Muziek: Summertime van Brainbox
19 Oktober 1973
Vandaag hoeven wij niet naar het MOB, Pa en Ma gaan alleen. Tussentijdse evaluatie noemde Pa het. Zou er een eind aan zitten? Van mij kan het niet snel genoeg afgelopen zijn. Ik voel me er rot onder. Volgens mij verandert er helemaal niks, de sfeer is zelfs slechter geworden.
Nee, ik overdrijf een beetje. Als het nu stopt, zie ik Mooie Schrijfster nooit meer. Dat, ja hoe schrijf ik dat nu op, dat lijkt me zo raar. In alle rottigheid die ik daar voel, is zij daar als lichtpuntje. Ik kijk bijna uit naar die sessies waar zij bij is. Zij begrijpt me, dat voel ik, ook al mag ze niks zeggen van Baardmans.
Ik stel me weleens voor dat we daar klaar zijn en we afscheid nemen. Eigenlijk… Ik wil dat niet, nee, geen afscheid. Ik droom er soms van hoe het verder gaat. Ja, dromen daar ben ik goed in…
Volgende week herfstvakantie, dan is er ook geen sessie. Ik heb het druk, ik moet leren voor schoolonderzoeken. Als je schoolonderzoeken goed maakt, wordt het eindexamen gemakkelijker. Dat ik moet leren, heeft wel zijn voordelen, ik kan langer op mijn kamer blijven ‘s avonds. Peter mag dan warempel later naar bed. Win-win situatie.
Ma en Julie doen narrig tegen elkaar. Ik weet niet hoe dat komt. Zou het iets met twee weken geleden te maken hebben? Dat bandenplakken was toch een goed argument, of niet?
***
Patrick krijgt het koud. De wind staat stevig op het balkon, hij herinnert zich het vervormen van de reflecties in de ruiten als het stormde. Het kon hier aardig spoken met de herfststormen, hoge bomen vangen veel wind en dat geldt ook voor flats.
Hij loopt naar de keuken om op te warmen. Gelukkig doen de radiatoren het nog. Ja, de keuken. Goed beschouwd was dat de gezinsvergaderplaats, de avondmaaltijd was de enige gelegenheid dat ze met zijn allen aan tafel zaten.
Soms was het een gezinstribunaal, flitst het door zijn hoofd.
Hij gaat zitten aan de oude eettafel en haalt zijn dagboek tevoorschijn.
***
Patrick zet de koptelefoon op en zet de muziek harder. Dan hoeft hij het gemekker van Peter niet aan te horen die verderop huiswerk zit te maken. Hij was een beetje klaar met hem sinds het laatste gesprek op het MOB. Wat een verrader! Mooie Schrijfster was er tussen gekomen en daarom gingen Pa en Ma nu alleen om te praten met Baardmans.
“Breken jullie de boel niet af?” had zijn vader met een knipoog gezegd toen ze beiden weggingen, “ik denk dat we zo weer terug zijn. Julie past op.”
Ditmaal kan hij de humor van zijn vader niet inzien. De boel afbreken was nog lang zo vaak niet gebeurd. Het feit dat zijn vader Julie de leiding lijkt te geven, irriteert hem wel. Okee, ze gedraagt zich soms volwassen, maar dat wil nog niet zeggen dat ze de boel hier moet commanderen. Hij heeft geen behoefte aan twee moeders die hem bekritiseren.
Vandaag kwam het goed uit dat Pa en Ma weg moesten, denkt Patrick, want Julie kreeg er van langs van Ma. De pannen in de keuken rammelden er vast van.
Hij vraagt zich af waar het over ging. Normaal gaat het er nooit zo af tussen die twee. Zou ze nog steeds in de keuken zitten? Hij kijkt op zijn horloge. Dat even van zijn vader viel blijkbaar tegen, ze waren al een hele tijd weg.
Patrick zet de muziek uit en staat op. Hij loopt naar Julie’s kamer en kijkt om de hoek. Leeg. Zou ze nog steeds in de keuken zitten? Nieuwsgierigheid drijft hem naar de keuken, eetvertrek, rechtszaal en strafruimte. Dat laatste herinnert hij zich van de eetproblematiek, als je na de maaltijd moest blijven zitten, mocht je pas uit de keuken weg als alles op was.
Smerig, zo’n koud prakkie, Patrick rilt bij de gedachte aan de laatste keer dat hem dat was overkomen.
Julie zit aan de keukentafel en bestudeert mistroostig een bijsluiter bij een doosje. ..ictor, leest Patrick nog net voordat ze met een haastig gebaar het doosje wegmoffelt.
Wat zijn dat voor pillen? denkt hij. “Had je ruzie met Ma?”
Julie knikt.
“Waarover?”
“Meisjesdingen…”
Patrick kan zich zo snel geen beeld vormen. Wat weet hij daar nu van? Eens per maand slecht humeur had zijn vader het weleens genoemd.
Julie reageert fel: “En je zegt niks hoor!”
Het daagt Patrick: “Over die zaterdag van je schoolfeest? Wat heeft Ma daarmee te maken?”
“Meisjesdingen,” herhaalt Julie, “niks voor jou. Ma heeft me de mantel uitgeveegd. Ik snap niet hoe ze erachter is gekomen.”
“Oh, iets over onverantwoordelijk gedrag?”
“Je bent slimmer dan ik dacht, broer. Verbaasd dat zowel jongens als meisjes dat kunnen hebben?”
Een opwindend beeld van hun wederzijds onverantwoord gedrag komt Patrick voor de geest. Hij schudt zijn hoofd: “Ma dacht dat ik gelijk met Angeline…”
“Aan de ene kant heeft ze gelijk,” verzucht Julie, “maar theorie is zo anders dan de praktijk. Hou het stil, wil je?”
Patrick knikt.
“Het mag raar lijken,” zucht Julie terwijl ze met de bijsluiter frommelt, “op de een of andere manier heb ik er nu spijt van. Die jongen, stel dat het raak is. Ik moet er niet aan denken… Dan gebeurt me hetzelfde als Ma met jou.”