Schermloze Avonden (48)

Muziek: Slowbone Jones van het album Where to Now? van Magna Carta

23 Juni 2021

Wantrouwen, een oude Flatgenoot en Illusies

Schermloze avond Zesmaal Acht. 😉 Het wordt nog een hobby om voor ieder getal een rekensommetje te bedenken.

Keek op de Week: Versoepeling van de maatregelen, eindelijk kan dat vermaledijde mondkapje af. Als je tenminste voldoende sociaal distantieert. Ik kan het niet helpen dat ik toch wantrouwen blijf voelen. Zou het hele gedonder dit najaar weer opnieuw beginnen? Ik denk dat ik dan categorisch dat beklapje weiger.

Bij het verlate verjaarspartijtje van kleindochter Iris op zaterdag (ze was midden in de lockdown jarig) was gelukkig geen sprake van sociale distantie. De speurtocht door de wijk verliep ondanks verdwalen in een goede stemming, de waterpret in de achtertuin bracht geen enkele wanklank voort en bij de bingo hielpen we iedereen voort die dat nodig had. Heerlijk om te zien hoe de kinderen zich vermaakten.

Muziek in de Luie Stoel: Vandaag klik in Where to Now? van de Britse Folk-rock band Magna Carta aan. Een enigszins pessimistisch album met een duidelijk zoeken in hun muziek. Heel anders dan de albums waarmee ze bekend zijn geworden, met name Seasons en Lord of the Ages. Achtergrondmuziek wordt een uptempo nummer Slowbone Jones, over een grijsaard in een oude Chevrolet die ’s nachts zwart werkt om de belasting te ontduiken.

De muziek van Magna Carta brengt me terug naar de tijd dat ik naar Twente kwam in 1976. Ik kwam daar terecht in een woongroep op de begane grond van Matenweg 75 op de huidige Universiteit Twente. Een unit met ruimte voor negen studenten, dus het koken kreeg daar wel enige body, reken alleen maar eens uit hoeveel aardappels je moet schillen. Daar heb ik koken geleerd.

Daar woonde ook Wim R. -we schreven zijn naam op de pakken melk in de koelkast meestal heel technisch met de functienotatie Wim(Pi)- een ouderejaars die zich bijzonder verantwoordelijk voelde voor het reilen en zeilen in de groep en zich daarvoor inzette met studiebegeleiding voor de eerstejaars (met schetsblok, rekenliniaal en Grolsch), de Etenspot beheerde en de wind eronder hield dat dat geld ook aan goed eten werd besteed. Ja, we waren zeker concurrerend met de Mensa!

Hij was een ras-werktuigbouwer en Achterhoeker met mooie verhalen over zijn naoberschap thuisen een hart van goud. Hij wist me zelfs zo ver te krijgen dat ik ondanks mijn plankenkoorts de flatfeesten met mijn gitaar opluisterde, waarop ik spontaan een paar liedjes dichtte die erbij gingen horen als flat-songs, zoals de De Lairessestraat Blues, door de Enschedeers onder ons al snel vertaald tot Laares-Blues, naar de beruchte volksbuurt bij de Singels. Ongelooflijk, ik zong er zelfs bij… Dat krijg ik nu niet meer voor elkaar, ik klink als een schorre kraai. Of moet ik eerst een paar beugelflesjes gerstenat naar binnen werken om de keel te smeren?

Op gegeven moment besloot Wim het groepsgebeuren achter zich te laten en te verhuizen naar een solitairenkamer op Matenweg 73. De reden was onduidelijk, hij wilde gewoon een tijdje op zichzelf zijn, zo ging het verhaal. Desondanks wist ik de weg wel te vinden, we hebben de nodige avonden doorgebracht met een langzaam groeiende verzameling lege Grolsch-flesjes rond de tafel. Daardoor was het terug wankelen de trap af naar mijn eigen studentenflat in het holst van de nacht wel een hachelijke onderneming, maar ik bewaarde mijn evenwicht.

De vaste albums op zijn platenspeler op die avonden waren Lord of the Ages van Magna Carta en Band on the Run van Paul McCartney en de Wings. Daarnaast maakte ik kennis met interessante jazz. Op de een of andere manier prima muziek voor diepzinnig doorbomen van allerlei onderwerpen en luidruchtig meezingen met bepaalde nummers.

Toen ik ging samenwonen met mijn latere vrouw, kwam er aan deze spontane enigszins benevelde avondjes een einde. Hij studeerde af en ik verloor hem uit het oog.

Vele jaren later las ik een overlijdensadvertentie in de krant waarin ik onder de ondertekenaars zijn naam tegenkwam, de combinatie initialen-achternaam is redelijk uniek, dus het moest hem zijn. Hij bleek een partner te hebben. ik las de naam en opeens kon ik me voorstellen waarom hij mogelijk de groep had verlaten. Ik was blij voor hem dat hij een partner gevonden had, want de jongens van de flat plaagden hem weleens met zijn vermeende onhandigheid met contacten met vrouwen. Ik hoop dat het je goed gaat, Wim(Pi)! Ik denk nog met plezier terug aan de benevelde avondjes vol van bomen opzetten.

Boek op Schoot: Ditmaal een wat moeilijker boek: Illusies van Ingeborg Bosch, een verhandeling over Past Reality Integration (PRI). Het handelt over de mentale afweerreacties en blokkades die je opbouwt in je kindertijd en wat je daarmee/daartegen kunt doen. Complexe materie, het is geen boek dat je in een keer uitleest. Dus hou ik het nu kort. Als ik het uit heb, schrijf ik meer.

Gitaar op Schoot: Bij de laatste keer snarenwissel heb ik ook nieuwe snaren op mij oude Contreras studiegitaar gezet. Zodoende gebruik ik nu per sessie twee gitaren, gewoon om uit te vinden hoe de muziek het beste klinkt. Zo hou ik beiden ingespeeld.

Verhaal voor het Slapen gaan: Tja, de moord op Potters Field zit Broeder Cadfael in Een Zijden Haar wel dwars. De komst van een kloosterbroeder die door zijn abt met een dringend bericht naar Shrewsbury is gestuurd geeft mogelijk aanwijzingen over het echtpaar dat daar vroeger woonde.