Muziek: Ei, ei, een Paasei hoort erbij. Even hossen in de carnavalsstijl
Ik begin met een bekentenis. Het heeft even geduurd voor ik de schaamtedrempel over was om toe te geven dat ik probleemgedrag vertoon. Nou, daar gaat ie dan. Diep ademhalen en dan…
Ik ben paaseitjesverslaafd. Een extreem geval van een breder probleem, de chocoladeverslaving.
Paaseitjes? Die rare gewoonte van een ei is geen ei, twee ei is een half ei, drie ei is een paasei? Waarvoor de kippen op Goede Vrijdag en Stille Zaterdag overuren moeten draaien?
Neee, het aantal klopt wel: meer dan dat zelfs. Het zijn echter kleinere eitjes. Van de Cacaokip.
Vroeger was het geen probleem, de Cacaokip kwam alleen in de Paasweek. Twee zakjes en dan was het op. Daarna kon je ze niet meer kopen, alles ging de dinsdag erop terug naar de fabriek om omgesmolten te worden, net zoals de chocoladeletters op 6 December.
Maar nu… Sinds de neoliberale bevrijdingstheologie de gang der feestseizoenen heeft losgelaten, staat de displaydoos bij de Appie er eind Februari al, twee maanden te vroeg. Geld stinkt niet en behoeftes moet je kweken.
Een paar keer kom ik er ongeschonden voorbij op weg naar broodjes en chips. Andere kant op kijken en doorlopen. Als dat lukt. Ik keur de uitgebreide Paaschocolaterie geen blik waardig. Wat moet ik met kuikentjes en schaapjes van witte chocola?
Maar dan krijg ik de zakjes met budget-eitjes in de gaten, net uit de loop maar duidelijk aanwezig. Blauw voor melk, Goud voor wit. Ja, er zijn ook rode, maar die pure chocola vind ik niet zo lekker. Het moeten wel de massieven exemplaren zijn. Ik vind gevuld niet lekker, mij veel te zoet. Slecht voor de tanden, dat geeft alleen maar vullingen bij de smoelensmid.
Waarom dan paaseitjes? Omdat het Easter Eggs zijn? Meegeleverde verrassingen in voordelige zin? Nee, die zitten alleen in computerspelletjes of technische gadgets.
Ik koop een zak. Eerst een kleintje. Maar dan rekent Erna thuis voor dat een grote zak gemixte massievelingen naar verhouding goedkoper is. De volgende keer als het kleine zakje leeg is neem ik zodoende de kiloverpakking mee.
Thuis verdeel ik de buit over een pot in de keukenkast en een bakje in de koelkast.
Koud zijn de eitjes opgeborgen, of ik krijg er al zin in. Ik sluip naar de koelkast en pik er een stelletje uit het bakje en verschans me achter de computer. Paaseitjes zijn gekoeld op zijn best. Sluipen? Geheim? Ja, dat zijn verslavingskenmerken. Stel dat ze ontdekken dat ik me vol zit te proppen.
Ongewild laat ik sporen achter. Blauwe en gouden zilverpapiertjes, een duidelijk spoor in huis tussen plaatsen waar ik heb zitten schranzen.
Eitjes smikkelen is prettig werk voor hand en tong. Eerst komt de puzzel van het eitje pellen. Waar zit de naad van het papiertje? Dan snel het eitje op de tong. Mmmm… alleen dat smelten al. Een moment van voldoening gaat echter over in verlangen, nog maar eentje. Verlangen vlamt op tot passie, de volgende twee. Daarna hartstochtelijk verder tot het doosje leeg is.
Da’s verslaving, vrees ik. Ik vraag me werkelijk af wat voor drugs er in chocola zitten. Ik verdenk de voedselindustrie ervan dat ze vraatzuchtopwekkers toevoegen voor omzetverhoging.
Paaseitjes eten is een onopvallende verslaving, opeten wist de sporen uit, alleen je buik wordt gaandeweg dikker. Eetverslaving is redelijk maatschappelijk geaccepteerd, restaurants genoeg waar je die kunt bevredigen. Er komt pas een sociaal alarm als de obesitas opduikt. Uiteraard moet ik niet vergeten het spoor van zilverpapiertjes op te ruimen, dan krijgt schaamte ook geen kans bij de opmerkingsgave van huis- of kantoorgenoten.
Er zijn nog meer onopvallende verslavingen die maatschappelijk geaccepteerd zijn. Bijvoorbeeld Sportverslaving (je krijgt er zooo’n figuur van) en Workaholicisme (wauw, hij maakt tweemaal zoveel uren voor hetzelfde geld).
Hoe anders loopt dat bij maatschappelijk wat minder geaccepteerde verslavingen. Neem pornoverslaving. Daar moet je heel wat voor doen om die aan het aangezicht van het publiek te onttrekken en geen sporen na te laten.
Vroeger moest je de pikante blaadjes en filmpjes gewoon in de winkel kopen of bij een vaag adres bestellen. Gelukkig was er neutraal bruin inpakpapier zonder logo’s. Bruine bandjes waren volgens de legende zeer bekend in bevindelijke kringen. Ook voor het huren van erotisch videogeweld moest je een drempel over, ook al was er een discreet hoekje waar je de keuze kon maken, zonder preview overigens.
Als je met je aanwinsten thuiskwam, was het zaak om zo snel mogelijk een discrete verstopplek voor die pikanterieën te vinden. Onder het bed? In een kastje waar nooit iemand komt?
Het leven is wat porno betreft een stuk gemakkelijker geworden: Nu is er Internet. Kwade tongen beweren dat dit netwerk in zijn geheel op erotische naaktheid zonder netkousen drijft. On-line: veilig en effectief, maar wel bekend bij Google.
De gebruiker moet evenwel wat IT-kennis in huis hebben om onopgemerkt te blijven, anders zit je voor je het weet in de stroom van advertenties voor viagra-pillen in je mailbox. Ja, Pfizer heeft meer ijzers in het vuur dan coronavaccinaties alleen.
Ook aan de beeldzijde veranderde het een en ander. Blaadjes en videootjes zijn nu bestanden op de harde schijf die als je niet oppast de nodige sporen nalaten.
Het is zaak om bij het afspelen een aantal keyboard shortcuts uit het hoofd te leren, voor schermwissel (het bekende Alt-Tab), voor tabwissel (Ctrl Tab) en voor geluid Aan/Uit (afhankelijk van welke app voor geluid je gebruikt). Ogen in de rug en een korte reactietijd zijn daarbij een succesvoorwaarde.
Daarnaast moet je weten hoe je bestandsgeschiedenissen en de browsergeschiedenis uitwist, anders staat je laatste hitsige filmpje bovenaan in de lijst.
Kortom: Een enorme heisa om een poging te doen om onopgemerkt aan de verslaving toe te geven. Desondanks neemt men die moeite, getuige het marktaandeel van erotiek op het wereldwijde web. Gelukkig staat het Internet vol met aanbiedingen van goed betaalde afkick-cursussen voor allerlei soorten verslavingen. Zo houdt de ene helft van Internet de andere helft in leven vice versa.
Ondertussen striets ik nog een paaseitje. Ongemerkt maar wel lekker smelt ook dat weg. Zodra het bakje in de koelkast leeg is, vul ik het bij uit de pot in de keukenkast. Dat gaat best snel. De wet van de communicerende vaten is genadeloos.
Mijn lief die regelmatig in de keukenkast komt heeft een scherp oog voor het niveau in de eitjespot. Dus al snel komt de vraag: “Hoeveel van die dingen heb je het afgelopen uur naar binnen gewerkt?”
Ik werp een blik op de stapel zilverpapierpropjes naast de computer: “Eh…. Dertig of zo?”
“45 calorieën per stuk,” is haar antwoord, “Met 150 eitjes kom je een kilo aan.” Ze analyseert de welving boven mijn broekriem.
Ze somt op wat ik moet doen om een enkel paaseitje te verbranden. Vers van Facebook: 10 minuten wandelen, 8 minuten fietsen, 5 minuten hardlopen (dat doe ik niet) of 25 minuten achter een bureau zitten.
Dat laatste snap ik niet echt. Dat lijkt meer reclame voor workaholicisme. Zou gamen ook meetellen? Hoe dan ook, met mijn huidige score moet ik 5 uur op pad… Hoeveel calorieën zou je met een paar uur porno verbranden?
Dat gaat het allemaal niet worden.
Morgen Eerste Paasdag. Ik mijd de Albert Heijn tot ik uit de gevarenzone ben.