Muziek: Selma is waltzing around van Louis van Dijk
Zo begon zijn leven in de buitenwereld. Ja, zij was daar ook. De spanning en het verdriet bleven, maar nu in een andere dimensie. Daarom is hij nu hier. Tegen verwarring en woede. Slaapt hij?
Hij herinnert zich zijn behoedzaamheid in doen en laten. Zijn gevoeligheid voor haar stemmingen. Het gevoel dat haar pijn door hem is veroorzaakt. De angst om verkeerd te doen. De zelfveroordeling in tribunalen. Daarom is hij nu hier, een trance tussen waken en slapen, een reis langs confrontaties. Sommigen staan hem scherp voor ogen, sommigen zijn beangstigend vaag. Is het haar oordeel of het zijne?
Hij hoort een vrouwenstem. Nee, het is niet zijn gids. Het klinkt ver weg. Het gevoel van donkere warme veiligheid en het rustige ritme van een hart gevolgd door de paniek van scheiding vervaagt.
“Het spijt me,” reciteert ze een ritueel dat ze bij alle fasen van de hypnose heeft herhaald, een mantra die op al zijn episodes terugkwam, tiener, schoolkind, kleuter, volwassene en nu prenatale.
“Het spijt me dat het zo gelopen is tussen ons,” corrigeert hij, “ik zie geen schuld in deze situatie. Niet van mij en uiteindelijk ook niet van haar. Dit is een erfenis van een paar generaties, dat zie ik nu.
Daarnaast spijt het me dat ik niet de moed heb gevonden om op te staan en mezelf te zijn, zodat ik uiteindelijk haar innerlijke kind kon omhelzen dat net zo bang was als het mijne. Dat mijn voortdurende behoedzaamheid voor haar reacties me eigenlijk gevangenhield in een rol als bang en opstandig maar toch gehoorzaam kind die ik had willen ontgroeien. Ik heb spijt van mijn neiging om altijd met haar de lieve vrede te zoeken, ook al was er geen verdrag mogelijk.”
“Ik vergeef haar en mezelf.”
Hij antwoordt zonder aarzelen: “Ik vergeef haar en mezelf.”
“Ik sluit haar en mijn innerlijke baby in de armen. Het is veilig, nu.”
Hij reageert met dezelfde zin. Het gevoel van acceptatie verrast hem. Zo had het vanaf het begin moeten zijn. Hij voelt verdriet over wat slecht zichtbaar was. Op een afstand voelt hij tranen over zijn wangen lopen.
“Ik hou van haar.”
Ja, hij kan dat bevestigen.
Prenatale vervaagt, hij wordt wakker in het heden. Hij kan het gevoel van opluchting niet beschrijven.
Elders was het leven dat hij ooit had gedeeld op het eind gelopen…
Hij ziet haar in de dood verstarde gezicht. De sleutel aan het kettinkje om haar hals. De code. De zwerftocht door het huis van zijn jeugd. Die had hem hier gebracht.
Is het nu tijd voor een waardig afscheid?