
Muziek: Only Love can break your Heart van Neil Young
18 Mei 1973
Het is uit met Angeline… mijn hoofd zit helemaal vol, maar de gedachten willen er niet uit, ze blijven maar rondcirkelen rond de vraag hoe dat kon gebeuren. Ik mis haar al vanaf het moment dat ze zei dat ze niet verder wilde met me. Ik voel me waardeloos, ik kon geen woord uitbrengen, me niet verdedigen, haar niet overtuigen.
Ze miste iets dat haar steeds meer hinderde. We hadden het fijn met elkaar, maar ze wilde weten hoe ik dacht, hoe ik tegen allerlei dingen aankeek, over ons, met andere mensen. Ze wilde mij horen.
Als het daarop kwam, blokkeerde er steeds iets in mijn keel. Ik herinner me datzelfde gevoel toen mijn moeder met iedereen erbij me aansprak op iets wat ik haar in vertrouwen had gezegd. Dat had ik verdiend met mijn gedrag, zei ze. Ik kon wel door de grond zakken. Dat gebeurde vaker. Daarom praat ik liever niet over allerlei dingen die diep gaan of waarvan ik niet weet wat ik moet zeggen.
Ik barst bijna uit elkaar, maar ik heb geen plek waar ik dat kwijt kan. Thuis zeker niet, ik ben als de dood dat ik dit gevoel als zwakheid tegen me misbruikt weer tegenkom als ik het bijvoorbeeld aan Ma zou vertellen. Ik ben dat vertrouwen kwijtgeraakt.
Toch, iets in mij wil het uitspreken, uitschreeuwen misschien. Daar is een dagboek voor. Dat kan ik in stilte doen, zonder dat iemand me stoort of merkt waar ik mee bezig ben. Dat is hard nodig hier in huis.
Eigenlijk zou ik best willen dat het anders was. Dat ik ze kon vertrouwen. Maar ja, mij vertrouwen ze ook niet. Daarom ben ik blij met dit papier.
Zo, hij staat er nu op…. De allereerste bladzijde van een dagboek. Ik heb een prima plek om dit boekje te verstoppen. Niemand zal het weten. Niemand zal het lezen, behalve ik…
***
Patricks ogen moeten wennen, het is halfduister. Werkt het licht het nog, of is de stroom al opgezegd? Warempel, het lampje in de gang doet het nog. Hij doet de meterkast open. Nee maar, het tweedehands alarmsysteem zit er nog, inclusief de enorme toeter die de halve flat wakker kan laten schrikken. De lampjes op het controlepaneel zijn uit. Zijn ouders waren zich bijna doodgeschrokken toen het systeem midden in de nacht vals alarm gaf, dus had zijn vader de stekker er maar uitgetrokken.
Nu zijn ze allebei dood, maar niet van de schrik.
Hij voelt de boekjes.
Een deel van de geschiedenis van dit huis. Zou er verder nog iets over zijn?
Hij bestudeert benieuwd de eerste pagina van deeltje een. Het handschrift is niet slecht, hij is helemaal vergeten hoe je met de hand schrijft na dertig jaar computer in huis. De inkt is verbleekt. Een nadeel van mindere kwaliteit inkt voor de vulpen. Ja, die eerste bladzijde, daar stond de eerste aanleiding voor zijn ontboezemingen op papier.
Hij glimlacht, De taal, ja die was wel wat statig voor een tiener. Alsof hij de stijl van een negentiende -eeuwse briefroman in zijn achterhoofd had. Ja, daar had hij wel een zwak voor. De wanhopige romantiek van een Werther.
Hoe zou het nu met Angeline gaan?
Hij was haar uit het oog verloren, net zoals veel andere vrienden. In gedachten wenst hij haar geluk. Liefdesverdriet slijt gelukkig. Zou ze nu ook grijze strengen hebben in haar lange bruine lokken? Zou ze misschien al oma zijn? Hij denkt even aan zijn eigen kleindochter. Hij glimlacht. Ja, dat gunt hij haar ook. Van harte.
Zijn gedachten gaan terug naar een middag in Amsterdam.
***
De Damstraat is druk, een stroom fietsers maakt het de automobilisten knap moeilijk, ze schieten overal tussendoor en ontlokken meer dan eens getoeter.
Patrick wijkt haastig uit voor een taxi op ramkoers. Een raampje schuift open: “Lul!” schreeuwt de chauffeur hem venijnig toe. Patrick maakt een afwerend gebaar, maar de broodrijder negeert het. Hij weet het wel, de taxichauffeurs zijn de ergste.
Asian Spirit, leuke winkel.
Hij had er met Angeline weleens rondgescharreld. Op weg naar een rustig plekje verderop in de buurt, waar ze konden praten en kussen. Een warme herinnering brengt een blos op zijn gezicht. Het was fijn… En ver van het roddelcircuit van school. Ze maakten er een rondje van, even kijken bij Concerto, en dan achter de Dam de buurt in. Een mooi tochtje voor twee tussenuren.
Ja, nu staat hij alleen in de winkel. Even rondkijken, de Oolong is op. De hele zaak ruikt naar wierook, exotische kruiden en thee. Hier koop je traditioneel Chinees spul, allemaal Made in Hongkong. Een Britse kroonkolonie nota bene. Patrick scharrelt wat tussen de papierwaren, ook hier geurt alles naar exotisch. Hij pakt een klein boekje op, rood en goud geborduurd op een kaft van namaakzijde.
Hee, zoiets had Angeline ook… vroeger…
Ze gebruikte het als agenda. Hij stond er ook in, had ze laten zien, met een lief symbooltje. Ze vergat nooit de wijsheid van de dag op te schrijven, ja, Angeline dacht over veel dingen na. Dat was intrigerend, maar ook beangstigend, iets wat erg dichtbij kwam en op de grens stuitte van wat hij durfde te zeggen.
Tot eergisteren. Ze had ze vast allemaal doorgeschrapt. Toch, leuk boekje. Ideaal voor een dagboek. Patrick pakt er twee, met een rood gouden en een groen gouden kaft.
Klein genoeg om overal te verstoppen thuis…
Patrick veegt zijn lange haar uit zijn gezicht, de gedachte aan thuis irriteert hem. Iedereen zit hem daar op de nek. Stel dat ze erachter komen dat hij een dagboek bijhoudt. Hij zou het niet helemaal verborgen kunnen houden, zijn moeder had hem vandaag al met een zak spullen binnen zien komen. Misschien moest hij maar vertellen dat hij verhalen ging schrijven, dan vroeg ze niet door. Ze had een hekel aan literatuur, zijn vader sloot zich daar op zondagmiddag altijd in op.
Natuurlijk, hij weet al vanaf de dag dat het uit raakte wat hij in zijn dagboek zal gaan schrijven. Zijn strijd met liefdesverdriet, met de vragen die hem overdag achtervolgen en bij nacht en ontij kwellen. Ze eisen een verhaal, opgeschreven in onhandige woorden met de illusie van zelfkennis. Iets in het diepst van zijn gedachten dat God had willen zijn, maar zijn religie is kwijtgeraakt.
Hij haalt zijn schouders op en bindt zijn aankopen op zijn fiets. Op naar de pont, over een half uurtje thuis. Stilletjes verheugt hij zich op het schrijven. Muziekje op de koptelefoon, ver van al het gezinslawaai. Heerlijk!