
Muziek: Time between Us van het album Everlasting van Ryan Farish
Ik denk, dus ik besta…
Verbazing glijdt over zijn gezicht. Begrijpt hij de taal?
“Je bewustzijn was er al eerder,” fluistert een stem, “we hebben dezelfde oorsprong”.
Hij draait in het warme water en strekt zijn benen. Het is donker en veilig, hij voelt het ritme van het leven dat hem omvat en het bloed met hem deelt. Hij bemerkt stemming, een woordeloze boodschap.
Spanning…
“Wie ben je?”
“Je gids. Ik heb je keuze gehoord om hier te zijn.”
Keuze? Hij kan zich niets herinneren. Waar komt hij vandaan? Waar de gids ook vandaan komt? Zijn vingers voelen zijn lippen. Hij beweegt ze. Draait zich weer om. De ruimte is beperkt, maar voelt niet als een gevangenis. Donker maar veilig.
“Weet jij wie ik ben?”
“Ik ken je ziel al eonen lang. We spraken met elkaar. Je vroeg me of ik deze keer bij je wilde blijven. Dat wil ik. Zo lang je leeft. Tot je weer terug bent bij ons. Dan worden wij weer deel van alles.”
Wonderlijk… het stelt me gerust…
“Daar ben ik blij om.”
“Sinds wanneer lees jij mijn gedachten?”
“Sinds we geen geheimen meer voor elkaar hebben. We delen het bewustzijn.”
“Wat is mijn keuze?”
“Dat je hier wilt leven. Luister maar.”
Hij voelt dat zijn gids afstand neemt. Een vleugelslag in de verte, maar toch waakzaam en alert.
Hij luistert. Ritme. Beweging. Een trilling. Een andere stem, zacht, maar vibrerend om hem heen: “Ik voel leven.”
Ze tast. Haar hand gaat over haar buik. Hij voelt de streling. Hij trekt zijn benen in. Zijn voeten drukken tegen het gewicht van haar handen.
Toch is er onrust. Is ze wel blij met hem, zoals ze hem hadden verteld? Hij voelt haar stemming. Bedrukt.
Ik denk, dus mijn bewustzijn krijgt woorden… herinneringen.