Muziek: Pearl van Faun
Sonja
Sonja hakt erop los, maar de bruinharige vrouw in bruin leer is glad als een aal. De manier waarop ze haar touw met enterhaak als wapen gebruikt, is een nachtmerrie. Ze beweegt alsof ze op een smalle richel boven een afgrond staat en daardoor zijn haar bewegingen efficiënt en nauwkeurig.
Ze begrijpt de houding van haar tegenstandster niet. Alles waarvoor je hier op moet passen is, dat je niet over de lijken en de puinhopen struikelt of uitglijdt over de plekken die doordrenkt zijn met bloed. Al die obstakels maken het terrein erg moeilijk voor een snel en effectief verweer.
Met een venijnige tik slaat de enterhaak in haar been en vormt een withete kern van intense pijn. Instinctief rolt ze naar achteren. De haak verliest grip en slipt uit haar vlees. Bloedend trekt ze zich terug.
Haar tegenstandster wankelt als ze uitglijdt over een roestbruine glibberigheid, hijgt en verzuimt gelukkigerwijs om toe te slaan nu ze de kans heeft. Sonja grijpt naar een fles uit haar rugzak. “Lo Vi”, kreunt ze tussen de pijnscheuten door en drinkt de fles met herstellingsdrank terstond leeg. De wonden op haar been trekken dicht en de pijn zwakt af.
Met nieuwe energie omvat ze het gevest van het zwaard in haar vuist. Met een schreeuw valt ze uit.
Het touw zwiept door de lucht en windt zich rond haar zwaardarm. De enterhaak mist haar gezicht rakelings en hangt werkeloos te bungelen. Sonja spant haar spieren.
Als ik haar naar me toe kan trekken, kan ik toeslaan met mijn zwaard, bedenkt ze zich, een paar verwondingen zijn vast genoeg.
Ze zitten gevangen in een dodelijk evenwicht. Haar tegenstandster doorziet haar strategie en zet zich schrap terwijl ze met haar andere hand een dolk uit haar gordel trekt met de bedoeling hem te werpen.
Vervloekt, ik ben niet te missen, realiseert Sonja zich. Haar tegenstandster werpt het mes echter nog niet.
“Ik weet wie je bent, verraadster!” sist de vrouw in leer, “jij bent een opgeblazen varkensblaas, veel snoeverij, maar weinig inhoud! Jouw lafheid is net zo groot als de dapperheid van allen die hier liggen! Je hebt hun de vuile karweitjes laten opknappen, terwijl je zelf buiten schot bleef. Je bent niks, helemaal niks, niet waard om te leven. Een mug is nuttiger dan jij!”
Sonja moet zich tot het uiterste beheersen om in haar woede geen zet te doen, die haar fataal kan worden. Ze geeft een ruk aan het touw om de vrouw omver te trekken, maar haar tegenstandster anticipeert hier feilloos op. Zo blijven ze in wankel evenwicht.
Twijfel knaagt. Ze had zich nog nooit zo waardeloos en klein gevoeld als nu, en die martelende gedachte is al genoeg om alle krachten in haarzelf te mobiliseren.
Wie is zij toch? denkt Sonja, waarom moet ik juist haar overwinnen voordat ik zeker ben, dat mijn lafheid verborgen zal blijven?