Muziek: Walking Distance van Keith Emerson
Centrum 16-6
De laatste dag alweer. Ditmaal wandelen we niet in het buitengebied, maar in de bebouwde kom. Vandaag vertrekken we als laatsten voor de vijf kilometer. Gevolg is dat we hier en daar de nodige opstoppingen tegenkomen. In de stad heb je nu eenmaal minder ruimte voor een kolonne voetgangers.
Vandaag was het aandeel vaders bij de begeleiders relatief hoog. Ja, zo’n feestelijke intocht, dat heeft natuurlijk wat. Vader Paul loopt met kleindochter Iris mee, mijn dochter en mijn vrouw staan klaar voor het welkom aan het einde van de rit.
Via Willemstraat en Emmaweg gaat het naar de Lansink Esweg. Op een tweetal punten zijn verkeersregelaars actief. Voor veilig oversteken moeten we even wachten, waardoor het lopen pas bij de brandweerkazerne recht op gang komt.
De Lansink Es is genoemd naar de oude boerderij Het Lansink. De gebroeders Stork kochten de grond van deze boerderij in het begin van de twintigste eeuw om er Het Tuindorp Het Lansink te bouwen, woningen voor alle geledingen van de fabrieksbevolking binnen het bedrijf van Stork, Dikkers en de NKS: arbeiders, bazen, ingenieurs, klerken, allemaal konden ze in Tuindorp wonen.
Een groot deel van de tocht van vandaag gaat door dit Tuindorp Het Lansink. We woonden er vroeger zelf in de buurt en het was heel leuk om daar te wandelen en de grote verscheidenheid in woningen te bekijken. Tegenwoordig is Het Tuindorp beschermd dorpsgezicht, dus voor verbouwingen krijg je niet zomaar toestemming. Waar de lui dus airco’s, zonnepanelen en warmtepompen kwijt moeten, is een duidelijke puzzel.
De pauzestands staan ditmaal bij de Tuindorpvijver. Deze vijver ontstond door de zandafgravingen ten behoeve van de bouw van Tuindorp Het Lansink. Er werd al snel een openluchtzwembad gevestigd, dat tot op de dag van vandaag nog in gebruik is. Dat kunnen we duidelijk zien vanaf de oever.
Omdat we als laatsten vertrokken waren, moeten we even wachten tot we verder mogen. Geen probleem voor Iris en de andere kinderen, die knabbelen een lekker zakje chips.
Voort gaat de tocht door een oude wijk rond de Boekelose Weg. Daarna steken we door naar Hart van Zuid. Vroeger stonden hier de industriecomplexen van Stork en Dikkers. Veel daarvan is gesloopt, de grond is gesaneerd en wordt nu bebouwd met eigentijdse woningbouw met grotendeels laagbouw. Van het gas af, energieneutraal en dat soort zaken. Een deel is nog in aanbouw, de discussies rond ideeën van een projectontwikkelaar om er hoogbouw tussen te proppen worden met argwaan bekeken.
Ja, eerlijk is eerlijk, de bouw gaat in Hengelo steeds meer de hoogte in, wat hier en daar aanleiding geeft tot een ronduit rommelige skyline en onverwachte schaduweffecten. Dat is lastig als je het dak net vol zonnepanelen hebt geplaatst. Persoonlijk vind ik Hengelo niet zo geschikt voor hoogbouwclusters. Toen ik naar Twente verhuisde in 1976, was het dorpse karakter toch wat prominenter. Ja, je had de Hengelose Es met drie hoge flats. Maar die lag aan de rand.
We passeren de opvallende warmtecentrale, de kern van het Hengelose warmtenet. De zwarte schoorsteen wijst als een dreigende vinger ten hemel. Sommigen verbinden dat aan de organisatorische en financiële problemen die deze onderneming al jaren met zich meebrengt, mede door onzekerheid rond restwarmteleveranciers. Tja, het valt ook niet mee als de Akzo, de beoogde restwarmteleverancier, opeens vertrekt om aandeelhouders te plezieren.
Het gebouw is heel anders dan de warmtecentrale in Enschede die meer op een moskee in Delfts Blauw lijkt. Wel, het ziet er wel industrieel uit. Dat geldt ook voor de ietwat vervallen panden die aan het gebouw grenzen. Zouden die nog een revival krijgen?
We passeren het Industrieplein en lopen onder het viaduct door. De tunnel nodigt uit tot een enorm en zelfs oorverdovend geschreeuw. Het doet letterlijk zeer aan mijn oren.
Op het stationsplein wachten de gladiolen. We zijn niet dood, dus we nemen er eentje in ontvangst. We zijn toe aan de intocht, een drumband schuift aan. En daar komt het welkom van de families, bloemen en applaus.
We lopen door de finish. Kleindochter Iris krijgt haar medaille. De Vierdaagse zit erop.
Opa is door het slenteren nu wel weer wat stijver…