Muziek: O, Euchari van het album Vision, muziek van Hildegard von Bingen door Richard Souther
Ik ben zwanger, hoe kan dat nou?
Patrick voelt haar schrik en angst. Dat kan niet! Niet van dat ene keertje. Wat zullen ze zeggen? Gaat het me nu net als Sonja? Ze was niet getrouwd. Disciplinair van de opleiding verwijderd… De schande… Iemand met zo’n lage morele instelling kan en mag niet op het instituut blijven, werd gezegd… Stelletje hypocrieten. Nee, dat kan niet! Ik zit daar op mijn plek. Ik wil ermee door. Wat moet ik nou?
Hij voelt haar ontkenning. Er zit niks. Ik voel me gewoon niet zo lekker. Ik ben wel vaker misselijk.
Hij voelt een schok. Haar hart slaat over, de onrust trilt door zijn bloedsomloop. Stel dat het wel zo is. Wat moet ik? Het weg laten halen? Dan merkt niemand er iets van. Dan blijft alles zoals het was. Dan heb ik tijd. Om mijn eigen weg te volgen. Niemand hoeft het te weten. Ook hij niet. Ik ben nog te onzeker over hem. Maar waar moet ik dan naartoe?
Een beeld ontvouwt zich. Engeltjesmakers. Een halfduister achterkamertje. De geur van de dood. Ga rustig liggen en laat me mijn gang gaan, voor je het weet is het weg. Als iemand ernaar vraagt, zeg je dat je misselijk bent van een menstruatiebloeding. Zeker niet naar een dokter gaan, anders komen ze erachter. Je weet wat er dan gebeurt…
Een wurgende angst verstikt hem. Wil ze me dood laten maken? Wat doe ik hier dan nog? Hij kan niks doen, hij zit vast in haar systeem. Dat de natuur zelf de beslissing neemt om hem af te breken, kan hij verdragen. Maar bot ingrijpen op deze manier… Doodsangst verlamt hem. Heb ik daarvoor gekozen?
Ze komt tot rust. Nee, dat is niet goed. Als ik mijn kind weg laat halen, hoe kan ik dan met een gerust geweten zieken verzorgen die vechten voor hun leven? Hoe kan ik hun leven helpen beschermen als ik zelf zo weinig eerbied daarvoor heb? Ik moet er mee leven. Ik aanvaard de gevolgen. Mijn moeder deed dat ook bij mij.
Onrust wakkert aan. Waarom doet dat zo’n pijn? Ik zal het zo missen, mijn eigen bestaan op mijn eigen benen, een vak leren… in plaats van in een huishouden te moeten tolereren dat men vindt dat de man het hoofd van de vrouw is. Daar zeurt mijn vader steeds over met de Bijbel in de hand.
Walging siddert door haar lijf. Zal ik dan toch maar…?
Hij voelt haar gewetensconflict. Het balanceert tussen ja of nee. Nee, het is leven dat ik draag. Mijn verantwoordelijkheid. Hij moet het weten dat het ook van hem is.
De opluchting is grenzeloos. Het leven gaat door.
***
De angstige herinnering ebt weg. Een andere neemt haar plaats in.