Muziek: Iduna van Faun
Leyla
“De duistere heeft mijn gezin uitgemoord”, sist Leyla, “daar heb ik maar één antwoord op!”
Een wilde schittering in haar ogen vertelt, onmerkbaar voor de waarnemer, dat dit niet haar voornaamste argument is voor actie. Haar hartstocht naar kennis van het Al is groot, daarvoor doorzocht zij zowel licht als schaduw en was zij bereid tot moreel niet verantwoorde offers. De gedachte daaraan kwelt haar. Haar gezicht vertrekt in pijn, maar niemand begrijpt de achtergrond.
***
Leyla worstelt zich naar beneden in de eonenoude doorgang van het gangencomplex dat ze niet ver buiten haar dorp had gevonden. Ze tikt klimhaken in de muren en klautert meter voor meter richting haar doel, de geheimzinnige metalen deur die ze al eerder had ontwaard. De glans van de versieringen werkt op haar als glittertjes op een ekster.
Therlan, het wijze hoofd van haar dorp had zijn hoofd geschud en had haar gewaarschuwd. “Jouw hartstocht brengt je nog eens in je graf, met ons allemaal erbij! De grotten van Kathgarr zijn vervloekt! Waarom wil je ze tot op de bodem onderzoeken? Laat de schaduwen toch de schaduwen! Zij zullen opstaan als je ze wakker maakt, en ons licht verduisteren!”
Leyla had gezwegen. Ze kent haar motieven. Kennis van de hoogste hemelen tot de diepste holten der aarde. Die streeft ze na. Het is een harstocht die verder gaat dan de diepste geheimen van haar vrouwelijkheid. Daarvoor verlaat ze regelmatig haar echtgenoot en kinderen, omdat zij die drang van haar niet kunnen bevredigen.
Ze bereikt de deur. Het metaal straalt kwaadaardigheid uit, maar doet nog veel meer. Haar hartstocht brandt op het vuur van de extase. Achter deze deur ligt de ultieme kennis! Met bevende vingers bewerkt ze het slot. Haar hart juicht, het geeft mee!
Een zuigende zwartheid trekt aan haar geest, als wil een kwade macht haar ziel uit haar hersens zuigen. Ze bereikt een graad van ultieme kennis… ANGST!
***
Haar gedachten verspringen…
***
Het brandt overal. Ze ruikt de geuren. Verbrand hout, verbrand vlees. Onder kreten van angst glijden de schaduwen over de overlevenden heen, waardoor ze in martelende angst sterven zonder dat hun ziel rust kan bereiken.
Met een wilde blik kijkt ze om zich heen. Haar man… groteske houding, doodsangst op zijn gelaat gekerfd, verstijfd in de dood. Een wilde woede overvalt haar over het verlies van haar geliefde, maar haar angst is onoverwinnelijk. Haar kinderen… hun laatste kreten hadden diepe groeven in haar ziel achtergelaten, wonden waarvoor haar lichaam geen genezing weet. Maar haar angst is sterker.
Ze vlucht door het brandende dorp. Bij het dorpshuis hoort ze een zacht kreunen. Therlan! Hij slaat zijn ogen op… “Leyla!” het is niet meer dan een zucht, “ik had je gewaarschuwd. Kennis kan ook kwaad brengen. Je hebt de Schaduwen van Kathgarr gewekt! Je hebt ons aan jouw passie opgeofferd. Je bent vervloekt als dit offer tevergeefs is. Dat zal nu jouw levenswerk worden. Vergaar voldoende kennis en versla Chaos, de meester van Kathgarr!”
Ze vlucht verder en zo raakt ze in de Kerkers van Chaos verzeild… Om steeds te merken dat haar harstocht naar kennis haar doel verijdelt. Dat is haar gevangenis, de lijst van het schilderij.