dat alles aangejaagd door de dogma’s van de humanistische religie. Tja, zo lang we geen Sterrenschip Enterprise hebben, zullen we het toch echt met deze wereld moeten doen.
Er staan wat controversionele thema’s in het boek. De mens zou bijvoorbeeld geen ziel hebben en een geest hebben die is opgebouwd uit algoritmen die in bepaalde situaties worden aangeroepen. Dat klinkt niet erg gevoelig, zeker als je nagaat dat ontwerpers van kunstmatige intelligentie het heel interessant zouden vinden om die menselijke algoritmen na te maken in machines. Dat maakt mij persoonlijk huiverig. Dat er mensen zijn die dat soort plannen bedenken als bijvoorbeeld The Great Reset met een volledige controle over de economie en het bestaan van miljarden untermenschen die voor een deel door elektronica worden aangestuurd door een kleine elite. Want daar gaat het volgens Harari naartoe. Zou hij vriendjes zijn met Schwab?
Ik moet hierbij haast denken aan een songtekst uit Brain Salad Surgery van Emerson, Lake and Palmer uit de vorige eeuw met daarin in Karn Evil 9 Part 3 een dialoog tussen mens en computer:
I am all there is…
Negative! Primitive! Limited! I let you live!
But I gave you life…
What else could you do?
To do what was right…
I’m perfect! Are you?
Gaat het zo aflopen? dacht ik toen al…
Hoe dan ook, interessant om te lezen, ik ben net bij het derde deel van het boek, maar ik ben niet per definitie blij met de vooruitzichten die Harari presenteert. Het maakt me wel waakzaam. Een omgebouwde Corona-app om mijn gezondheidsdata over te seinen naar de toegangspoortjes van het station? Wat kan iemand anders daar nog mee doen? Een wereldwijd vaccinatiepaspoort dat als een chip in mijn kont zit en slechts door ingewijden geprogrammeerd mag worden? Wat voor beperkingen gaat me dat opleveren? Technisch kan het allemaal…
We moeten scherp blijven, Corona of niet.
Het is inmiddels al zo laat geworden, dat ik aan Cadfael’s middeleeuwen niet meer toe kom. Morgen maar!