Muziek: Passeio no Rio van Gerald Garcia op klassieke gitaar
Groot Driene 15-6
Dag Drie start op het grasveldje bij de Isaac Da Costastraat in Groot Driene. Een menigte kinderen in kleurige hesjes en t-shirts wacht samen met hun begeleiders op het startsignaal. Nee, er wordt niet geschoten. Het is geweldig weer, dus deze keer verschijn ik in shorts.
In Groot Driene herinneren de straatnamen me aan de literatuurlijst van de middelbare school, en aan de pogingen van onze leraar Nederlands om ons te enthousiasmeren voor onze nationale literatuur. Niet dat ik ooit iets van de negentiende eeuwse Da Costa heb gelezen, maar elders in de buurt prijken de straatnamen van Marsman, Kloos, Brederode, Perk en Elsschot, die ken ik wel degelijk.
Buurtschap Driene is me wel bekend, ik heb een aantal jaar op Drienerlo gewoond, de campus van de Universiteit Twente. Van daaruit maakte ik regelmatig wandelingen in de omgeving. De landelijke omgeving met een mengsel van bos, landerijen met houtwallen en wat kapitale villa’s op zijn tijd is heerlijk om het hoofd leeg te maken.
De buurtschap is behoorlijk oud, in de tiende eeuw staat het al vermeld als Thrinon, in de dertiende eeuw stond het te boek als Drine. Allemaal kerkelijke archieven, een tijd dat veel van het Twentse land “eigendom” was van de bisschop van Utrecht.
Eerst moeten we de buurt door. Dat is kruipdoor-sluipdoor, we moeten zelfs een gangetje door van een meter breed. Aan het eind daarvan staat een gniffelend bejaard echtpaar met een tuinsproeier in de aanslag. De kinderen joelen van de pret. Zouden die mensen het organisatiecomité hebben omgekocht?
Dan komen we wat mij betreft op bekend terrein. Drieneresweg, Drienerschoolweg, Nieuwe Grensweg, Haverrietweg, Drienermarkeweg en Drienerwoldeweg. De omgeving van mijn studentenwandelingetjes en uitstapjes naar het winkelcentrum in Groot Driene.
Veel sneller dan verwacht duikt de rustplek op. Later blijkt dat we dan nog maar anderhalve kilometer gelopen hebben. Een duidelijk psychologisch nadeel als je verwacht dat je dan al halverwege bent.
Het is een prettige wandeling door een gebied waar je van de stad al heel snel niets meer ziet. Lopen gaat iets zwaarder door de grind- en zandpaden, maar daar had ik wandelschoenen voor aangetrokken. De kinderen houden de sfeer erin, ze delen onderling snoep uit en dollen en zingen met elkaar. Een stel paarden in de wei bekijkt het tafereel verbaasd en verderop komen koeien nieuwsgierig bij de weg staan.
Kleindochter Iris maakt onbedoeld kennis met brandnetel. Ai, dat prikt en jeukt! Gelukkig groeit er ook weegbree naast het pad. Een paar blaadjes uitwrijven op de juiste plek helpt vrij snel.
Tegen dat we Hengelo bereiken, loopt de groep van Basisschool Het Eimink op ons in. Ja, mijn dochters hebben vroeger op deze school gezeten, toen die nog wat kleinschaliger was. Alleen jammer dat een van de kinderen een schetterende Bluetooth speaker om de hals had hangen. Ik hoor in de vrije natuur toch liever natuurlijk liedjes zingen in plaats van de tecno-disco dreun.
Ik voel ondertussen mijn benen behoorlijk. De route van vandaag blijkt toch een kilometertje langer te zijn en het rustpunt is wel heel lang geleden. Kleindochter Iris loopt gewoon door en vermaakt zich met een paar vriendinnetjes met de dierenketting: Een noemt een dierennaam, de volgende moet een dier noemen waarvan de naam met de laatste letter begint. Ze zijn er goed in.
Bij de finish blijkt de opblaaspoort te zijn bezweken aan lekkage. Ik zag bij vertrek ook al dat ze aan het “bandenplakken” waren geweest. Morgen de laatste etappe.
Wederom helpt het fietstochtje om de loopspieren te ontspannen. Het gaat de goede kant op met opa’s stijvigheid.