Muziek: Wilde Rose van Faun
Macht
Het oranje zonlicht doet Leyla zeer aan de ogen. Ze is zodanig gewend geraakt aan de schaduwen van de Kerkers van Chaos, de schaduwen waarvan ze houdt, dat het daglicht haar ogen martelt. Ze tast naar haar klimtouw, dat geruststellend om haar schouder gerold ligt.
Ze voelt aan de muur, die in feite geen gevoel biedt. Ze weet hoe steen voelt, ze kan de hartslag van de aarde er haast in voelen. Maar deze muur is anders. Volkomen doorzichtig en ogenschijnlijk niet bestaand, maar tegelijkertijd een ondoordringbare barrière. Onbreekbaarder dan de hardste steen.
Ze werpt haar klimtouw met kleine enterhaak omhoog in de hoop de top van de muur te bereiken. Tot haar stomme verbazing haakt het metaal vast en kan ze het touw straktrekken. De haak lijkt in de lucht te zweven, maar biedt op wonderlijke wijze voldoende houvast.
Kan ik er hier overheen? vraagt ze zich af.
Ze kijkt vooruit. Ver voor haar worstelt Sonja met de onzichtbare blokkade. Leyla roept haar, maar er komt geen antwoord. Het geluid van haar stem vervliegt op de wind. Ze staat in tweestrijd. Als ze achter Sonja aangaat, is ze misschien haar houvast kwijt. Stel dat ze de uitweg gevonden heeft!
Even proberen, sust ze haar bange voorgevoelens, ik haal Sonja zo wel in. Het duurt maar even!
Diep in haar hart weet ze dat ze altijd zo reageert als ze moet kiezen tussen het verkrijgen van kennis enerzijds en een sociale noodzaak anderzijds, zelfs al brengt ze daardoor anderen in gevaar. Zij moet hoe dan ook weten wat er zich achter die muur bevindt, en haar kans lag er.
Ze grijpt het touw en klautert naar boven. Het klimmen kost haar nauwelijks inspanning. Daarom spert ze haar ogen wijd open van verbazing op het moment dat ze het punt bereikt waarop haar enterhaak in de overigens onzichtbare materie zit geslagen.
Ze staat ogenschijnlijk vliegend boven de wolken. Het oranje zonlicht brandt fel en genadeloos. Beneden haar is de grond versluierd door de slierten waterdamp. Het gras en de ver verwijderde bossen zijn uit het gezicht verdwenen, van Sonja ziet ze geen spoor. Hoog en grimmig verheffen zich de bergkammen die ze beneden in de verte hadden gezien.
Allemachtig! denkt ze volkomen verrast, ik wist niet dat mijn touw zo lang was!
Ze stampt met haar voet. De materie is hard, ook al drijven diep onder haar de wolken gewoon onder haar door. De situatie is te ongewoon, een kille angst knaagt aan haar hartstocht tot weten, zoals de opkomende vloed een ogenschijnlijk onverzettelijk zandkasteel aantast. Ze blijft doodstil staan en kijkt om zich heen. In de verte ziet ze een opening in de rotswand van de bergkam. Een schittering geeft aan dat zich daar iets bevindt.
Ze zou weer naar beneden kunnen klimmen. Ze kijkt naar onderen en schat de lengte van haar touw. Er is weinig kans dat ze net zo beneden zou kunnenkomen als ze naar boven was geklommen. Er zit niets anders op dan de transparante muur af te tasten en te hopen dat ze niet op een geïsoleerd topje staat.
Ze gebruikt haar touw met enterhaak om te zien of de “grond” voor haar hard is. Al snel stelt ze de grenzen vast, de muur is krap anderhalve meter breed en daarbuiten een peilloze diepte die groter is dan haar touw aan lengte heeft. Van tijd tot tijd maken windstoten het lopen een hachelijke onderneming. Als het te hard waait, kruipt ze vooruit, blij dat haar leren broek sterk genoeg is om haar rauwe knieën nog enigszins te beschermen.
Op die manier sluipt en kruipt ze voorwaarts in de richting van de bergkam, onder het brandende bleekoranje zonlicht dat ze steeds meer gaat haten. Haar wil om te overleven blijkt een sterke drijfveer die zelfs nog verder wordt aangewakkerd door haar nieuwsgierigheid. De anderen van het gezelschap zijn totaal uit haar gedachten verdwenen.
De bergen komen steeds dichterbij. Tot haar grote opluchting belandt ze in de schaduw van de pieken terecht, zodat ze geen last meer heeft van de zon. Haar doel is nu duidelijk zichtbaar. Een toegang tot een spelonk, afgesloten met een kil glanzende metalen deur.
Een schok gaat door haar heen… Haar uitzicht op wat ze wil zien, wordt haar opnieuw benomen. Ze uit een schreeuw van frustratie.
“Je hebt nog niet voldoende kennis om binnen te kijken”, hoort zij een stem, “maar zou jij de macht niet willen bezitten om je alle kennis eigen te maken?”
Gealarmeerd draait ze zich om, haar hand aan haar boog. “Wie ben je?” roept ze uit.
“Wie zal het zeggen”, antwoordt de stem enigszins spottend, “hou het maar op de stem van je eigen ambities naar macht. Komen ze je bekend voor?”
Leyla moet toegeven dat dit zo is. Haar hartstocht om alles te weten en alles te begrijpen en overal macht over te hebben was nog groter dan haar haat tegen Chaos die haar geliefden en haar leven vernietigd had. Ze zou er alles voor doen om die macht van kennis te krijgen.
Je bent gemakkelijk over te halen tot het Kwaad! merkt haar geweten cynisch op. Leyla negeert het.
“Zie je wel”, vervolgt de stem, “we kennen elkaar… Ik weet een simpele manier waarop je jouw grootste droom kunt verwezenlijken.”
“Hoe?” brengt Leyla opgewonden uit.
“Door degene te overwinnen, die jou van die macht afhoudt. Simpel toch?”
“Wie is het?”
Leyla bevindt zich plotseling weer in haar dorp dat ze zojuist vernietigd had zien worden. Ze volgt de straten met rokende puinhopen tot ze op het dorpsplein komt. Daar in het midden tussen de lijken van de dorpelingen staat zij. De Strijdster. Ze gaat gekleed in de Schaduwen van de Kathgarr.
Het beeld flikkert voor haar ogen als het opnieuw verschiet. Nu bezet de Strijdster een klein plateau voor de metalen deur naar de gewelven binnen, de schatkamers waar haar te winnen kennis ligt opgeslagen. Een tiental stappen over de onzichtbare brug scheiden haar van die poort. En van haar tegenstandster. De roodharige Strijdster richt haar blik op de Schaduwzoekster. Leyla ziet de schaduwen van haar eigen geest op het gezicht van de ander.
“Vernietig haar!” sist de stem, “dan is de macht over de kennis van jou. Zij staat tussen jou en de ultieme kennis in! Als je haar overwint en de angst die zij belichaamt dienstbaar maakt, is de macht van de wereld voor jou!”
Leyla gehoorzaamt de stem van haar ambities en zet terstond de aanval in.