Schermloze Avonden (24)

Nocturne Nr. 9 van John Field, op piano gespeeld door Pietro Spada

6 Januari 2021

Iris, Nocturnes en Mensen die deugen

Schermloze Avond Nummer 24. Vandaag arriveren de Wijzen uit het Oosten met een welgemeend Alles wat Wenselijk is.

Vanmorgen hebben we onze gisteren gestorven Kater Bo naar het dierencrematorium gebracht. Netjes opgebaard met de tekeningen die Erna en Iris gisteren hebben gemaakt.

Gisteren was het de oppasdag van kleindochter Iris (7 jr). We hadden al overlegd met onze dochter of we het haar moesten vertellen, Kater Bo woonde immers nog bij hun toen zij een baby was en ze vond het heerlijk om Bo eten te geven en te knuffelen als ze bij ons was. Toen ze bij ons binnenkwam was echter het eerste wat zij vroeg: “Waar is Bo?” Normaal gesproken vraagt ze dat niet. Toen hebben we het haar verteld.

Ze wilde Bo graag nog zien. Ze vond het aan de ene kant eng, aan de andere kant wilde ze op haar manier afscheid nemen, ook al moest ze huilen. Ze heeft daarna samen met Erna hartjes geknipt en er een tekst op geschreven:

Live bo ik vint het jamer dat je dood bent kus iris.

We hebben een opbaarplekje gemaakt in Erna’s werkkamer. En zo leverde ze een ontroerende bijdrage aan Kater Bo’s uitvaart.

Het is niet raar dat ik vandaag nog regelmatig met een brok in de keel rondloop, dat had ik met onze vorige katten (Kimmie, Snoes en Dexter) ook. Je hebt een band met een huisdier die duidelijk wordt als het er niet meer is. Nu komen we allerlei dingen tegen die opeens niet meer nodig zijn. De voorraad kattenvoer hebben we al aan de buurvrouw gedoneerd, zij heeft twee katten.

De schermloze avond begint netjes op tijd met muziek in de luie stoel. Ditmaal muziek van de Ierse componist John Field (1782 – 1837). Volgens de annalen der muziek was hij de bedenken van de Nocturne, een vorm die door Chopin en componisten na hem tot wasdom is gebracht. Het is grappig om zijn levensloop te lezen, die behoorlijk wat trekjes van de Romantiek in zich draagt. Hij kreeg les van onder meer Muzio Clementi (ja, degene van de sonatines van de pianoles) en fungeerde als demonstratiepianist voor de piano’s uit Clementi’s winkel. Daarna trok hij naar Rusland waar hij zowel bekend als verguisd raakte en uiteindelijk in Moskou overleed.

Het is Driekoningen, van oudsher de dag waarop de kerstboom uit de huiskamer verdwijnt. Met enige weemoed, dat wel. Erna stopt onze jarenlange kerstversieringshistorie voorzichtig in de doos, de bewoners van de kerststallen gaan weer op reces. Het is raar, dit jaar vraag ik me voor het eerst af hoe onze volgende kerst er uit gaat zien. Ik zet het pessimisme maar opzij met de gedachte: Tot December, jongs!

Tijd voor de gitaar. Ik probeer iets op te nemen, maar dat lukt niet. Ik heb mijn hoofd er niet naar staan, wat veroorzaakt dat ik erg kritisch ben op het resultaat. Tja, dan is het ook niet gauw goed. Misschien dat ik er beter over denk als ik de opnames terugluister. Le Petit Prince van Jan Depreter en een paar stukjes van Thierry Tisserand staan op de lessenaar. Vooral het eerste stuk is uitdagend werk. Bij de Tisserand stukjes moet ik nog steeds wennen aan de notatie, waarbij je twee achtsten als triolen moet spelen voor de swing. Het duurt even voor je de slag te pakken hebt.

Leestijd. Na drie boeken van Yuval Noah Harari heb ik dringend behoefte aan iets positievers, zeker in deze crisistijd, want Harari’s verhaal lijkt die stemming in mineur alleen maar aan te wakkeren. Dat wordt De Meeste Mensen Deugen van Rutger Bregman. Een interessant verhaal over een mensbeeld dat me uit mijn jeugd vrij bekend voor komt (geneigd tot alle kwaad, niet bekwaam tot enig goed). Het is verfrissend om te lezen dat mensen inderdaad kunnen deugen en wat voor invloed vooroordelen hebben. Ik werd me bij het verhaal daarover zeker van bewust. Inderdaad, het boek vormt een mooi tegenwicht op Harari’s somberheid.

Een wijze les uit dit boek ga ik overnemen: Mijd het nieuws, zowel “officieel” als op social media en als je leest, stel je oordeel uit tot je ook de zoutpot gevonden hebt. Zeker dit jaar heb ik gemerkt hoe het nieuws zich concentreert op het negatieve en rampzalige en je subtiel in de dip probeert te drukken. Vroeger verlangden we al naar een krant met goed nieuws, dit jaar werd het helemaal erg met de dagelijkse crisis-scorebordjes en de aanduiding “slechtste jongetje uit de klas” van de diverse regio’s in Nederland. Het is raar maar waar, het was ook erg lastig om ze links te laten liggen. Alsof je onwillekeurig naar ellende van anderen zoekt om je eigen situatie te relativeren.

Nieuwsrantsoen is gezond, overal bij blijven en je daardoor zorgen maken is dat niet. Ik heb nu al de neiging om berichtjes met honderden reacties op Facebook links te laten liggen, die zijn toch meestal een weergave van de oorlog tussen wappies en schaapjes. Misschien moet ik eens een rubriek Nieuwsloze Dagen gaan starten. Dan pas merk je hoe “bijblijven” op een negatieve wijze in je bestaan is geslopen, denk ik.

In bed lees ik De Meeste Mensen Deugen helemaal uit. Het helpt me niet bij het in slaap vallen, mijn onrust rekt het een uur of twee, wietdruppeltjes en meditatie ten spijt.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven